Verwacht het onverwachte

‘Wat was dat voor klap?’ De ambulancechauffeur vraagt ons via de intercom wat voor klap we net allemaal hoorden. We, twee verpleegkundigen en ik, hebben geen idee.

We zitten op de A4, onderweg naar het ECMO-centrum met een tienermeisje aan de beademing. Ze heeft een pulmonale infectie gekregen bij een bestaand afweerprobleem en is via conventionele beademing niet meer te oxygeneren. Een ic-transport probeer je zo saai mogelijk te laten zijn, maar bij een patiënt die voor ECMO moet worden overgeplaatst klinkt dat mooier dan het is. Maar tot dusver gaat het redelijk. Tot die klap. Omdat er daarna niets gebeurt besluit de chauffeur door te rijden. In Rotterdam krijgen we nog politiebegeleiding, waarna we de patiënt zo stabiel mogelijk achterlaten op de kinderintensivecare aldaar.

We horen weer een knal, direct gevolgd door een ruk naar links

Terug bij de ambulance loopt de chauffeur een rondje om de wagen, maar vindt niets dat wijst op schade. Ik ga voorin zitten en in een rustiger tempo rijden we terug. De chauffeur vertelt een mooi verhaal over wat hij eerder eens meemaakte met een defecte ambulance en sluit de anekdote af met: ‘Verwacht altijd het onverwachte, zo kom je nooit voor verassingen te staan.’ Hij heeft het laatste woord nog niet uitgesproken of we horen weer een knal, direct gevolgd door een ruk naar links van de ambulance. Klapband. De chauffeur zet de wagen rustig op de vluchtstrook en daar staan we. Vrijdagavond, langs de A4. Met een volle ic thuis. Gelukkig heeft de chauffeur ook hier een praktische oplossing voor. Bij het onverwachte regel je gewoon iets blauws. De politie wordt gebeld en zo rijden wij kort daarna met zijn drieën op de achterbank richting AMC, terwijl de ambulance wordt weggetakeld. Verwacht het onverwachte, maar toch het liefst zonder patiënt.