Peer support

Voordat ik het wist lag ik op de piste, met een arm die ongelooflijk pijnlijk was. Het was de laatste dag van de vakantie, en het eerste uurtje dat we aan het skiën waren. Eerder die week kwam het er niet van, hobbelend van skiklasje naar sleetocht enzovoort. Zalig en ontspannen, want ik was de week doodop ingegaan.

De voorgaande maand was ik vaste arts geweest van een zeer complexe patiënt die al maanden in het ziekenhuis lag en nu weer op de intensive care opgenomen was. Een patiënt bij wie veel zorgverleners betrokken waren, en over wie iedereen met de handen in het haar zat omdat zijn situatie zo complex en daardoor uitzichtloos leek. Ook ik had mijn twijfels of hij het ging halen, maar het frustreerde me omdat de afzonderlijke problemen behandelbaar leken en hij vóór opname gezond was. Het moest toch lukken om elk probleem aan te pakken? Door alle eerdere opnames kende ik zijn ouders heel goed en ze vertrouwden me, wisten dat ik het beste met hen en hun zoon voor had. Maar gaandeweg wist ik zelf eigenlijk niet meer goed wat dat was. Die twijfel en de verantwoordelijkheid nekten me. Verantwoordelijkheid voor de patiënt, voor de ouders, maar ook voor het team dat ik soms vroeg tegennatuurlijk te handelen, alles in het belang van de jongen.

Er was dankbaarheid en veel begrip, maar ik was vooral moe

Het mocht niet baten. Een week voor mijn vakantie overleed hij. En iedereen had gezien dat het echt niet meer ging. Er was dankbaarheid en veel begrip, maar ik was vooral moe. Peer support was niet nodig geweest. Ik ging lekker een week weg en dat zou voldoende zijn. Misschien dat ik daar toch eens ja op moet zeggen. Al is het maar om erachter te komen wat een casus echt met me heeft gedaan en of ik het een plek kan geven. En mijn gedachten wat meer bij de piste kan houden.