Els - Jos van Bemmel

VELDWERK

Ik kan wel weer als een grumpy old man gaan foeteren. Over het bevolkingsonderzoek naar darmkanker of de farmaceutische industrie. Stokpaardjes waar ik ongetwijfeld op terug zal komen, maar nu even niet.

Mijn hoofd staat er niet naar. Ik krijg Els Borst maar niet uit mijn gedachten. Omgekomen bij een misdrijf, 81 jaar. Moord, doodslag? Oekraïne, Syrië, Centraal Afrikaanse Republiek… er is overal ellende, maar Els… die was niet zo ver van mijn bed. Op mijn moeder na noem ik niemand van die leeftijd bij de voornaam. Haar blijkbaar wel. Heel af en toe kom je mensen tegen met een charisma dat zo verwarmend is dat geen contact maken onmogelijk is.

Ik volgde haar colleges in Utrecht begin jaren zeventig. Veel docenten ben ik vergeten. Haar niet. Begin vorig jaar reageerde ze op mijn artikel ‘Een goede dood bij dementie’ over de waarde van de wilsverklaring. Mailtjes, telefoongesprekken en een ontmoeting. Warmte, begrip, steun en wijsheid. Euthanasie: een goede dood. Haar ding. Voor anderen, want zelf stierf ze eenzaam en waarschijnlijk vervuld van angst. Geen euthanasie maar kakothanasie: een slechte, onwaardige dood.

Waarom, welke verwrongen geest? Zo'n vriendelijke en eenduidige oma die ieder kleinkind zich zou wensen. Voor de samenleving Nederland hoop ik dat ze niet het slachtoffer geworden is van een  euthanasietegenstander of geloofsfanaticus. Volgens Opsporing Verzocht reed ze naar huis in een Renault Clio.  En dat voor een minister van Staat. Geen Audi van zes ton. Bescheidenheid… Dit wilde ik even delen.

Jos van Bemmel, huisarts