Onder de witte jas

Het schouwen na een euthanasie is voor ons routine­werk. Soms hebben we er in mijn regio wel vijf op een dag. Als forensisch arts controleren we de documenten, stellen we vast dat de persoon daadwerkelijk over­leden is en melden we het overlijden bij het Openbaar Ministerie. Van alle schouwen is een euthanasie het snelste ‘af te handelen’. Maar voor de uitvoerend arts is een euthanasie allesbehalve dagelijks werk.

Laatst was ik er bij een. De kleine kamer zat vol met familie en het was er benauwd. Zojuist was daar een oude man overleden. Hij was op, het ging niet meer. Hij wilde dood, zo snel mogelijk. Hij liet een vrouw en heel wat kinderen achter. De familie was niet alleen hecht met elkaar. Ook de huisarts was nauw betrokken bij het gezin. Na afloop van de schouw gaf de weduwe de huisarts een dikke knuffel. ‘Bedankt voor alles wat u voor ons heeft gedaan.’ ‘Fijn dat ik u en uw gezin al twintig jaar mag bijstaan’, reageerde de huisarts. Ik hoorde een trilling in haar stem. Het was ontroerend om dit intieme moment te zien tussen hulpverlener en nabestaanden.

‘Vandaag was heel moeilijk, wat fijn dat je het vraagt’

Ik vroeg de huisarts hoe het met háár ging. Die vraag zag ze niet aankomen. Ze brak en moest een traantje laten. ‘Het was een intense periode. Vandaag was heel moeilijk. Wat fijn dat je het vraagt.’ Ze hield zich vervolgens weer sterk.

Laten we als collega’s wat meer aandacht voor elkaar hebben. Professionaliteit en het tonen van emoties hoeven elkaar niet te bijten. Onder onze witte jas zit ook gewoon maar een mens.