Tegen beter weten in?

Midden in het verhoor met de agent val ik binnen. Ik tref een snikkende man uit Oost-Europa aan die is gearresteerd voor diefstal. Hij brult onverstaanbare zinnen. De tolk heeft moeite om hem bij te houden. Ik begrijp dat hij bekend is met hypertensie. Ik vraag hem of hij er iets voor gebruikt. ‘Ik heb er ooit medicijnen voor gekregen. Maar die gebruik ik al jaren niet meer. Te veel gedoe.’ Ik meet zijn bloeddruk. Ruim 200 over 150 in rust, bij herhaling. Ik zucht. Hij zucht. Wat nu?

Nu hij in de cel zit, eist hij een dokter te zien. Hij voelt zich nú niet lekker en wil direct een arts spreken. De politie had geen andere keus dan mij te bellen. En ik geen andere keus dan hem te onderzoeken. Natuurlijk manipuleert hij zijn bloeddruk niet: die is echt torenhoog. Maar normaal gesproken geeft hij ook geen zak om hoe hij zich voelt, wil hij nooit een dokter zien en zijn pillen niet innemen. Liever leeft hij achteloos een strooptocht van stad naar stad.

Normaal gesproken geeft hij ook geen zak om hoe hij zich voelt

Ik overleg met de SEH-arts. Insturen of niet? We weten allebei wat er gebeurt zodra deze man vrijkomt: hij pakt zijn oude leven weer op, zonder oog voor zijn gezondheid. Maar niet insturen zal ons problemen geven (‘slechte dokters!’). Dus haalt een ambulance hem op, vergezeld door twee agenten. In het ziekenhuis zijn ze uren met hem bezig. En de rekening van dit alles? Ach, onverzekerd, dus daar hoeft hij zich in ieder geval niet druk om te maken.

Na enkele dagen komt de man vrij. Zijn tabletten laat hij achter. Hij wijst naar zijn mond en schudt met zijn hoofd. Ik heb geen tolk nodig om te weten wat hij daarmee bedoelt.