Blogs & columns

Toen ik op een warme dag in het park van het GGZ-terrein een broodje zat te eten, kwam er een man aanlopen die al van verre naar me riep: ‘U heeft mij in de separeercel van de gevangenis bezocht.’

Aan het begin van de zomer verscheen in Medisch Contact een artikel over de kwetsbare positie van de specialist in (loon)dienst van een andere specialist. Een arbeids­constructie, ook wel bekend als spidma, sil of sids, die werd omschreven als een ‘dienst­verband tussen tafellaken en servet’.

Klaas heeft pech in zijn leven. Hij kreeg als jongvolwassene een ongeval en lag maanden in coma. Het niet-aangeboren hersenletsel zorgde ervoor dat mensen gemakkelijk misbruik maakten van Klaas. Klaas kon ook snel boos worden wat vooral pech voor Klaas was, want Klaas won het niet altijd.

Nou ben ik geen moraalridder en woon ik ook niet in de Biblebelt, maar het lijkt of seks steeds meer een doel op zich wordt en totaal is losgezongen van, ik durf het haast niet te zeggen: liefde. Er komt een aantal verhalen bij mij boven, die patiënten me hebben verteld, waarin die relatie op een telkens verschillende, maar steeds ontroerende manier, wel wordt geschetst.

Moe (maar niet ontevreden!) sta ik iedere ochtend om kwart voor 6 op. Als voorbeeldig huisgenoot op m’n tenen naar de badkamer, de herrie-blender niet-gebruikend, met een boterham de rammelbak in. Daar wrijf ik langs de slaapverwekkende trajectcontrole van de A2 de laatste korrels uit mijn ogen en denk ik, iedere ochtend weer, waarom nou toch zo vroeg?

Een docent (anesthesiologe-np) van de acupunctuuropleiding voor artsen in Nederland meldt op die website dat ze behandelt volgens de Dr. Tan Balance methode waarvan ze zegt dat het een bewezen effectieve methode is, die vrijwel direct verlichting van pijnklachten geeft! Ja, hoe bizar!

Deze zomer was een ouderwets bioscoopbezoek een must door de gigantische hit van Barbenheimer. Ik heb tot nu toe alleen Barbie kunnen zien, maar ik was blij om met eigen ogen te zien dat Barbie de bechdeltest ruim haalt.

Het was een vreemde visite. Jong, gevallen van de trap, kan niet naar de praktijk komen. Ik ken je maar al te goed. Je komt regelmatig. Vaak ben je erg theatraal in je klachtenpresentatie. Daar hebben we het vaker samen over gehad, maar dit schijnt nou eenmaal bij je te horen.

Het is alweer tientallen jaren geleden maar ik kan mijn nachtdiensten als beginnende arts-assistent interne geneeskunde nog levendig voor de geest halen. Het zijn veelal mooie herinneringen, maar het was zeker niet altijd leuk.

Afgelopen woensdag mochten we ons boek Laat me gaan. Euthanasie bij psychische aandoeningen aanbieden aan minister Kuipers. Dat we daarvoor de gelegenheid kregen is een teken dat de minister (D66) het thema belangrijk vindt en daar zijn we blij mee.

Mijn dienst is nog maar net begonnen of ik word geroepen om een verwarde en geagiteerde arrestant te beoordelen. Hoewel hij nog maar begin 30 is, is hulpverlening al jaren in beeld. Thuis zet hij de boel op stelten en afgelopen nacht bereikte het z’n kookpunt. Zijn begeleiders zijn ten einde raad: ze denken dat dit helemaal misgaat en bellen de politie. Hij wordt meegenomen naar het bureau. Al snel blijkt dat dit geen strafrecht- maar een zorgprobleem is.

De behandeling staat gepland om negen uur in de ochtend en we komen braaf op tijd tien minuten te vroeg aan. Het is een drukke boel in het ziekenhuis, maar bij deze afdeling is alles leeg; geen verplegend personeel, geen administratie, niemand.

Vlak voordat ik bijna twee jaar geleden met pensioen zou gaan, gaf een bevriend collega mij in overweging om na mijn pensioen mijn opgedane ervaringen en inzichten als coach te gaan inzetten. Ik hoefde daar niet lang over na te denken, dat leek en lijkt me helemaal niets. Wel van alles en nog wat adviseren, maar zelf geen verantwoordelijkheid ergens voor dragen.

Ik kan al die beledigingen, bedreigingen, onbetamelijke opmerkingen, ongewenste e-mails en verdachtmakingen aan mijn adres inmiddels wel missen. Vooral dat laatste: de immer ongefundeerde claims dat ik door de overheid betaald zou worden om het ‘narratief’ te verkondigen, dat ik door de ‘big pharma’ gesponsord word en deel zou uitmaken van denktanks.

Van wie leer je leiderschap? Die vraag stelde ik mij drie jaar geleden. Mijn antwoord had te maken met Martina en Hans. Want leiderschap gaat over het leven. Zij zijn de leermeesters van het leven, schreef ik. Door Martina’s decubitus kwam de revalidatie voor haar dwarslaesie stil te liggen. Toch namen zij de leiding over hun leven terug en werden ze de leiders van hun zorgteam. Na een jaar mocht Martina naar huis. Genezen. Maar helaas, de decubitus bleef terugkomen.

Tijdens mijn huisartsenopleiding in 1832 hoorde ik goede verhalen over de Cyriaxcursus in Delft. Het ging om tien hele dagen, waarin diagnostiek van het bewegingsapparaat en inspuittechnieken in alles wat los- en vastzat aan de orde kwamen.

Toen al duidelijk was, dat het schip de Titanic zou vergaan, speelden op het dek nog de musici van het orkest. Dat hielp om te voorkomen dat er paniek uitbrak. Ze zijn alle acht verdronken. De vader van een van hen kreeg naderhand een brief van het agentschap waar ze in dienst waren met de vraag om een bedrag van 14 shilling en 7 cent terug te betalen, ter compensatie voor het verlies van het uniform van John bij de schipbreuk. Maar dit staaltje van menselijke gevoelloosheid terzijde.

Te weinig melatonine geeft depressie. De oorzaak ervan kan magnesium, progesteron of eiwittekort zijn. Of een overactief immuunsysteem vanwege een lekkende darm, of voedselovergevoeligheid. De behandeling is oorzakelijk en niet symptomatisch, zoals dokters dat doen! Verhelp de lekkende darm en eet voldoende eiwit, behandel insulineresistentie of voorkom dat. Drink geen koffie en thee voor het slapen gaan. Aldus de opleiding voor ‘Trainer Hormoonfactor’.

Jaren geleden had ik vlak voor mijn vakantie een leergesprek met mijn toenmalige aios Hilbert. Hilbert was een beer van een vent, die zich de pis niet lauw liet maken. Hij zag eruit of hij in de sportschool woonde. Voor de assistentes was hij een soort ME als er agressieve patiënten aan de balie stonden. Hilbert kwam dan rustig aanlopen, torende boven de amokmaker uit en zei indringend: ‘Wat is hier aan de hand?’ Niets, bleek dan al gauw.

Xi Jinping lacht altijd omdat hij zo’n aardige man is. Hunter Biden had een fijne baan omdat hij zo goed was in zijn werk. De crash van Prigozjin was een ongeluk. De waarheid is niet meer wat ze was.