Bloemen in de waterkoker

Het is een prachtige lentedag in het stadspark. Een zwaan valt een eend aan, de herten scharrelen rond en de krokussen staan in bloei. We gaan even zitten op een bankje.

‘Ik weet niet of ik nog wel verder wil’, zegt een vriend. ‘Met geneeskunde?’ vraag ik, misschien wel tegen beter weten in. ‘Het leven’, zegt hij. Aan die opleiding kan hij nog niet denken. Daarvoor is alles nog te zwart.

Hij vertelt dat hij bloemen heeft gekregen. Hij had alleen geen vaas, dus heeft hij ze in de waterkoker gezet. Daar staan ze anderhalve week later nog steeds. Bij de supermarkt was geen vaas te koop. Hij is te depressief om er een te bestellen.

Ik wil niet zijn hulpverlener zijn maar gewoon een vriendin

Psychische problemen zie ik op mijn werk de hele dag. Privé komt alles veel intenser binnen. ‘Voor jou is het anders hier. Jij stapt zo in je auto en komt hier alleen om te werken’, zei een patiënt op een gesloten afdeling eens. Ik vond dat toen heel erg, omdat ik me wel betrokken voel bij mijn patiënten. Toch klopt het tot op zekere hoogte, ik kan de deur van de kliniek achter me dichttrekken en zo enige afstand bewaren. Privé kan ik niet afschakelen. Ik wil niet zijn hulpverlener zijn maar gewoon een vriendin. Ik wil de hulpverlening aan zijn hulpverleners laten. Zodat hij zich niet mijn
patiënt voelt, maar een vriend. Dat is lastig, want ik kan niet wegkijken van wat ik wel zie.

Sinds dit is gebeurd ben ik me bewuster van hoe groot het belang is van naasten en hoe essentieel goede afstemming met hen is over hun grenzen en draagkracht. Met de vriend gaat het inmiddels goed. Onze vriendengroep is hechter geworden.