De nieuwe patiënt, een 70-jarige man, uit één stuk gehouwen, komt zelfverzekerd de spreekkamer binnen. Hij zet twee boodschappentassen op het bureau en steekt van wal. ‘Dokter, dit geef ik u alvast voor de goede afloop en als het allemaal goed is gegaan krijgt u nog meer. En ik heb dit ook voor uw assistente, want zonder haar kunt u niet functioneren.’
‘Als servicebureau vanuit X, handelen wij alle declaraties af namens Y. Graag verzoeken wij om de bijgaande terminaalverklaring in te vullen en deze te ondertekenen. Wij kunnen deze bij de zorgverzekeraar neerleggen t.b.v. de declaratie. Ik verneem graag van u.’
Als arts in ruste kom ik ook weleens in een ziekenhuis. Zo was ik een maand geleden verwezen naar de dermatoloog.
Als huisarts vind ik het inloggen op de huisartsenpost altijd het lastigste probleem dat ik er tegenkom. Al die patiënten daarna zijn voor mij gemiddeld genomen ‘een eitje’. Dat ik niet de enige ben die met ontoegankelijke ‘hulpmiddelen’ worstelt, blijkt als ik een huisbezoek moet afleggen.
Een welbespraakte, gezonde dame van 96 jaar wordt opgenomen op de geriatrische revalidatieafdeling. Zij woont zelfstandig zonder thuiszorg en daalt nog iedere dag de wenteltrap af die haar woning met de stad verbindt, om de NRC te bemachtigen.
Aan het einde van een lange dag word ik gebeld voor een spoed-CT. Een oude man op de afdeling Neurologie heeft een acute zwelling onder in zijn buik en is erg onrustig.
Op de polikliniek Oogheelkunde werken wij deels met carrouselspreekuren. Hierbij worden de patiënten ‘voorgekeurd’ door ondersteuners zoals toa’s en optometristen en superviseert de oogarts. Bij een regulier spreekuur roept de oogarts de patiënt binnen, bij carrouselspreekuren loopt de oogarts van patiënt naar patiënt.
Daar zitten we dan, m’n manager en ik, klaar voor de start om in te loggen als ware het een belangrijk concert. Midden in de nacht, want om precies 00.00 uur gaat het van start. Als we precies op tijd inloggen dan kunnen we bestellen en liggen we met een beetje geluk binnen een halfuur alsnog op bed… We houden appcontact.
Op een ochtend lag ik zomaar opeens op de Spoedeisende Hulp met een groot hartinfarct. De week hieraan voorafgaand kondigde een aantal atypische symptomen al ‘iets’ aan. Ikzelf, een 48-jarige psychiater, had voor elk van deze symptomen een mogelijk passende oorzaak bedacht, want een hartinfarct op mijn leeftijd? Kom nou!
In het hospice ligt een patiënt met een enorme ascitesbuik. Voordat zij in het hospice kwam, heeft ze in het ziekenhuis al tweemaal met veel succes een ascitespunctie gehad.
