Overdrijven is ook een vak

Amechtig hinkend komt hij vanaf zijn stoel in de wachtkamer naar mijn spreekkamer gestrompeld. Status na decompressie spinale zenuw in de lumbale wervelkolom. Ik interpreteer dit overdreven getrek met het been als ‘ik heb nog best wel wat pijn, maar ik zal laten zien dat het me ECHT WEL hindert en dat ik ECHT WEL last heb’.

Toen ik nog een jong neurochirurgje was kon ik me ergeren aan dit vertoon van onvrede (‘zeg dat dan gewoon’) en deed ik net of het me niet opviel. Ik maakte zelfs nog weleens de fout om te vragen: ‘En? Heeft de operatie geholpen?’ Dat hielp mij in elk geval van de regen in de drup en leverde zelfs – in een uitzonderlijk geval – weleens een klachtenbrief op.

Ik heb geen zin om mee te doen aan het theater

Waar de gemiddelde patiënt mij ‘lekker duidelijk’ vindt, heeft een dergelijke patiënt me ooit ‘arrogant’ genoemd met als kanttekening dat ik ‘geen oog had voor de patiënt’. Nou, ik had er wel oog voor, maar geen zin om mee te doen aan het theater.

Tegenwoordig pak ik het heel anders aan. Vol medeleven zeg ik: ‘Nou, dat ziet er niet goed uit, u loopt echt nog beroerd.’ Zienderogen gaat het trekken­benen over in een vrijwel normale tred. Meestal probeert de patiënt mij dan te ‘troosten’: ‘Nou, het is toch al wel een heel stuk beter hoor dokter, u had me twee weken geleden moeten zien.’

Blijkbaar bestaat de behoefte om de zorgverlener stevig te doordringen van het feit dat er iets loos is. Overdrijven van het euvel is bij sommige mensen daar kennelijk de geschikte tool voor.