Blogs & columns

Op mijn bureau vind ik een bedankkaartje. De familie van mijnheer B bedankt mij voor de goede zorgen en aandacht die ik de laatste jaren aan hun vader heb besteed. Het ontroert me een beetje. Deze man heb ik jaren geleden aan z’n listhesis geopereerd door een decompressie en schroeffixatie te verrichten. Hij kreeg een nabloeding en had dientengevolge een voetheffersparese.

Welke van onderstaande verhalen is niet waar?

Angst om de pil te gebruiken of het besluit om ermee te stoppen om het lichaam te zuiveren van alle hormonen en het een tijdje op een natuurlijke manier op te lossen, is van alle tijden geweest. Maar het lijkt nu toe te nemen. Als ik als huisarts doorvraag, dan luidt dikwijls het antwoord: 'Je hoort tegenwoordig al die verhalen, toch?'

Ik klikklak mijn vouwfietsje uit de stalling en fiets weg van het Erasmus, groet het iedere keer, op elk moment van de dag, weer adembenemende Depot, sla linksaf, rechtsaf de Westersingel op en rijd voorbij aan de Pauluskerk. Ik groet in gedachten straatarts Michelle van Tongerloo en neem, wederom in gedachten, mijn petje af voor de goede werken van de professionals aldaar. Ik rem voor het zebrapad en wordt direct van achteren aangereden: ‘Hee, lul, wat doe je nou? Ben je gek geworden?’

Een uur na het innemen van paddo’s begon de omgeving in elkaar te stromen. Ik zat op een dekentje in het bos en de bomen werden eerst Van Gogh-bomen, maar dan bewegend. Intens van kleur, pulserend, levend. Ik keek omhoog naar de blauwe lucht met de wolken die voorbijgleden.

Het is een typisch Noorse dag. Mist en regen en jagende wolken tot de hemel openbreekt. Aan het eind van de door Sherpa’s gebouwde steentrap naar een van de toppen van het Skarvet-massief op 1800 meter een onvergetelijk uitzicht over de Hardangervidda, glooiende dalen met meren in de adem van de bergen. Dan breekt ook in mij de hemel open...

Ik ben bijna arts en ik probeer te bedenken hoe ik haar kan helpen, maar er komt niks. Ik luister naar hem, naar haar. Een gevoel van hulpeloosheid overvalt me. Ik geloof dat ik haar werkelijk niks te bieden heb.

Toen ik op een warme dag in het park van het ggz-terrein een broodje zat te eten, kwam er een man aanlopen die al van verre naar me riep: ‘U heeft mij in de separeercel van de gevangenis bezocht.’

Aan het begin van de zomer verscheen in Medisch Contact een artikel over de kwetsbare positie van de specialist in (loon)dienst van een andere specialist. Een arbeids­constructie, ook wel bekend als spidma, sil of sids, die werd omschreven als een ‘dienst­verband tussen tafellaken en servet’.

Klaas heeft pech in zijn leven. Hij kreeg als jongvolwassene een ongeval en lag maanden in coma. Het niet-aangeboren hersenletsel zorgde ervoor dat mensen gemakkelijk misbruik maakten van Klaas. Klaas kon ook snel boos worden wat vooral pech voor Klaas was, want Klaas won het niet altijd.

Nou ben ik geen moraalridder en woon ik ook niet in de Biblebelt, maar het lijkt of seks steeds meer een doel op zich wordt en totaal is losgezongen van, ik durf het haast niet te zeggen: liefde. Er komt een aantal verhalen bij mij boven, die patiënten me hebben verteld, waarin die relatie op een telkens verschillende, maar steeds ontroerende manier, wel wordt geschetst.

Moe (maar niet ontevreden!) sta ik iedere ochtend om kwart voor 6 op. Als voorbeeldig huisgenoot op m’n tenen naar de badkamer, de herrie-blender niet-gebruikend, met een boterham de rammelbak in. Daar wrijf ik langs de slaapverwekkende trajectcontrole van de A2 de laatste korrels uit mijn ogen en denk ik, iedere ochtend weer, waarom nou toch zo vroeg?

Een docent (anesthesiologe-np) van de acupunctuuropleiding voor artsen in Nederland meldt op die website dat ze behandelt volgens de Dr. Tan Balance methode waarvan ze zegt dat het een bewezen effectieve methode is, die vrijwel direct verlichting van pijnklachten geeft! Ja, hoe bizar!

Deze zomer was een ouderwets bioscoopbezoek een must door de gigantische hit van Barbenheimer. Ik heb tot nu toe alleen Barbie kunnen zien, maar ik was blij om met eigen ogen te zien dat Barbie de bechdeltest ruim haalt.

Het was een vreemde visite. Jong, gevallen van de trap, kan niet naar de praktijk komen. Ik ken je maar al te goed. Je komt regelmatig. Vaak ben je erg theatraal in je klachtenpresentatie. Daar hebben we het vaker samen over gehad, maar dit schijnt nou eenmaal bij je te horen.

Het is alweer tientallen jaren geleden maar ik kan mijn nachtdiensten als beginnende arts-assistent interne geneeskunde nog levendig voor de geest halen. Het zijn veelal mooie herinneringen, maar het was zeker niet altijd leuk.

Afgelopen woensdag mochten we ons boek Laat me gaan. Euthanasie bij psychische aandoeningen aanbieden aan minister Kuipers. Dat we daarvoor de gelegenheid kregen is een teken dat de minister (D66) het thema belangrijk vindt en daar zijn we blij mee.

Mijn dienst is nog maar net begonnen of ik word geroepen om een verwarde en geagiteerde arrestant te beoordelen. Hoewel hij nog maar begin 30 is, is hulpverlening al jaren in beeld. Thuis zet hij de boel op stelten en afgelopen nacht bereikte het z’n kookpunt. Zijn begeleiders zijn ten einde raad: ze denken dat dit helemaal misgaat en bellen de politie. Hij wordt meegenomen naar het bureau. Al snel blijkt dat dit geen strafrecht- maar een zorgprobleem is.

De behandeling staat gepland om negen uur in de ochtend en we komen braaf op tijd tien minuten te vroeg aan. Het is een drukke boel in het ziekenhuis, maar bij deze afdeling is alles leeg; geen verplegend personeel, geen administratie, niemand.

Vlak voordat ik bijna twee jaar geleden met pensioen zou gaan, gaf een bevriend collega mij in overweging om na mijn pensioen mijn opgedane ervaringen en inzichten als coach te gaan inzetten. Ik hoefde daar niet lang over na te denken, dat leek en lijkt me helemaal niets. Wel van alles en nog wat adviseren, maar zelf geen verantwoordelijkheid ergens voor dragen.