Mijn dochter moet nú het huis uit

We staan voor de deur van haar slaapkamer. Met een vriendelijke, rustige stem probeer ik contact te krijgen. Het 9-jarige meisje weigert de deur te openen. Moeder kon de situatie niet meer aan en had de politie gebeld. Die had verwezen naar de crisisdienst. Wij zijn de voorwacht van de crisisdienst. Daar staan we dan, in de avond, mijn aios en ik.

‘Doe jij het gesprek maar’, had mijn aios gezegd. ‘Jij hebt meer ervaring dan ik.’ Dit heeft natuurlijk niets te maken met huisartsgeneeskunde. Wel met levenservaring en zelf ouder zijn van opgroeiende kinderen. Tv-programma’s kijken als Supernanny helpt ook. Rust brengen in de situatie. Luisteren en begrip tonen. Duidelijk zijn.

‘Ze moet nu onmiddellijk het huis uit!’ riep moeder toen we binnenkwamen. We gingen zitten en luisterden geduldig naar haar verhaal. Het hondje verschool zich intussen achter mijn aios en mij, op zoek naar een veilige plek. Daarna liepen we de trap op.

Door de gesloten deur heen komt langzaam het gesprek op gang. Als het meisje eenmaal de deur opent, is de rust weergekeerd en neemt moeder haar in haar armen. In het programma Supernanny zou nu de aftiteling komen van een geslaagde uitzending en ook wij verlaten tevreden over onze interventie het huis. Morgen zullen ze met hun eigen huisarts bespreken welke hulpverlening nodig is om verdere escalaties te voorkomen.

Deze en vergelijkbare casuïstiek bespreken we in een mdo met ggz en hulpverleners uit het sociaal domein. Gedragsproblemen bij kinderen en familieruzies lijken steeds vaker voor te komen of in elk geval vaker op het bordje van professionele hulpverlening te liggen. Hoe komt dat? Stellen we hogere eisen aan onszelf en onze kinderen? Is ons eigen lontje korter? Problematiseren we te veel? Het lijkt erop dat elk gedrag dat enigszins afwijkt van de norm, professioneel behandeld moet worden. Zo lopen de wachttijden in de hulpverlening wel op. Hoe zit het met onze tolerantie? En wie bepaalt de norm? ‘Nagaan of een situatie werkelijk onveilig is en vooral normaliseren van veel gedrag. Veel hoort gewoon bij het leven’, was het advies van een de hulpverleners. Het lijkt me een hele goeie. Maar het blijft lastig waar de grens van normaal ligt.

Als ik aan het einde van de dienst thuiskom, struikel ik over uitgeschopte sneakers, een schooltas en een jas. Op de bank ligt een lege pizzadoos en een halflege colafles. Alle lampen in huis branden op volle sterkte. Een diepe zucht ontsnapt me. De vloek kan ik binnenhouden. Dit is heel normaal pubergedrag, dat weet ik ten minste zeker.