Een spannende whodunit

Soms zijn dingen niet wat ze lijken. Een politieagent staat bij een overleden persoon in een woning. Hij ziet overal bloed. ‘En hij heeft meerdere verwondingen aan het gezicht. Kunt u ter plaatse komen?’ krijg ik te horen aan de telefoon. Ik spits mijn oren. Het klinkt allemaal spannend en ik haast me naar de plaats delict.

De agenten van de forensische opsporing staan in witte pakken al op me te wachten. Nauwkeurig onderzoeken ze de woning op sporen van inbraak. De tactische recherche spreekt met buren die nogal aangedaan zijn, maar schijnbaar niets verdachts hebben gezien.

Het blijkt om een oudere man te gaan, een echte dierenvriend, getuige de vogels die druk door de kamer vliegen en de konijnen die vrolijk in het huis ronddartelen. De woning is aardig vervuild: overal ligt afval en andere rotzooi. Zo’n wit pak is een verademing omdat het een fysieke én psychische barrière vormt, ondanks dat het erg warm is om in te werken en je er heel snel in zweet.

Ik vertel de agenten dat ik denk te weten wie de dader is

Bij de lijkschouw wordt het een en ander al snel duidelijk. Het hoofd zit onder het bloed en er zijn inderdaad verwondingen aan neus en mond zichtbaar. Kleine tandafdrukken vormen het letsel waarbij ook weefselstukjes missen. Het is geen fraai gezicht.

Ik vertel de agenten dat ik denk te weten wie de dader is. En nog sterker: dat deze zich nog onder ons in de kamer bevindt. Een trouwe viervoeter, niet groter dan een handtas, knabbelde aan het lichaam van de man nadat deze een vermoedelijk natuurlijke dood was gestorven. Van je huisdier moet je het maar hebben.