Ofschoon de meerderheid van hen positief staat tegenover digitale zorg in de huisartsenpraktijk, verminderen digitale zorgtoepassingen de werkdruk van huisartsen niet. Dit blijkt uit onderzoek middels literatuurstudie, focusgroepen en vragenlijsten van de vakgroep Huisartsgeneeskunde van de Universiteit van Maastricht. Het werd uitgevoerd in opdracht van het ministerie van VWS, NHG, LHV en InEen.
Het Regionaal Tuchtcollege Den Bosch heeft aan twee huisartsen die bij de zorg voor dezelfde patiënt betrokken waren twee verschillende maatregelen opgelegd. Beide zaken zijn in één zitting behandeld.
Klaagster is behandeld door een huisarts van de huisartsenpost. Klaagster heeft zich daar ’s nachts gemeld met hevige buikklachten. Na onderzoek heeft de huisarts een werkdiagnose gesteld en medicatie voorgeschreven. Klaagster heeft later die nacht opnieuw contact gezocht met de huisarts. Haar is toen gemeld dat ze de werking van de verstrekte medicatie moest afwachten en dat ze in de ochtend contact met de reguliere huisarts kon opnemen.
Steeds meer zorg gaat van de tweede lijn naar de huisarts. Dat zorgt al voor meer werk(druk) maar de huisarts krijgt daar bovenop ook nog steeds oneigenlijke taken in de schoenen geschoven. Verwijzingen, briefjes, herhaalmedicatie – iedere huisarts heeft wel voorbeelden van anderen die zeggen: ‘Dat doet de huisarts wel’. Weigeren kost vaak meer tijd dan het ‘toch maar even doen’. ‘Nee zeggen om weer ja te kunnen zeggen’, werd het genoemd in de Ja/Nee-campagne die de Landelijke Huisartsen Vereniging in het voorjaar van 2022 organiseerde.
De huisartsenzorg raakt verstopt door stijgende werklast en krapte elders in de zorg, signaleren huisartsen Dorien Zwart en Henk Schers. Om de cruciale rol van de huisarts toekomstbestendig te maken stellen ze scherpe keuzes voor. Vier kernwaarden helpen om bij de bedoeling van het vak te blijven.
‘Baas over eigen agenda’ is dé uitdaging voor de huisarts | Promovendus-huisarts Pieter Barnhoorn: ‘Een goede huisarts zijn begint met een beetje vriendelijkheid’ | Van straatarts tot hospicearts: er is ruimte zat buiten de gebaande paden
Als generalisten zijn huisartsen van vele markten thuis. Vier inkijkjes in bijzondere werkplekken en nevenfuncties.
Huisartsen zijn het voorbije jaar voor mijn gevoel meer in het nieuws geweest dan ooit. Het ‘nee, tenzij’ aangaande de ondertekening van het Integraal Zorgakkoord, de manifestatie op het Malieveld waar duizenden huisartsen bijeenkwamen, praktijkhouders die geen opvolging kunnen vinden en waar commerciële partijen in het gat springen; zomaar een paar voorbeelden waaruit u zou kunnen concluderen dat het vooral kommer en kwel is in de eerste lijn. Hoog tijd om daar ook een aantal positievere verhalen tegenover te zetten, die u kunt lezen in deze MC Thema die we samen met het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) hebben gemaakt.
Vier dynamische dertigers over hun enthousiasme voor het beroep en hun visie op het vakgebied. ‘Er is op heel veel fronten ruimte voor innovatie.’
‘U doet niets’, brieste de forse patiënte met heupartrose in mijn spreekkamer. ‘50 tot 60 procent van de verwijzingen van jullie huisartsen is onnodig!’ beet de geconsulteerde orthopeed me door de telefoon toe.
Naast medisch-wetenschappelijke kennis spelen bekendheid met de persoon en kwaliteit van de relatie hoofdrollen in de huisartsgeneeskunde. Ze kunnen leiden tot het aanscherpen van de intuïtie van de huisarts. Een voorbeeld van het nietpluisgevoel in de praktijk.
Het huisartsgeneeskundig wetenschappelijk onderzoek in Nederland behoort tot de internationale top. Het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) vertaalt deze wetenschap in aanbevelingen, richtlijnen en toepassingen voor de praktijk.
Eerst ben je mens en ontmoet je de patiënt, daarna kun je je medische trukendoos opendoen. Wat dat laatste betreft, kan iedereen dokter worden. Maar voor dat eerste wordt nog iets extra’s van je gevraagd, en dat ligt niet binnen ieders bereik, vindt huisarts Pieter Barnhoorn.
De meeste gespreksonderbrekingen door de huisarts tijdens het consult bevorderen eerder het gesprek dan dat die onderbrekingen het gesprek verstoren. Dat schrijven Ilona Plug en collega’s in Annals of Family Medicine. De onderzoekers bestudeerden video-opnames van 84 consulten, met evenzoveel patiënten die met een somatische klacht kwamen, verricht door 17 Nederlandse huisartsen.
‘De les die we hier als huisartsen én specialisten uit kunnen trekken, is dat een afwijkend beloop van een behandeling door een ervaren huisarts een goede reden voor verwijzen is’, constateert huisarts Lia ten Hove die ook een minor gezondheidsrecht volgde. Ze reageert hiermee op een huisarts die een waarschuwing kreeg.
Met het weer in oktober hadden we het misschien niet door, maar de herfst is toch echt begonnen. Ik zie dat ook altijd in mijn spreekkamer terug: de toename aan hoesters en proesters, de weerslag van de donkere dagen op het gemoed bij sommigen en dit najaar komt daar de stress bij patiënten met financiële zorgen nog eens bij.
Huisarts én patiënt Mirjam Willemsen staat centraal in de documentaire ‘Dying to live’, die vanavond wordt vertoond op de Belgische tv-zender Canvas.
Dit is een gewaagde blog. Gewaagd, omdat ik kenbaar maak dat ik weleens door digitale kranten of bladen blader. En dat is zeker niet altijd door Huisarts & Wetenschap of het Financieele Dagblad. Zonder een precieze naam te noemen, zal het met enig speurwerk weinig moeite kosten om erachter te komen. De schaamte is dan ook zeker aanwezig. Maar dat ter zijde.
Klaagster dient een klacht in tegen de huisarts van haar inmiddels 6-jarige dochter. Op 4-jarige leeftijd heeft de dochter gedurende acht maanden hormooninjecties toegediend gekregen in verband met een zeldzame ziekte.
Er is een ‘robuust verband’ tussen het gebruik van laaggedoseerd quetiapine en cardiovasculaire morbiditeit en mortaliteit. Dat is de conclusie van de Deense onderzoekers Mikkel Højlund e.a. in World Psychiatry.
Na drieënhalf jaar heeft Medisch Contact-blogger Marieke Dijkzeul haar verhalen gebundeld in Kwam je dan alleen voor mama? Op een vaak ontroerende manier vertelt ze over wat ze als huisarts meemaakt en over haar persoonlijke ervaringen.
Een alcoholverslaafde patiënt krijgt van zijn huisarts het middel Refusal/Antabus (disulfiram) voorgeschreven en na tien dagen een herhaalrecept. Een paar dagen later belandt de patiënt bij de huisartsenpost vanwege onder meer ernstige verwardheid.
Geschiedenis is het allerbelangrijkste vak dat je op school krijgt, zeg ik altijd tegen mijn kinderen. Die kijken me dan meewarig aan en gapen demonstratief. Maar ik blijf erbij dat je zonder kennis van het verleden niets begrijpt van het heden. Neem nu de boze huisartsen.
Opvallend nieuws twee weken geleden: inwoners van het Utrechtse Lexmond, verenigd in Stichting Dorpsinitiatief Lexmond, zijn zélf op zoek gegaan naar opvolgers voor de huisartsenpraktijk in hun dorp.
We kennen elkaar al een tijdje. En eerlijk gezegd ken ik je niet anders dan motorisch onrustig en snel afgeleid. In het begin wist ik me tijdens een consult met jou geen houding te geven. Ik werd er zelf onrustig van. Samen bouwden we echter een vertrouwensband op. Inmiddels kunnen we regelmatig lachen om jouw onrust en mijn tegenoverdracht.
