Een dag om nooit te vergeten

Mijn laatste dag op de praktijk. Een groots afscheid zat er door covid niet in. We zouden wel zien wie er van het gezondheidscentrum om een uur of vijf zou komen.

Een van mijn collega’s had zich eerder ziek gemeld. Of ik met spoed naar een van haar patiënten wilde gaan. Longkanker op zijn eind. Erg angstig en benauwd ondanks 2,5 liter zuurstof. Het was genoeg zo, hij wilde alleen nog maar slapen. Daar was met zijn eigen huisarts al vaker over gesproken.

Terug naar de praktijk. Zijn dossier nog eens door­genomen. Toch een beetje zenuwachtig. Zou er nog iets van een afscheidpartijtje zijn? Gewapend met morfine, midazolam en een subcutaan vlindernaaldje opnieuw naar de terminale patiënt. Een lang gesprek met hem en zijn naasten. Dit is echt wat hij wil. Na een kwartier slaapt hij zijn laatste slaap. Mijn laatste dag.

Hier en daar een brok, een vochtig oog

Op de praktijk zit een man op me te wachten voor een vasectomie. Handen uit de mouwen. Geen hulp bij het einde van het leven maar wel hulp bij het einde van potentieel leven. Daarna twee visites bij oude bekenden en een laatste spreekuurtje. Voor vlekjes, hoesten en oorpijn maakt het niet uit of ik al dan niet mijn laatste werkdag doormaak. In mijn postvak een groeiende stapel kaarten met mooie woorden van patiënten. Ik lees er een paar, wachtend op ‘mijn feestje’. Hier en daar een brok, een vochtig oog. Om vijf uur is het zover. Toch meer cadeautjes en door mondkapjes gesmoorde mooie woorden dan verwacht. Een bijzondere laatste werkdag op ‘mijn’ praktijk. Het hele palet. Leven, dood, afscheid. Veel meer biedt het huisartsenvak niet. Een dag om nooit te vergeten. En laat dat nu net de bedoeling zijn van een afscheid na 32 jaar.