Geen goede voornemens meer

‘Wil je even naar een dronkenlap kijken?’, vraagt de agent me in het cellencomplex. ‘Aangehouden voor het doorrijden na het veroorzaken van een ongeval. Hij zit nu een beetje te ontwennen’, zegt hij meewarig.

Terwijl we naar zijn cel lopen, besef ik dat er recentelijk meerdere ernstige verkeersongevallen hebben plaatsgevonden waarbij alcohol of drugs in het spel waren. Een spel met soms een dodelijke afloop. Realiseert de man zich dat een auto een moordwapen kan zijn?

Op deze preek van mij zit hij vast niet te wachten: die heeft hij van de politie al gehad. Wat kan ik voor hem betekenen, naast het behandelen van zijn alcoholonthouding?

‘Ik heb iemand aangereden’, zegt hij met een trillende stem

De deur gaat open. Het is een echte vent, met een stoere baard en een warrig kapsel. Ik begin maar met de vraag hoe het met hem is. Gedemoraliseerd staart hij voor zich uit. ‘Ik heb iemand aangereden’, zegt hij met een trillende stem. Zijn shirt zit onder de kots, en hij ruikt naar verschraald bier, maar dat deert me allemaal niet. Ik kom naast hem zitten en leg mijn hand op zijn schouder. We praten over zijn jarenlange verslaving, zijn pogingen om te stoppen en zijn opnames in afkickklinieken. Telkens gaat het even goed maar krijgt hij daarna een terugval.

Ik luister, vraag door en motiveer hem. Ook hij heeft geen slechte bedoelingen. Vanochtend is hij niet opgestaan met het idee om iemand aan te rijden. Daarom probeer ik de mens te zien achter deze ‘dronkenlap’. ‘Misschien een goed voornemen voor 2023 om te stoppen?’, moedig ik hem ten slotte nog aan. ‘Nee, ik geloof niet meer in goede voornemens. Geen woorden, maar daden. Dit jaar ga ik het gewoon doen.’