‘Dat doet er niet toe dokter, er moet iets gebeuren!’ Ik ben met spoed door de sneeuw naar jou, mijn 84-jarige alleenstaande patiënt, toe gereden. Je ligt ziek in bed, je enige dochter zit naast je en voert het woord. Wat er precies niet toe doet is de eerder uitgesproken wens van vader om niet meer ingestuurd te worden naar het ziekenhuis.
Het is een prachtige lentedag in het stadspark. Een zwaan valt een eend aan, de herten scharrelen rond en de krokussen staan in bloei. We gaan even zitten op een bankje.
De ene nieuwigheid na de andere wordt over me uitgestort. Nauwelijks ben ik bekomen van de aanmeldzuil en afgeplakte polischermen (heel gastvrij allemaal), of ik krijg informatie over ‘hoe de patiënt zelf een afspraak kan inplannen’. Nu kan ik van dat laatste ook nog wel de mogelijke voordelen inzien (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vele beren over de weg zie banjeren), maar het is met name de veranderdrift in de ziekenhuizen, in de gezondheidszorg, die mij grijze haren bezorgt.
‘Wat was dat voor klap?’ De ambulancechauffeur vraagt ons via de intercom wat voor klap we net allemaal hoorden. We, twee verpleegkundigen en ik, hebben geen idee.
Midden in het verhoor met de agent val ik binnen. Ik tref een snikkende man uit Oost-Europa aan die is gearresteerd voor diefstal. Hij brult onverstaanbare zinnen. De tolk heeft moeite om hem bij te houden. Ik begrijp dat hij bekend is met hypertensie. Ik vraag hem of hij er iets voor gebruikt. ‘Ik heb er ooit medicijnen voor gekregen. Maar die gebruik ik al jaren niet meer. Te veel gedoe.’ Ik meet zijn bloeddruk. Ruim 200 over 150 in rust, bij herhaling. Ik zucht. Hij zucht. Wat nu?
Onlangs schreef econoom Mathijs Bouman in Het Financieele Dagblad dat de inflatie wordt afgeremd zodra de grondstofprijzen dalen. Prompt rende ik naar de brievenbus in mijn ziekenhuis.
Je komt samen met je moeder. Zij doet het woord, vertelt me dat je niet goed eet. Sinds dit schooljaar wilde je gezonder eten, daarna steeds minder. Nu, 12 kilo lichter, brengt je moeder je bij mij. Zelf heb je nog weinig gezegd. Ik kijk je na, praat even alleen met je. Ik stel de diagnose restrictieve eetstoornis. Met verkorte toegangstijd verwijs ik je naar kinderarts en gespecialiseerde ggz.
Op de gesloten afdeling rent een naakte man luid schreeuwend in volle vaart in mijn richting. Alles gebeurt in secondes. Ik sta op het foute moment op de foute plek in zijn gangspoor en ik ben bang dat hij me gaat aanvallen. Ik open snel een deur op een kier en schuif naar binnen. Aan het alarm indrukken heb ik niet gedacht. Op de gang rent de man door. Er zijn tien mensen en politie-inzet nodig om hem tegen te houden.
Nog niet eens zo heel lang geleden hadden we een redelijk werkend zorgsysteem om patiënten met lagerugproblemen adequaat te behandelen. Maar de introductie van marktwerking in de zorg heeft een probleem gecreëerd dat momenteel leidt tot een situatie waarbij de oudere patiënt met multiproblematiek ernstig gedupeerd wordt.
Helaas liggen er regelmatig jonge patiënten met ernstig schedelhersenletsel opgenomen. Helaas, omdat het vaak zo’n trieste maar ook lastige populatie is.
‘Wil je even naar een dronkenlap kijken?’, vraagt de agent me in het cellencomplex. ‘Aangehouden voor het doorrijden na het veroorzaken van een ongeval. Hij zit nu een beetje te ontwennen’, zegt hij meewarig.
Ik weet het niet meer. Ik kijk naar het appje en denk na. Een arts-assistent stuurt me een nieuwsbericht over een veroordeling na een ongeval waarbij een kind is overleden.
Soms zijn er van die dagen dat je je dienstsein het raam uit wil gooien en alleen nog maar kan verlangen naar je bed voor een goede nachtrust. Vanavond ben ik de achterwacht voor de regio en werk ik samen met een aios die ik nog niet zo goed ken.
Reclame maken is niet mijn stijl. Maar voor de digicoach maak ik een uitzondering. Volgens mij is het noodzakelijk dat elke organisatie beschikt over digicoaches.
Ik kom elke drie weken bij je. Na een verkoudheid houd je duizeligheidsklachten en moeheid die je leven fors beïnvloeden. De neuroloog en internist hebben je klachten geduid als functioneel, maar geen goede oorzaak gevonden.
Vlak voordat ik voor het eerst een presentatie moet geven op een groot congres, moet ik naar het toilet. Er zitten geen pauzes meer in het programma. Ik probeer zo onopvallend mogelijk bij de deuren te komen.
Jaren geleden bezocht een Iraanse dame mij op de poli, onder begeleiding van een manspersoon wiens relatie met haar mij niet duidelijk was. De vrouw kwam wat onzeker binnen met een set MRI’s.
Op de kinderintensivecare doen we verschillende procedures op de zogeheten minimal procedural unit. Hier gebeuren ingrepen onder sedatie, zoals gastro- en coloscopieën, beenmergpuncties, het plaatsen van een centraalveneuze lijn of lever- en nierbiopsieën. Een zeer lean proces omdat deze procedures dan niet op de operatiekamers met een geheel team hoeven plaats te vinden.
Congressen. Ik denk vooral aan volle programma’s, powerpoints en lopende buffetten. Maar leer je nu heel veel nieuws? Is het niet een verplicht nummertje voor de opleiding en registratie?
Econoom Mathijs Bouman schreef in het Financieele Dagblad dat de gevreesde robotinvasie is begonnen: in 2021 zijn wereldwijd 517 duizend nieuwe systemen geïnstalleerd. Deze informatie komt uit het jaarlijkse World Robotics Report van de International Federation of Robotics (IFR), de lobbyclub van de robotindustrie.
Je zit ongeduldig voor me. Bent moe en lusteloos de laatste maanden. Via via kwam je bij een overgangsconsulente. Haar suggestie? Uitgebreid bloedonderzoek inclusief hormonen en mineralen.
Mangomomenten voor patiënten worden vaker beschreven: momenten van grote waarde die ontstaan door kleine, onverwachte gebaren van een zorgverlener, die geen of weinig tijd, geld en moeite kosten. Dankzij mijn collega’s beleef ik ook mangomomenten.
Mijn werkkamer is naast die van het secretariaat. Ik vang dus weleens een gesprek op dat de dames voeren met patiënten. Het valt me op dat in de afgelopen jaren, dus vaker dan vroeger, die gesprekken een onaangename wending krijgen.
Het zijn de doemscenario’s waar ik als ouder bang voor ben. Ook omdat ik regelmatig zie wat het doet. Met het kind, maar ook met de ouders. Naast verdriet ook schuldgevoel. Het ‘had ik maar’ wat helaas niet meer terug te draaien is.
Het is half twee ’s nachts. Ik bezoek een arrestant die om een dokter vraagt. Hij snapt niet waarom hij opgesloten zit. ‘Ik ben onschuldig, heb niks gedaan!’ En vervolgt geagiteerd: ‘De politie heeft mijn enkel gebroken, ze waren zo ruig bij de arrestatie!’ Hij wijst naar zijn been en zegt dat hij er niet op kan staan, laat staan lopen. De arrestantenverzorger beaamt met een stoïcijnse blik dat er verzet was bij zijn aanhouding.
