Bewaker van het nachtleven

Als ik vertel dat ik mij aan het specialiseren ben tot forensisch arts, moet ik heel wat vragen beantwoorden en vooroordelen ontkrachten. Ja, het werk is spannend, dynamisch, een tikje duister. En inderdaad, ik draag regelmatig witte pakken zoals bij CSI. Maar ik snijd niet in lijken, ben niet cynisch van aard en zie ook gewoon levende patiënten.

Ook ben ik geen moraalridder, ondanks mijn kennis van wetten en regels. Ik fiets wel eens door rood en rijd soms een kilometertje te hard. Forensisch artsen zijn immers gewoon mensen. Misschien wel een beetje excentriek. Want wie laat zich nu uit z’n bed bellen om een ontbindend lichaam te onderzoeken in een modderig veld of om een geïntoxiceerde arrestant te beoordelen?

Wie laat zich nu uit z’n bed bellen voor een ontbindend lichaam?

We werken veel op onregelmatige tijden. Gelukkig heb ik geen moeite met nachtdiensten. Hoewel mijn ogen dan soms willen slapen, ontwaakt mijn hoofd na de schemering. De nacht trekt mij aan. In de late uurtjes spelen er zich dingen af die in het daglicht niet goed tot hun recht zouden komen. Dansen in een club met iets te harde technobeats. Intimiteit tussen de lakens. Vage huisfeestjes met rokende, praatgrage mensen die een borreltje te veel op hebben. Ik wil het allemaal beleven.

Het creëert de illusie dat er even niks anders bestaat dan wat wij op dat moment aan het doen zijn. Alles is gesloten, alleen wij zijn nog op. Een ultiem gevoel van bestaan.

Daarom vind ik arrestanten of overledenen helemaal niet zo vervelend. Forensisch artsen bewaken het nachtleven. En kleine zonden houden nou eenmaal van het donker. Daar kom ik graag mijn bed voor uit.

lees ook