Papa is niet altijd sterk

In de tijdlijn van de herfst

Naar inmiddels de winter

Tussen de berichten

Van het verdriet en het verlies

Van wanhoop en van honger

Van het wachten, en het wachten,

Op een sprankje hoop op vrede

Of thuiskomst van een dierbare,

Nu het bericht van de dood van weer een kind

Als ouder komt het dichtbij

Als vader van een dochter dichterbij

Als dokter het dichtst bij wat mij maakt

Tot wie ik ben

Een vader, een dokter maar vooral een mens

Iedere dood van een medemens

Die voortijdig heengaat,

Is omgeven door het verdriet

Door de rouw en het verlies

Hoe jonger, des te meer jaren van verlies

Om te dragen

Voor de ouders

Voor de broers of de zussen

Voor de opa en de oma

Het verlies van het gegiechel

Van de kleurrijke jurken

Van de aandoenlijk slordig gelakte nagels

Van het gestiekem met de lippenstift

Van de moeder of de zus

Van de trots dat papa altijd sterk is

En mama altijd lief

Nu enkel als een echo

Als een schim

Voor altijd klein in vele herinneringen

Nooit geweten dat papa niet altijd sterk is

Ook net als moeders immer lief

En nu vooral vol van verdriet

Wat een ouder dan op de been houdt in het leven?

Voor mij is het het Ongewisse

Voor die ouders wellicht toch de hoop

Van een leven na de dood

Het wederzien

Wat maakt het uit of iemand het gelooft of niet

Want alleen het Ongewisse kan dit verdriet

En dit verlies dragen

Als al het andere een bijzaak wordt voor een ouder

Dit is geschreven in reactie op het bericht van Artsen zonder Grenzen deze week over het overlijden van een dochtertje van een van hun medewerkers in Gaza.