Hardcore

Helaas liggen er regelmatig jonge patiënten met ernstig schedelhersenletsel opgenomen. Helaas, omdat het vaak zo’n trieste maar ook lastige populatie is.

Niet alleen omdat wetenschappelijk bewijs voor de verschillende behandelingen mager is, maar ook juist omdat de groep patiënten zo heterogeen is dat het lastig te voorspellen is hoe een kind zich zal herstellen. Veel kinderen gaan na opname door naar een revalidatiecentrum voor vroeg-intensieve neurorevalidatie, de zogeheten prikkeltherapie.

Zolang de kinderen medisch nog niet naar het revalidatiecentrum kunnen, verzorgen we ze zoveel mogelijk prikkel­arm en bieden we ze aan de hand van het protocol van de neurorevalidatie prikkels aan. De ouders denken hier graag aan mee en laten ons weten waar hun kind van houdt. Zo ook bij het tienermeisje dat onderweg naar school was geschept door een bus en na haar neurochirurgische operatie en drukbehandeling al geruime tijd bij ons lag. We zagen minimale reacties, maar meestal lag ze ogenschijnlijk comfortabel wel met haar ogen open.

Haar lievelings­muziek bleek oldskool hardcore te zijn

Toch waren er momenten gedurende de dag waarop we haar hartslag en bloedruk zagen stijgen zonder dat we het goed konden duiden. Ouders waren rustig aanwezig en er leek niet veel te gebeuren rondom het bed. Wel viel op dat het steeds rondom dezelfde tijd was. In haar dagprogramma stond ‘voorlezen of muziek aanbieden’. Bij navragen hielden ouders zich hier keurig aan. Ze hadden haar een koptelefoon opgezet en de muziek op het afgesproken volume gezet. We hadden alleen nagelaten om te vragen waar ze haar naar lieten luisteren. Haar lievelingsmuziek bleek oldskool hardcore te zijn die met 200 bpm (beats per minuut) binnenkwam. Of het nou goed of slecht is geweest weten we niet. Na haar revalidatie kwam ze pratend langs. Inmiddels weer dansend op hardcore.