Blogs & columns

Ze kwam binnen als een internationale studente en vertelde dat ze zich vanaf haar puberteit al mutileerde.

Onlangs berichtte het UWV dat er 1900 longcovid-WIA-beoordelingen zijn verricht per eind 2022. Drie op de vijf keer is het – meestal voorlopige – resultaat: volledige arbeidsongeschiktheid. Terechte vraag is of dit een goed beeld geeft van de omvang van de arbeidsongeschikte longcovidpopulatie? Het antwoord is nee.

Bij ons in het ziekenhuis hebben we op elke kamer een kastje. In dat kastje zitten drie gleuven met daarachter drie bakjes handschoenen. Small, medium en large. Welk bakje achter welk gleufje zit is compleet willekeurig. Zo gebeurt het regelmatig dat je een S’je uit de grabbelton pakt en deze vervolgens, vlak voor het lichamelijk onderzoek, bij de patiënt kapottrekt.

Hermans verhaal was een variatie op hetzelfde thema; zo voorspelbaar dat je het in een leerboek zou kunnen opnemen, en zo eenduidig dat je voor de verplichte melding bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd met een modeltekst zou kunnen volstaan.

Het lijkt wel een nieuwe epidemie: de mentale kwakzalvers. Als paddenstoelen schieten de life-, geluk-, provocatieve en paardencoaches uit de grond. Wetenschapsjournalist Adriaan ter Braack toont op zijn vermakelijke Twitteraccount Sjamadriaan de meest bizarre exemplaren. Opvallend veel knappe jonge vrouwen die vanaf Ibiza hun kunsten aan de man proberen te brengen. Ons waarschuwen om onze galblaas niet te laten verwijderen ‘omdat boosheid dan op een ander manier zijn weg naar buiten zoekt’.

Alloparenting is ouderlijke zorg door iemand die niet de ouder is. Door mensen die zeer belangrijk zijn in de opvoeding van een kind. Niet alleen voor het kind zelf, maar ook als een belangrijke steun voor de ouders. Het concept past een beetje onder ‘it takes a village to rise a child’.

Hey Bart, wat leuk om een brief van jezelf te krijgen. Je schreef ’m vijftien jaar geleden, op een druilerige maart-roert-zijn-staart-dag in 2023. Je wilde me toen waarschuwen, want eenmaal voorbij de 75 zou het zomaar eens kunnen dat je toch wat meer zorg nodig zou kunnen hebben. En je hoopte dat ik daarvoor nog wel een huisarts zou hebben. Kennelijk maakte je je er toen wel wat zorgen over.

‘Van literatuur lezen word je een betere dokter’, verkondigt hij. De witte snor van mijn opleider wappert bij ieder woord dat hij spreekt enthousiast op en neer. Mijn gezicht toont een mengelmoes van scepsis en schaapachtigheid.

Zijn geest haperde op verschillende punten. Hij was verstandelijk beperkt, maar niet zo erg dat hij in een instelling zou moeten wonen. Licht verstandelijk beperkt is de misleidende term die voor een functioneren als het zijne wordt gebruikt. Misleidend omdat het suggereert dat een lichte beperking enkel tot kleine problemen leidt, terwijl het voldoende is om hopeloos vast te lopen.

Be bold, start cold. Ik leerde de les van mijn zoon. die hem op zijn beurt had opgestoken in de cursus Bergtochten Voor Dummies. Verplichte kost van de Svenska Turistföreningen (STF), oftewel de Zweedse toeristenvereniging, voor hij de bergen in mocht trekken.

Er liep een apotheker in opleiding een ochtend mee. Een stoet psychisch lijden kwam langs, waaronder Gerri uit een vorig blog – heftig gekweld door paranoïde wanen – en John, ook al uit een vorig blog, mijn chronisch psychotische held, blij met het aankomende voorjaar, zodat hij weer volop met zijn handen in de aarde kan aarden.

De mogelijkheden voor patiënten om zich te laten foppen met nepbehandelingen zijn er te over op het net. De ‘metaboloog’ als nieuwe specialist kent u vast nog niet. Ik praat u even bij.

Laatst bracht mijn partner een onaangebroken flesje oogdruppels terug naar de apotheek in de naïeve veronderstelling dat dat flesje wel weer aan iemand anders uitgereikt zou kunnen worden. Laat ik hem nu niet meteen uit de droom helpen, dacht ik.

‘Heb je de nieuwe heup al welkom geheten?’ lees ik in een appje. En zo wrijven mijn lief en ik een paar uur na de operatie zachtjes over mijn bovenbeen en prevelen verwelkomende zinnetjes. Op dat moment komt de orthopeed binnen om nog even te kijken hoe het ermee gaat.

Een Britse jonge moeder en haar puberdochter stappen samen mijn kamer binnen. Op aanraden van haar moeder wil de dochter een paar vragen stellen aan ‘de gynaecoloog’.

De eerste fout waar ik veel van leerde, maakte ik als coassistent in een Veluws ziekenhuis. Ik was goed in bloedafnames. Als het de andere co’s niet lukte, haalden ze mij erbij. Vol zelfvertrouwen ging ik er dan op af.

‘Wat was dat voor klap?’ De ambulancechauffeur vraagt ons via de intercom wat voor klap we net allemaal hoorden. We, twee verpleegkundigen en ik, hebben geen idee.

Ik luister naar de longen van een dakloze die recentelijk voor zijn open tuberculose is behandeld. Ik ben in de winteropvang voor dak- en thuislozen, waar vannacht meer dan honderd bedden bezet zijn.

Onlangs wist huisarts en onderzoeker Pieter Barnhoorn een flinke groep jonge (huis)artsen op de kast te jagen. In een interview voor het Leids Universitair Weekblad, ter ere van zijn promotie, noemde hij dat de jongere generatie huisartsen te weinig leeft voor hun werk, dat ze het vak te veel zien als baan in plaats van als roeping en dat ze bovendien te veel bezig zijn met de werk-privébalans.

Ik gun iedere medisch student een urosepsis. Ik had al enkele keren een niersteenaanval gehad en mijn begrip voor patiënten met dit leed was dramatisch toegenomen. Mijn uroloog vond het tijd de voorraad kalk in mijn pyelum te vergruizen. Welgemoed meldde ik me op de poli.