Transitiespanning

De opleiding zit er bijna op. Met een vriend die al klaar is, spreek ik erover wanneer je weet of je klaar bent om psychiater te worden. ‘Als je het vertrouwen hebt dat je het kunt en niet meer onzeker bent. Als je het irritant vindt om de achterwacht te bellen om je beleid voor te leggen’, zegt hij.

Ik denk hierover na. Ik twijfel nog geregeld over mijn eigen beleid. Bovendien zie ik steeds wat er beter had gekund. Meestal gaat het dan eigenlijk om alternatieve oplossingen. Er is immers vaak meer dan één weg naar Rome en zeker in de psychiatrie.

Artsen die denken dat ze alles weten, dát is erg

Ik zit in het beslissende gesprek met mijn opleider en de stagebegeleider of we gaan verkorten of niet. ‘Ik ga het spannend vinden om psychiater te zijn’, zeg ik hem, ‘maar dat zou ik ook vinden over een halfjaar en over tien jaar ook’. Ik stel me erop in dat ik de eerste maanden door mijn eigen imposter­syndroom heen moet. Net als toen ik arts werd. En net als de eerste tijd als aios.

‘Er is nog zoveel wat ik niet weet’, bespreek ik met een collega op de werkvloer. ­

‘Dat is niet erg’, zegt hij, ­‘artsen die denken dat ze alles weten, dát is erg. Durven aan te geven wat je niet weet, is belangrijk. Het gaat om je houding en hoe je in de samenwerking bent.’

Het lijkt eigenlijk net als met je rijbewijs: de basistools heb je, ervaring opdoen begint erna.