Ik blijf gewoon bij jou

Achter haar dochter aan loopt ze mijn spreekkamer binnen. Om haar heen zoals gewoonlijk een wolk van chaos. ‘Ik wil mijn afspraak graag aan haar besteden, ze is veel zieker dan ik.’ Ze wijst op haar dochter. ‘En of je even naar mijn hart luistert, echt niet normaal hoe dat klopt.’ Ik kijk op mijn scherm: ‘Hier staat dat je voor buikklachten komt’, zeg ik. ‘O ja, daar heb ik ook enorm last van.’

Ik ga wat rechterop zitten. Ik wil voorkomen te verzanden in allerlei bijkomende klachten en verhalen. Haar episodelijst beslaat zo ongeveer de gehele DSM-5. Daarnaast enkele somatische aandoeningen als fibromyalgie en prikkelbaredarmsyndroom. Aan mij de weinig eervolle taak haar met zo min mogelijk ziektelast door het leven te leiden. Liefst ook met zo min mogelijk zorgconsumptie. Soms lukt het. Ze heeft genoeg therapie gevolgd om te begrijpen waar haar klachten vandaan komen: een turbulent verleden, een moeizame jeugd en meerdere traumatische gebeurtenissen. We hebben er soms een diepgaand gesprek over. Dan vertelt ze verhalen over heftige gebeurtenissen die niet in je koude kleren gaan zitten. Die in je lijf gaan zitten. Ik begrijp haar en heb met haar te doen.

Soms lukt het helemaal niet om op één lijn te komen. ‘Je begrijpt mij totaal niet’, zegt ze dan. ‘Jij denkt dat alles maar komt door stress en spanning.’ Vandaag is zo’n dag. We praten langs elkaar heen. Ik probeer te voorkomen dat ze weer de medische molen ingaat. Zij heeft het gevoel niet serieus genomen te worden. Misschien ben ik ook wel niet zo geschikt voor haar als huisarts, schiet het door mijn hoofd. Misschien beweeg ik soms te veel met haar mee, of ben ik juist te rigide in mijn overtuigingen wat haar klachten veroorzaakt.

Ik probeer keer op keer opnieuw goed te luisteren en objectief te kijken, maar kan ik dat nog wel? Ik zie haar adres. ‘Hé, je bent verhuisd’, zeg ik. ‘Ja klopt’, zegt ze, ‘dat zei je de vorige keer ook al. Dat ik nu te ver weg woon, en dat ik dan een andere huisarts moet zoeken. Maar dat ga ik dus niet doen. Ik kom hier al mijn hele leven. Ik blijf gewoon bij jou.’