Als specialist ouderengeneeskunde neem ik deel aan de zorgtoewijzingscommissie in onze instelling. Die commissie heeft tot doel om bij ingewikkelde indicatieproblematiek een besluit te nemen over al dan niet plaatsen van een cliënt en soms om aanvragen voor plaatsing een hogere urgentie toe te kennen.
Veel ziekenhuizen werken met het X, het elektronisch patiëntendossier (epd) van softwarebedrijf Y. Zo ook de ziekenhuizen waar ik werk. Y gaat over op ‘X-standaardcontent’ en mijn ziekenhuizen gaan mee. Dit is nodig om uiteindelijk een meer uniforme dossiervoering te krijgen.
Meneer komt op mijn huisartsenspreekuur, omdat hij dit weekend weer een epilepsieaanval heeft gehad. Hij komt hiervoor bij de neuroloog, maar spreekt geen Nederlands en wist niet dat hij met de neuroloog contact moest opnemen als hij weer een aanval kreeg.
Ik ken haar al acht jaar als astmapatiënt. Inmiddels is ze 25 en een hij geworden. Zijn geslacht is veranderd in het ziekenhuissysteem en ik roep hem dan ook als ‘meneer’ uit de wachtkamer. Hij heeft een longfunctietest gehad, een routinecontrole, en komt bij mij voor de uitslag: zijn longfunctie blijkt de laatste tijd ineens restrictief. Ik begrijp er niets van.
Een autochtone patiënte die sinds ruim dertig jaar in behandeling is wegens schizofrenie met paranoïde kenmerken, wordt al jaren geplaagd door angsten en al dan niet vermeend bedreigende situaties door opeenvolgende personen.
Het was april 2022, aan het eind van een lange, winterse coronagolf. Een patiënte van 78 jaar kwam met hoest- en benauwdheidsklachten, zonder mondkapje, op het spreekuur. Telefonisch gaf ze aan niet in corona te geloven en zichzelf niet te willen testen. Op het moment dat ze nog eens flink hoestte in de spreekkamer, was ik het zat.
Vandaag een patiënt opgenomen in ons verpleeghuis. Hij komt uit ggz-instelling X uit de naburige provincie. Naast de verpleegbehoefte is er sprake van actuele intensieve psychiatrische behandeling: medicamenteus, psychologische begeleiding en ect’s . Overleg met onze behandelaren is er niet geweest, wel komt er een brief mee met opdrachten, waar GRAAG HET VOLGENDE DOEN bij staat.
Ze wordt als een KOPP-kind geboren, een moeder met anorexia en een vader met een alcoholprobleem. Zeven jaar lang groeit ze op in het geschreeuw en gescheld van beide ouders alvorens het vechthuwelijk strandt in een vechtscheiding. Papa vertrekt en laat haar bij haar moeder achter. Ze reageert op de situatie met lastig gedrag, de leerkrachten weten zich geen raad.
Patiënte is bekend met osteoporose. Ze gebruikt CaD en alendroninezuur. Ze valt en breekt haar pols, waarop ze wordt uitgenodigd op de osteoporosepoli van het betreffende ziekenhuis. De reumatologe aldaar start prolia-injecties. Ze krijgt de eerste injectie in het ziekenhuis. Vervolgens krijg ik als huisarts een overdracht: er wordt van mij verwacht dat ik de injecties voortzet en voorafgaand aan elke injectie het calcium, vitamine D en de nierfunctie van patiënte laat bepalen.
Ik heb een telefonisch consult met een patiënt over de uitslag van zijn CT-thorax. Als hij opneemt, hoor ik dat hij vol spanning op mijn telefoontje heeft gewacht.
