Een kink in de afkicklogistiek
Plaats een reactie‘GHB is best oké.’ Op amicale wijze probeert een arrestant me te verleiden om het eens te proberen. De politie vraagt me of deze man ‘insluitwaardig’ is. Hij zegt verslaafd te zijn en allang toe te zijn aan zijn volgende dosis. Ik doe wat controles. Hij slaat wild om zich heen en zijn toon wordt dringender: ‘Ik heb nú GHB nodig!’
Sommige arrestanten proberen ons te flessen door te doen alsof ze GHB-verslaafd zijn, in de hoop dat ze vrijgelaten (‘heengezonden’) worden. Want ontwennen van GHB is levensgevaarlijk en kan niet in een gewone cel plaatsvinden. Maar de agent is duidelijk: heenzenden moet koste wat het kost voorkomen worden.
Ik vraag de agent of er iets gevonden is bij de fouillering. Een waterflesje met een ietwat stroperige, heldere vloeistof duikt op. Ik schud het en zie kleine luchtbelletjes verschijnen. Voorzichtig ruik ik eraan. Een chemische lucht stijgt op. Het is subtiel, maar herkenbaar.
Bij het afscheid lacht hij ons nog even hard uit
Snel overleg ik met een penitentiaire inrichting met een speciale GHB-afdeling waar ze patiënten ‘detoxen’ met farmaceutische GHB. Er is plek en hij mag komen.
Omdat het onverantwoord is om hem met een politieauto te vervoeren naar de p.i., die op een uur rijden ligt, bel ik met de ambulancezorg. Helaas, er is geen capaciteit om hem binnen afzienbare tijd te vervoeren. Dus heeft de man geluk; hij is niet insluitbaar hier. Iedereen baalt, behalve de man. Het is hem gelukt. Bij het afscheid lacht hij ons nog even hard uit.
Een week later kom ik hem weer tegen in de cel. ‘Ah, bent u er weer?’ Dit keer heeft de ambulance wél tijd om hem op te halen. En dus zal hij gewoon zijn tijd moeten zitten. Boontje komt om zijn loontje.
Meer van Chun Sing Chiu:- Er zijn nog geen reacties