Met volle angst vooruit

Op de gesloten afdeling rent een naakte man luid schreeuwend in volle vaart in mijn richting. Alles gebeurt in secondes. Ik sta op het foute moment op de foute plek in zijn gangspoor en ik ben bang dat hij me gaat aanvallen. Ik open snel een deur op een kier en schuif naar binnen. Aan het alarm indrukken heb ik niet gedacht. Op de gang rent de man door. Er zijn tien mensen en politie-inzet nodig om hem tegen te houden.

Mijn supervisors geven aan zelden bang te zijn. Al in mijn eerste maanden in de psychiatrie ben ik wél soms bang geweest. Ook in het ochtendoverleg worden geregeld situaties besproken die ik behoorlijk angstaanjagend zou vinden, maar er wordt toch vaak snel overheen gepraat onder het mom van ‘het hoort bij het vak’. Ik geloof niet in die teflonlaag. Ik vind het juist mooi als collega’s situaties durven te delen die indruk op ze maakten.

De angst van de arts kan invloed hebben op het beleid, bijvoorbeeld het net iets sneller opnemen van patiënten. Om defensieve zorg te voorkomen is het belangrijk dat er in supervisies en intervisies over angst gepraat wordt.

Nergens bang van worden, lijkt me een teken van afstomping

Angst kan daarnaast een belangrijke tool zijn in de behandeling. Als een patiënt mij bang maakt, heeft hij dat mogelijk ook effect op anderen. Door angst in de spreekkamer te signaleren en serieus te nemen, kan dit worden ingezet voor diagnostiek en behandeling.

Het is oké om soms bang te zijn. Want nergens bang van worden, lijkt me een teken van afstomping. Ik hoop dat in de toekomst toegeven dat je bang bent niet meer als zwakte wordt gezien, maar als contact maken. Met je eigen gevoel en met je collega’s. Defensieve zorg vanuit angst is geen goede zorg. Door met elkaar in gesprek te blijven, kunnen we samen met volle angst vooruit.