Hoezo moet de huisarts jullie werk afmaken?
33 reactiesMijn bloed begint te koken. Hij kan er zelf niet veel aan doen. Doet gewoon wat hem gevraagd is: ‘Even bij je huisarts je vitamines, ijzer en nog wat zaken laten testen, dan kunnen we daarna verder kijken wat we voor je kunnen betekenen.’ Het lijstje legt hij op mijn bureau. Ik hoef het alleen maar op het labformulier aan te kruisen.
‘Sorry, maar ik word hier zo boos van. Ik werk niet in een bakkerij waar je de broodjes kunt aanwijzen waar je zin in hebt.’ Ik kan mijn irritatie niet meer voor me houden. Over het algemeen blijf ik redelijk rustig onder dit soort verzoeken. Vandaag niet. Het is dan ook het vierde oneigenlijke verzoek deze ochtend. En het is pas kwart voor negen ’s ochtends.
Een internist die mij in een brief verzoekt ijzermedicatie voor te schrijven omdat zij een ijzergebrekanemie heeft gediagnostiseerd; een pijnspecialist die de patiënt adviseert bij mij een second opinion aan te vragen van een ander pijncentrum, en een patiënt die van zijn psycholoog zonder verdere toelichting of vraagstelling bij de huisarts een slaaponderzoek moet aan vragen. De stoom komt uit mijn oren.
Hoezo moet ik taakjes voor anderen doen? Hoezo moet ik hun werk afmaken? Waarom schrijft de internist niet zelf een recept uit, verwijst de pijnspecialist niet zelf voor een second opinion, en regelen externe kliniekjes niet zelf dat ze vitamines kunnen testen als ze dat belangrijk vinden? Nu moet ik voor elk verzoek kiezen of ik de discussie aanga, de patiënt linea recta terugverwijs, de specialist opbel, of gewoon meega met de verzoeken. Hoe dan ook kost het mij tijd en energie. De weg van de minste weerstand is meegaan met het verzoek. En dan blijven deze verzoeken dus komen.
‘Zo had ik dat nog niet gezien’, zegt mijn patiënt, ‘maar je hebt gelijk. Ik zou het als sportcoach ook heel vervelend vinden als mensen al met een trainingsschema bij mij komen om dat schema met hen op te pakken.’
Ik voel mijn woede wegebben. ‘Sorry’, zeg ik, ‘ik moet mezelf even herpakken. Zullen we kijken wat je klachten zijn en wat ik daarvan vind?’
Hij vertelt zijn klachten, ik stel verdiepende vragen, doe lichamelijk onderzoek en vertel hem wat mijn waarschijnlijke diagnose is en wat ik aan aanvullend onderzoek zou willen doen. Hij vertrekt met een labformulier met net wat andere aanvragen dan het verzoek was, maar hij is tevreden. En ik ook.
‘Dankjewel dat je even naar mij wilde luisteren’, zeg ik bij vertrek. Het lijkt de omgekeerde wereld. De patiënt die luistert en begrip toont voor de huisarts. Maar het heeft mij geholpen. Ik kan de dag weer aan.
Meer van Anneke Baltussen
A.M. Brunet de Rochebrune
Arts Maatschappij & Gezondheid
Het DBC-systeem is een betalingstitel in Nederland voor vergoeding van de uitvoering van goede zorg die wordt beschreven in een Combinatie van een Diagnose en Behandeling.
Dit is dus als rekeneenheid om goede zorg te vergoeden en is geen uitsluitsy...steem om taken niet te doen.
Goede zorg omvat soms ook zorg die niet in de DBC zijn beschreven en goede zorg verlenen is dus ook geen economisch delict.
U bent verantwoordelijk voor goede zorg en bent ook zelf verantwoordelijk voor een goede uitvoering.
Onderdelen van de zorgverlening horen dus niet over de heg op het bordje van de huisarts te worden gegooid.....
Specialisten in het ziekenhuis: neem uw verantwoordelijkheid!
Psychiater, Rotterdam
Hartelijk dank voor dit artikel collega Baltussen en de overige collega’s voor de praktijkvoorbeelden! Het is iets waar ik als psychiater ook regelmatig tegen aanloop.
Ik begrijp de werkdruk voor de huisarts bij dit soort verzoeken en sommige verzoe...ken zijn inderdaad overbodig en absurd als ik ze zo lees. Huisartsen zijn hierin echter niet eensgezind. Ik zal ook enkele voorbeelden geven.
Allereerst is er geen concensus onder huisartsen hoe de taakverdeling moet zijn tussen de huisarts en medisch specialist bij dit soort zaken.
Het merendeel van de huisartsen werkt mee ondanks de hoge werkdruk met een verzoek en die waardering spreek ik altijd uit, ook hier nogmaals.
Bij verwijzing naar de GGZ is niet altijd een somatische screening gedaan of onvolledig. Patiënten hebben hun huisarts soms jaren niet gezien! Zelden wordt die screening meegestuurd met de verwijzing. Somatische oorzaken van psychische klachten horen gewoon uitgesloten te zijn/worden. Als dan een psychiater vriendelijk verzoekt dit alsnog te doen, is het onterechte kritiek of irritatie van de verwijzer.
Een deel van de huisartsen wil niet dat de psychiater zich met screenend lab- of ander onderzoek (PSG om OSAS uit te sluiten) bemoeit. Zij willen de somatiek centraal bij hen houden en irriteren zich als de psychiater zich ermee bedoelt. Echter worden dit soort diagnoses heel vaak gemist door huisartsen, is mijn ervaring.
Een deel van de huisartsen irriteert zich aan een verzoek om aanvullend onderzoek omdat ze zich een administratief medewerker van de aanvrager voelen en ontstaat soms een onprettige maildiscussie die veel meer tijd kost dan een labformulier invullen en dan denk ik ook waar is dit voor nodig, niet beseffende dat er dus blijkbaar ook medisch specialisten dit soort verzoeken neerlegt terwijl ze die aanvragen zelf kunnen doen.
Persoonlijk doe ik zoveel mogelijk aanvragen zelf maar soms is dat lastig. De rekening voor aanvullend onderzoek gaat naar de GGZ-instelling en sommige van die instellingen zijn klein, hebben geen labformulieren en zeker kleine instellingen proberen te overleven en zijn dit extra te voorkomen onkosten die wel via een aanvraag van de huisarts worden vergoed door de zorgverzekeraar, maar huisartsen spreken zich daarover openlijk uit dat dit niet hun probleem is. Zeker bij een farmacogenetisch onderzoek dat zo’n €1600 kan kosten maakt dat een groot verschil. Zelfs als je het stukje ‘ik ben jouw secretaresse niet’ tackelt en het formulier vooraf helemaal invult op naam van de huisarts om die adminstratie uit handen neemt en dit argument dus wegvalt, blijft de weerstand toch aanhouden en wordt de patiënt hier gewoon de dupe van en wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik als psychiater zou met alle liefde de administratie uit handen willen nemen voor de huisarts en de formulieren vooraf voor ze willen invullen zodat ze het op hun naam kunnen aanvragen voor de vergoeding, maar uiteindelijk is het probleem, voor in ieder geval de GGZ, direct opgelost als wij dit als volwaardige labaanvragers zoals in de ziekenhuizen, gewoon vergoed krijgen door de zorgverzekeraar! Patiëntenzorg hoort op de eerste plaats te staan en discussies komen later wel. En tenslotte gaan ook regelmatig verhalen rond over perverse prikkels door de zorgverzekeraars.
Kortom, als de huisartsen eensgezind worden in hun wensen en de zorgverzekeraars de GGZ-aanvragen gewoon ook voor de GGZ vergoeden, valt de aanvraagdruk vanuit de GGZ in ieder geval weg.
[Reactie gewijzigd door op 16-12-2023 11:53]
E.M. Stuveling
Huisarts
Als alle psychiaters in Nederland in zijn georganiseerde vorm (i.e. op 1 lijn) het absurd vinden dat aanvullend onderzoek voor rekening van de instelling valt, wat ik ook zou vinden, dan zou dit rap geregeld moeten worden. Echter, maak huisartsen nie...t onderdeel van dit probleem. De beroepsgroep op 1 lijn = sterke positie dit te regelen met de zorgverzekeraar.
De opmerking dat u hetzelfde gevoel krijgt van huisartsen als wij krijgen van oneigenlijk werk van specialisten is in uw specifieke voorbeeld vanuit de huisarts bezien hetzelfde: u bent de hulpvrager voor dit onderzoek. De onderliggende motivatie dat u zich zo voelt is omdat u eigenlijk vindt dat de betreffende huisarts zijn werk onvolledig heeft gedaan.
Huisartsen zijn idd niet altijd, in meer of mindere mate, eensgezind over bepaalde zaken. Hoe krijgen we 5000 praktijkhouders nu op 1 lijn… De meesten zijn toch van het altruïstische, welwillende soort.
U maakt een goed punt met het vrijgeven aan de psychiater indien somatiek is uitgesloten door de huisarts, zeker in spoedeisende situaties met ook neurologische symptomen / verminderd bewustzijn etc. Mijn ervaring is anderzijds dat als ik een patiënt ‘vrijgeef’ dat dit niet voldoende is en dat patiënt toch eerst naar de spoedeisende hulp gaat.
Laatste punt, dat patiënten hun huisarts soms jarenlang niet zien komt niet door de huisarts, maar door de patiënt. Huisartsen werken namelijk vraaggestuurd; dan hebben wij pas een behandelrelatie, net als in uw vak. Uiteraard zou ik dolgraag een inventarisatie willen doen bij zorgmijdende hoogrisicopatienten, maar dan moet deze zich wel melden.
Enfin, ik deel uw moeites en inkijkje. Let’s work together.
[Reactie gewijzigd door Stuveling, Erik op 16-12-2023 18:35]
Psychiater, Rotterdam
Beste collega Stuveling,
Hartelijk dank voor de mooie aanvulling. Ik deel uw mening. Let’s work together inderdaad.
Hartelijke groet
D.J. Bos
Huisarts, Liessel
Heb wel eens gedacht, moet er bij diagnostiek van veelvoorkomende bepalingen die bij de leken een eigen leven leiden, niet een vinkvakje komen op het formulier "op aanvraag behandelaar. (in aanmerking komend voor vergoeding)" én een vakje "op verzoek... patient (altijd zelf betalen)." En dan nog beter, als ze dan toch zelf moeten betalen, dat we er uberhaupt niet meer tussen hoeven te zitten. (net als bij pre-scan)
van Rooij
Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd
Vanuit de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) willen wij u bedanken voor deze blog en ook voor de reacties vanuit de eerste én tweede lijn. U beschrijft een voor de IGJ herkenbare en begrijpelijke frustratie. In beleidstaal gaat dit over ‘Passen...de zorg’ en ‘Juiste Zorg op de Juiste Plek’. In de praktijk gaat dit over samenwerken en doen waar je de meeste waarde mee toevoegt.
Een systeem waarin patiënten en zorgtaken worden doorgeschoven draagt daar natuurlijk niet aan bij. Een DBC-systematiek hoort niet leidend te zijn maar ondersteunend. Heldere afspraken zijn belangrijk, bijvoorbeeld over het doorverwijzen voor een second opinion. Net als elkaar (blijven) aanspreken als die afspraken niet worden nagekomen.
Wat kunnen we mét elkáár doen om dit te realiseren? Wat kunnen wij als de IGJ daaraan bijdragen? Is er bijvoorbeeld een regio waar het wel goed werkt? Wat is daarvoor nodig?
Voorbeelden, ideeën? Laat het ons graag weten via Meldpunt@igj.nl
S.J. van Schaik
huisarts, Capelle aan den IJssel
Ik vind het verkeerd dat psychiaters door het huidige vergoedingssysteem geremd worden om farmacogenetisch onderzoek aan te vragen, terwijl daar soms een heel goede indicatie voor bestaat bij psychofarmaca voorschrijven. Als huisarts werk ik er dan m...aar aan mee om als loopjongetje het toch te laten uitvoeren. De patiënt kan er immers mogelijk veel aan hebben/ schade door ontlopen.
Dit is uitgesproken fout geregeld zo. Het zou goed zijn als de inspectie IGJ hier wat aan probeert te doen.
Wat mij ook steekt bij allerlei vragen van derden aan huisartsen, dat de kosten bij de 1e lijnszorg worden geteld en het dus een vertekend beeld geeft.
Onterechte vragen van anderen kosten veel tijd aan de assistentes in de huisartsenpraktijk. Patiënten hebben veelvuldig het idee van het kastje naar de muur gestuurd te worden en terug. Ik vind dat schadelijk voor het vertrouwen in behandelaren en de gezondheidszorg.
Psychiater, Rotterdam
Beste collega van Schaik,
Hartelijke dank!
G.R.I. Slock
huisarts, Sluis
Het kan nog veel irritanter. Als het verzoek tot labo komt van de natuurgenezer of de osteopaat die denken aan diagnostiek te moeten doen en een lijstje meegeven aan de patiënt van wat de huisarts moet aanvragen. Waarbij ik veel tijd kwijt ben uit... te leggen dat de helft van deze aangevraagde tests niet mogelijk is bij het lab en de andere helft meestal compleet zinloos.
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
@vollenbergh. Nee dat alles voor niets doen niet kan snap ik wel. Maar dat iets voor niets doen een economisch delict is kan niet waar zijn. En al het wel zo is bega ik voortdurend delicten
A. G?bel
Huisarts, Amstelveen
Ik ben het met je eens dat we er een beetje overgevoelig voor (lijken te) zijn geworden. Dat komt omdat het veel voorkomt, en dat we ergens in een regel in de specialistenbrief lezen dat we iets 'moeten doen'. Waarom zou ik een vit. D en calcium moet...en herhalen als de internist dat wil? Waarom zou ik lithiumspiegels moeten bepalen als de psychiater dat wil? En waarom in mijn agenda zetten dat over 3 jaar een coloscopie herhaald moet worden als de MDL-arts dat wil? Etc. etc. Het gedoe over dbc's staat blijkbaar in de weg dat de specialist dat heel simpel zelf kan (blijven) doen.
Dat we patiënten niet kwijt kunnen in de GGZ en verpleeghuizen, en dat ziekenhuizen steeds meer 'behandel- en diagnosecentra' zijn geworden in plaats van ZIEKENhuizen, maakt het dagelijks werk voor ons aanzienlijk tijdrovender, en dan is elke handeling die je erbij moet doen er één te veel.
Het lijkt me een goed idee dat ziekenhuizen/specialisten terugkerende handelingen zoals injecties op de poli door een assistente laten doen. Die assistente heeft al een salaris en daar hoeft dus geen dbc voor geopend te worden. Waarom moet voor alles een dbc geopend worden? En waarom zouden wij dat - qua tijdsinvestering - wel kunnen doen en de specialist cq poli-assistente niet? Het is toch een behandeling die niet door ons is bedacht? De afstand is voor veel mensen geen probleem. Of je nou in je auto stapt voor 1km of 6km, maakt niet uit.
J.H.A. Vollebergh
Gynaecoloog, Heesch
Eens. Maar als wij in het ziekenhuis een handeling doen of laten doen zonder een verrichting of een dbc te schrijven heet dat een economisch delict en dat is helaas strafbaar.
En als die assistente dat vaker moet doen, moeten daar uren en dus extra ...fte = extra salaris tegenover staan. Jammer maar helaas.
A.M. Brunet de Rochebrune
Medisch adviseur
Geachte heer Vollebergh,
Het DBC-systeem is een betalingstitel in Nederland voor vergoeding van de uitvoering van goede zorg die wordt beschreven in een Combinatie van een Diagnose en Behandeling.
Dit is dus als rekeneenheid om goede zorg te vergo...eden en is geen uitsluitsysteem om taken niet te doen.
Goede zorg omvat soms ook zorg die niet in de DBC zijn beschreven en goede zorg verlenen is dus ook geen economisch delict.
U bent verantwoordelijk voor goede zorg en bent ook zelf verantwoordelijk voor een goede uitvoering.
Onderdelen van de zorgverlening horen dus niet over de heg op het bordje van de huisarts te worden gegooid.....
Specialisten in het ziekenhuis: neem uw verantwoordelijkheid!
J.H.A. Vollebergh
Gynaecoloog, Heesch
Geachte Brunet de Rochebrune,
Voortaan zal ik de patiënt iemand laten regelen om haar van 25km verderop naar het ziekenhuis te rijden, haar dan een injectie laten geven in 30” en vervolgens weer 25km terug, waarna wij een rekening sturen van €250.
...Prima oplossing 🙄
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Dat het een economisch delict is iets niet te declareren lijkt me stug. Misschien dat de top van het ziekenhuis dat zo voorstelt, maar dat is onzin.
J.H.A. Vollebergh
Gynaecoloog, Heesch
Dat mag je stug lijken maar het is toch wel zo. 🤷🏼♂️
En al was het niet zo: we kunnen natuurlijk niet van alles in het ziekenhuis voor niets doen. Voor niets gaat de zon op.
[Reactie gewijzigd door Vollebergh, Jos op 10-12-2023 19:59]
Huisarts, Streefkerk
Bart Bruijn
@volleberg.
Dat geldt voor huisartsen precies zo.
M.D. Oosterhoff
Psychiater, Thesinge
Ik snap dat niet alles voor niks kan. Maar dat iets voor niks doen een economisch delict is kan niet waar zijn. Als het wel zo is dan ben ik een veelpleger, maar nog nooit politie aan de deur.
Maar verras me. Koffie staat klaar
J.H.A. Vollebergh
Gynaecoloog
tav collega Göbel:
Je eerste punt is volledig terecht. Hier proberen we de assistentes zo te instrueren dat enkel indien controles echt zijn afgesloten én dat ondubbelzinnig in het EPD staat én daarover een brief naar de huisarts is gegaan, een nieu...we verwijsbrief nodig is. Maar dat was eerst anders en dat is er inderdaad moeilijk uit te krijgen. Overigens is voor een ándere klacht, ook bij hetzelfde specialisme, wél een nieuwe verwijsbrief nodig.
En dat tweede punt… tja… hopelijk lezen er ook mensen mee van de NZa. Het DBC-systeem is wel vaker een vervelende barrière.
A. G?bel
Huisarts, Amstelveen
Als het al zo is dat het 'niet declareren' een economisch delict zou zijn (hoe dan?) wordt het denk ik wel tijd dat specialisten zich gaan houden aan de regel dat als iemand een chronische aandoening heeft die altijd zonder verwijsbrief naar de speci...alist mag terugkomen. De bewijslast (aanwezigheid verwijsbrief) bij materiële controle is er dan niet. Maar de poli-assistentes zijn allemaal zo gebrainwasht dat het EERSTE wat ze zeggen als een patiënt belt is dat er een verwijsbrief van de huisarts moet komen, no matter what.
Bovendien: crëeer dan een kosteloze DBC. Dus dat die wel geopend wordt maar dat er geen prijskaartje aanhangt, of een prijs van 30 euro voor 'toediening injectie' of iets dergelijks. Maar omdat ziekenhuizen met die vermaledijde DBC structuur zitten (waar prijskaartjes aanhangen die beginnen bij 200 euro en vaak veel hoger) krijgen wij het onrealistische verzoek om dat te doen omdat wij dat 'goedkoper zouden kunnen' . Ja - zo kan ik het ook.
J.H.A. Vollebergh
Gynaecoloog, Heesch
De voorbeelden die genoemd worden zijn inderdaad niet goed en ik kan me de ergernis voorstellen.
Maar ik heb ook wel eens het gevoel dat huisartsen hier overgevoelig voor aan het worden zijn. Een uitstrijkje maken over 6 maanden? Wordt geweigerd. El...ke 3 maanden een injectie Lucrin zetten (die al door ons is voorgeschreven)? Wordt geweigerd. Ook als we het netjes vragen. Wij kunnen dat in het ziekenhuis allemaal natuurlijk best doen, maar het gevolg is enerzijds dat de patiënt daar dan voor moet reizen, in plaats van naar de huisarts om de hoek, en anderzijds dat wij een DBC moeten declareren die, met een beetje pech, ten laste komt van het eigen risico. Dubbel, als er een jaarwisseling tussen zit.
Andere ervaring: patiënte had een gynaecologische echo gehad (eenmalig consult) en meldde zich een half jaar later bij de assistente van de huisarts met een ándere klacht. Kreeg te horen: ‘Ga maar naar de gynaecoloog, want dat is binnen een jaar en dan staat de verwijzing toch nog open!’ Toen wij lieten weten dat voor een andere klacht een nieuwe verwijzing moet worden gemaakt, kregen we een heel lelijk briefje waarin geklaagd werd over ‘paarse krokodillen’.
Kortom: de liefde moet wel een beetje van beide kanten komen…
M.A. Reimert-Nijhof
Huisarts, Uithuizen
Mijn reactie op deze dagelijkse en in frequentie toenemende verzoeken stuur ik terug naar de specialist via zorgdomein of naar de poliassistente:
Voor het uitschrijven van uw recept/ labbriefje/ verwijzing vervolgzorg is mijn expertise als huisarts ...niet vereist. Ik ben niet uw administratief medewerker en verzoek u vriendelijk dit zelf te doen.
Sluit u de zorg af en draagt u de vervolgzorg over aan de huisarts? Of is mijn expertise als huisarts vereist om mee te denken over een verwijzing? Dan zie ik patient met liefde op mijn spreekuur.
Als u wilt overleggen n.a.v dit bericht dan ben ik bereikbaar op: (mijn direct bereikbare nummer).
Over het argument dat de huisartsen vroeger niet wilden dat de specialist zomaar doorverwees; Zonder overleg met de huisarts verwijzen naar een andere specialist voor een geheel nieuw probleem is inderdaad niet gewenst, dan ligt het voor de hand de patient voor dit probleem te adviseren een afspraak bij de huisarts te maken.
Maar wat nu gebeurt is dat de huisarts wordt opgedragen om te verwijzen voor een vervolgonderzoek naar een andere specialist of ziekenhuis voor hetzelfde probleem als waarvoor de huisarts al naar de specialist had verwezen. En dat is alleen maar verhogen van de administratiedruk van de huisarts, die het net als de specialist al druk genoeg heeft...
M.D. Oosterhoff
psychiater, Thesinge
Verzet je waar het zin heeft en ga mee als verzet je alleen extra werk en ergernis oplevert. En prijs he dan gelukkig dat jij zelf niet anderen laat opdraaien voor je werk.
Dat ik deze wijsheid verkondig wil nier zeggen dat ik hem beheersen. Plaatsv...ervangend komt het stoom al uit mijn oren als ik je blog lees.
E.M. Beun
huisarts
Zullen we afspreken dat degene die de indicatie stelt ook de administratieve afhandeling doet? Dus degene die de indicatie stelt voor medicamenteuze behandeling schrijft het recept. Degene die aanvullende onderzoek indiceert, maakt de aanvraag. Wanne...er er een verwijzing wordt geadviseerd, wordt ook de brief gemaakt, enz.
Als men niet bevoegd of bekwaam is of er zijn administratieve onmogelijkheden om het zelf af te handelen, stelt men ook niet de indicatie.
A.P. van Albada
AIOS reumatologie, Utrecht
Het is jammer en naar mijn mening absurd dat dit niet vanzelfsprekend is.
Wat ik lastiger vind, zijn bijv. medicatie toedieningen zoals vaccinaties of halfjaarlijkse injecties zoals denosumab. Het is enerzijds raar om dit als ziekenhuis naar de h...uisarts te verplaatsen, anderzijds is het voor de patiënt heden nadelig om die zorg in het ziekenhuis te ontvangen (reisafstand, kosten). Daar is natuurlijk ruimte voor regio-afspraken, maar ook een regio-organisatie kan niet met elk specialisme meerdere afspraken maken...
E.M. Stuveling
Huisarts
Beste collega Kragten:
1. Een internist doet een verzoek om ijzersuppletie te starten aan de huisarts. Een ferriprieve anemie is geen diagnose, maar is een ‘sign’ van een onderliggend probleem. Het is dan aan de internist om evt vervolgonderzoek in t...e zetten en indien niet mogelijk (bijv door leeftijd of comorbiditeit) dit patiënt uit te leggen en zelf suppletie te starten (overigens ook los van de vraag wel of geen onderzoek te doen).
2. Bij een second opinion regelt de specialist zelf de verwijzing. Deze kan o.a. de vraagstelling beter definiëren dan de huisarts alsmede de reden van een second opinion. De huisarts weet vaak niet wat er is besproken en zal moeten verwijzen naar de correspondentie van de eerste specialist, wat dus een zinloze verwijzing is zonder duidelijke hulpvraag.
3. Het aantal vragen van niet-medici over vitaminebepalingen etc nemen enorm toe. Hier kunt als specialist niets aan doen. Maar het is derde ergernis van de dag.
4. Een psycholoog die een slaaponderzoek wenst… say no more.
De genoemde voorbeelden hebben niets met een poortwachtersfunctie te maken. Dat is echt anders dan afschuifgedrag. Elke patiënt die iets anders heeft dan uw vakgebied is welkom.
Er was ook een tijd dat niet gesleuteld mocht worden medicatie die de specialist (oa cardiologen) voorschreef. Dan werd de huisarts gebeld. Nu mogen wij de CVRM regelen bij deze patiënten. Wat ik overigens graag doe.
[Reactie gewijzigd door Stuveling, Erik op 07-12-2023 20:15]
J.A. Kragten
Cardioloog, Heerlen
Ik heb daar geen enkele moeite mee. Wanneer ik vind dat iemand naar een collega specialist moet, dan wil ik dat met alle plezier afhandelen, inclusief brieven etc.
Het waren de huisartsen, die dat destijds verboden.
Zij vonden, dat zij de indicat...ie dienden te stellen, tenzij een en ander natuurlijk in het verlengde van de eerdere verwijzing lag.
We zijn het dus eens, dat het huidige voorstel gemakkelijker is voor zowel patiënt als dokter.
M.I. Bouwland-Both
Huisarts, Rotterdam
Huisartsen zijn deze boodschap al jaren aan het verkondigen. Er zijn demonstraties, talloze kranten artikelen en zelfs websites als www.verwijsafspraken.nl. Ik denk dus dat “de huisarts dit nu eenmaal zo wilde” een zwak argument is. Er is inmiddels v...oldoende tegengeluid. Overigens gaat het over veel meer dan de doorverwijzingen.
[Reactie gewijzigd door Bouwland-Both, Marieke op 09-12-2023 08:33]
I.E. van Hövell tot Westervlier - Ullmann
Huisarts
Deze gedachte snap ik goed en ik heb dit gesprek ook wel eens met mijn vader, oud longarts, gevoerd.
Het is waar: Huisartsen wilden regie over het proces. Soms verwees de huisarts iemand naar de cardioloog en dan liet de patiënt een moedervlek zien..., die dan werd bekeken door de dermatoloog, alwaar de patiënt plasklachten had, die werden opgepakt met de uroloog. Een rondje ziekenhuis en een jaar later kreeg de huisarts de patiënt dan met een berg medicatie en bijwerkingen weer terug. Even gechargeerd, maar u begrijpt het idee.
Als de huisarts de patiënt voor een indicatie verwijst, dan is er beoordeeld dat betreffende klacht de huisartsgeneeskunde te boven gaat. Intern voor dezelfde klacht ook andere expertise erbij vragen, staat een tweedelijns specialist vrij. Als dit nodig is, graag zelfs. Een voorbeeld: Ik stuurde een patiënt in met een tachycardie, die kreeg ik weer terug na uitsluiting van een cardiale oorzaak, toen heb ik hem weer ingestuurd, en het bleken vervolgens longembolieën. Er zijn veel situaties waarbij we zorg (terug) overnemen zonder dat het probleem is opgelost, maar besluit de huisarts dat er tweedelijnshulp nodig is, maak dan graag het plaatje rond.
Als de huisarts voor een indicatie verwijst, dan is het fijn, maar ook (medisch) belangrijk dat halverwege een traject de zorg niet wordt afgebroken. Het is fijn als de nul-euro-producten (die in de DBC prijs zijn besloten als zijnde gemiddelde kosten) niet worden uitbesteed aan de huisarts. We zijn feitelijk anders de huisartsenzorg aan het opsouperen met dubbele zorgkosten, maar we zien ook gevaarlijke situaties hierdoor ontstaan. We ontvangen bijvoorbeeld verzoeken medicijnen voor te schrijven, waar in de eerstelijnszorg geen ervaring mee is, waar de veiligheid en het vervolg niet goed geborgd zijn, terwijl de tweedelijnsbehandeling nog loopt. Er zijn zo veel meer voorbeelden. Door afgekapte zorg ontstaan er delays, misverstanden, opgeknipte dossiers, versnipperde verantwoordelijkheid en medisch onveilige situaties.
Een tijd terug is in de Internist een mooi artikel verschenen met Heleen de Wit, wat helpt bij een gezonde balans in het zorgveld. Huisartsen en internisten beschouwden dat een heel waardevol artikel. Het zou mooi zijn als deze visie meer werd veralgemeniseerd.
[Reactie gewijzigd door Hövell tot Westervlier - Ullmann, Isabel van op 08-12-2023 16:23]
J.A. Kragten
cardioloog, Heerlen
Doe Eric dan wel de groeten van mij: ik was destijds co-assistent bij hem in het st. Antoniusziekenhuis.
(sorry, kon dit niet laten)
I.E. van Hövell tot Westervlier - Ullmann
Huisarts
Wat leuk! Dank, dat ga ik zeker doen.
J.A. Kragten
Cardioloog , Heerlen
Een begrijpelijke reactie Anneke!
Toch herinner ik mij de tijd nog dat wij door huisartsen werden aangesproken, wanneer zonder hun tussenkomst een interne verwijzing binnen de tweede lijn plaatsvond.
Bij een patiënt die ik behandel voor boezemfibri...lleren constateerde ik een anemie, waarbij het HB in een maand tijd van 7 naar 6 was gezakt. Ik berichtte dit aan de huisarts met een overweging van een internistisch onderzoek.
Vandaag kreeg ik als reactie dat ‘nieuwe richtlijnen’ voorschrijven dat de specialist zelf zijn verwijzing dient te regelen. Blijkbaar ook wanneer dat niet in de behandel lijn ligt.
Het is voor mij geen probleem maar druist misschien in tegen de poortwachtersfunctie die de eerste lijn toch heeft binnen ons zorgstelsel ?
S.J.M. Bressers
Huisarts, Enschede
Een belangrijk verschil is of je de huisarts vraagt "graag aandacht voor de anemie", of tegen de patiënt zegt "u moet nog even de huisarts om een verwijzing naar de internist vragen". Of iets daar tussenin. Met andere woorden, als je denkt: "deze pat...iënt moet sowieso naar de internist" zou ik het waarderen als je zelf de verwijzing maakt; maar als je denkt: "die anemie, daar moet wat mee, maar ik weet niet precies wat, want het is mijn vakgebied niet” dan zou ik het juist waarderen als je mijn aandacht er op vestigt.
Op deze manier voel ik mij als huisarts niet "overgeslagen" doordat een patiënt een rondje specialisten gaat maken voor een probleem dat ik zelf had kunnen oplossen, maar heb ik ook niet het gevoel dat ik het boodschappenlijstje van de specialist aan het afhandelen ben.
[Reactie gewijzigd door Bressers, Sarah op 22-12-2023 19:33]