Twee weken geleden had ik het genoegen kennis te maken met een jongeman van 95 jaar die graag 105 wilde worden. Die maandagochtend had ik zaaldienst, iets waar ik normaal gesproken niet ontzettend gemotiveerd voor ben. Tot ik bij de heer in kwestie op kamer 20 belandde.
‘O, we zitten net lekker beneden aan de appeltaart’, meldt patiënte mij als ik haar opbel. Ze stond op mijn spreekuuroverzicht wel als aanwezig, maar reageerde niet toen ik haar naam riep in de wachtkamer van de polikliniek. ‘Er stond op het scherm dat u 45 minuten uitliep, dus we gingen eerst maar eens aan de koffie met wat lekkers.’
Ze had een lichte verstandelijke beperking. Ze woonde ‘begeleid’: had een eigen woning, functioneerde zelfstandig in de wijk, maar kon desgewenst bellen met begeleiding dichtbij.
We hadden elkaar twee jaar niet gezien. Ingevallen wangen, hoekige lijnen, zijn kleren vielen ruim om hem heen. Ik schrok er een beetje van. Hij kon zich met moeite verstaanbaar maken. Het gesprek vroeg van ons beiden veel inspanning. Met zorg koos ik mijn vragen.
Als waarnemend huisarts kom ik nog eens ergens en komt mij veel ter ore. Onder meer dat er in huisartsenland problemen zijn met zogenaamde 'commerciëlen'. Vandaag krijg ik er voor het eerst direct mee te maken.
Al bij de uitreiking van mijn artsenbul ruim dertig jaar geleden, werd mij duidelijk gemaakt dat die bul slechts vijf jaar geldig zou zijn. Want ik moet bijblijven en bijscholen. Terecht. Er is intussen veel veranderd, ook in mijn huisartsenvak.
Het ochtendspreekuur liep niet heel gesmeerd. Het was de worsteling na het weekend. Ik had het overleg met de assistentes afgerond en daar was het; het Telefonisch Spreekuur doemde op in mijn agenda.
Het is een warme en drukke dag, het ene spoedje volgt het andere op. Vlak na de lunch komt een patiënt voor een crisisbeoordeling op mijn spreekuur. Het gaat niet goed met hem. Hij is impulsief en is even geleden dakloos geworden door onhandige keuzes in het leven. Hij is verslaafd en zijn goede vrienden/steunsysteem zijn overbelast en kunnen er niet meer voor hem zijn.
Op een avond rond 22.00 uur kreeg ik, bevriend arts op 80 kilometer afstand, een telefoontje van een digibete 90-plusser dat zijn even oude echtgenote de hele dag in bed had gelegen vanwege zodanig ernstige plotse nekpijn dat overeind komen onmogelijk was.
Als ik aan het werk ben op het gezondheidscentrum van het azc is mijn eerste vraag altijd: hoe gaat het met u? Direct naar de klachten vragen vinden veel mensen van buitenlandse afkomst lastig. Dus ik krijg eerst te horen dat ‘het wel goed gaat’.
