Telefonisch spreekuur. Hulpvraag: ik krijg een heupoperatie in het buitenland, wil de huisarts mijn antistollingsbeleid rond de operatie regelen? Hmm… Als huisartsen werken wij generalistisch, wij weten van bijna alles op zijn minst een beetje, maar perioperatief antistollingsbeleid lijkt mij niet onze expertise. Eerst het verhaal maar aanhoren.
Woensdagavond, intervisiebijeenkomst. Vier gedreven huisartsen tussen de 35 en 40 jaar bespreken punten waar we tegenaan lopen in ons vak. Een collega vertelt over een boze patiënt: verbaal geweld, verwijten, dreigementen. Mijn collega breekt, is in tranen.
Tijdens mijn zwangerschap had ik – sinds jaren – weer last van aanvallen van een regelmatige, snelle hartslag zonder verdere klachten, die ik me kon herinneren uit mijn tienerjaren maar sindsdien niet meer had gehad. Toen ik weer een dergelijke aanval kreeg en ik toevallig de apparatuur bij me had, heb ik een ecg-opname gemaakt, een ritmestrook en een 6-leads-ecg. Deze stuurde ik naar mijn huisarts met de vraag of die er misschien een teleconsult van kon maken voor de cardioloog. Het advies kwam terug: verwijzing.
Ik loop als coassistent mee met het spreekuur van de specialist. De volgende patiënt is een vrouw met sinds enkele jaren een progressieve aandoening. Ik zie haar geboortedatum en slik: zij is 23 jaar, net als ik.
Na de ochtendoverdracht hebben we met de artsenploeg in ons ziekenhuis altijd aansluitend om 8.15 uur overleg met de radioloog om de röntgenfoto’s van de voorgaande dag te bespreken. We zitten vandaag echter in een andere zaal, omdat er in onze vaste zaal nascholing is voor mammaradiologen.
Een moeilijke jeugd, weinig emotionele steun en slechte hechting. Een optelsom voor psychische labiliteit heeft voor jou, aan het eind van je tienerjaren, een psychose tot gevolg. En antipsychotica natuurlijk. Steeds een beetje meer want het bleef onrustig in je hoofd. Met veel angst en veel hypochondrie.
Collega’s, ik wil een biecht afleggen. Ik ben huisarts en suïcidaal. In het kader van taboedoorbreking deze ontboezeming. Mijn leven was een glimmende reclamefolder: leuke man, gezonde kinderen, vlot de geneeskunde- en huisartsopleiding door, geweldige baan.
Een van de bewoners op onze psychogeriatrische afdeling heeft al lange tijd parkinsondementie. Ze weet heel goed wat ze wil en niet wil. Dus besloten we haar alleen medicatie te geven of te voeden als ze dat wilde en niet aan te dringen als ze niet wilde.
Onlangs zag ik een jongeman op mijn spreekuur. Hij had wederom last van een slijmbeursontsteking van de heup, en had eerder van mijn collega een cyriaxinjectie gekregen, die een tijdlang goed had geholpen tegen de pijn.
Helaas ben ik sinds twee jaar naast huisarts ook patiënt. Wegens borstkanker is mijn rechterborst geamputeerd, en heb ik een behandeling met radiotherapie en een reconstructie met lichaamseigen materiaal middels een DIEP-procedure ondergaan. Na de reconstructie is sprake van een forse ongelijkheid en pijnlijke stugheid van de rechterborst. De plastisch chirurg gaf aan dat mijn situatie zich uitstekend leent voor lipofilling als nabehandeling. Hiermee zouden de pijn en stugheid door de fibrose verbeteren. Het volumedefect is in één of twee behandelingen goed te compenseren.
