‘Sorry, huisarts vergeten’

‘Nee, er zijn geen crisisbedden in het verpleeghuis voor mensen met een psychiatrische ziekte.’ Het bureau voor crisisopnames in het verpleeghuis kan me duidelijk niet verder helpen. Dan maar weer bellen met de psychiatrische kliniek die hem vanochtend ontslagen heeft.

De betreffende arts is momenteel niet te spreken. Ik zal worden teruggebeld. Anderhalf uur later probeer ik het opnieuw. Het is kwart voor vijf en na vijven zal ik niemand meer kunnen bereiken. ‘U wordt teruggebeld, heb ik gezegd’. De stem klinkt iets minder vriendelijk. Ik word niet teruggebeld.

De thuiszorg had mij die middag gebeld. Ze konden niet bij hem binnen om hem te verzorgen. Alleen als zijn begeleider er was om de deur te openen. Hij had pijn aan zijn benen en weigerde te lopen. Kun je een crisisopname regelen? Ik ging bij hem langs. Zijn begeleider deed de deur voor mij open. ‘Het had heel wat moeite gekost hem in zijn huis af te zetten’, zei hij. De heer zelf zei weinig. Met zijn benen was niets mis.

Ik laat de thuiszorg weten dat het die avond niet meer lukt een crisisbed te regelen. Het voelt niet fijn. Waarom hebben ze hem ontslagen en in deze toestand achtergelaten? Waarom wist ik dit niet? Waarom weet de thuiszorg van niets? Ik pieker me suf en concludeer dat alles staat of valt met communicatie en overdracht. Eigenlijk gaat het heel vaak goed. Specialisten bellen geregeld dat een patiënt uit het ziekenhuis ontslagen wordt en hoe de zorg geregeld is. Dat is heel prettig. Dit niet.

De volgende ochtend is er meteen alweer een berichtje van de thuiszorg. Ze hebben de heer in zijn ontlasting aangetroffen. Dit kan zo écht niet, schrijven ze. Ik bel opnieuw met de psychiatrische afdeling. Dit keer met succes. De arts is rustig en vriendelijk. Ze hadden het ontslag al twee keer uitgesteld. Ze konden hem niet langer houden. Hij zou altijd iets verzinnen niet naar huis te hoeven. Ze hadden het met alle betrokkenen intern en ambulant goed doorgesproken. Er was een MDO geweest en er had nog iemand naar zijn benen gekeken. Ze willen hem ambulant begeleiden en aansporen weer te gaan lopen. Ze hebben geregeld dat hij boven aan de wachtlijst staat voor het verpleeghuis. ‘Goed geregeld’ zeg ik, maar álle betrokkenen? En de huisarts dan? Staat er niet boven- en onderaan in het ontslag-protocol met koeienletters: Stel de huisarts op de hoogte?’ ‘We zijn de huisarts inderdaad vergeten’, zegt ze. Toch jammer.