Als ik naar mijn kinderen kijk zie dat de tijd zich op hen begint te wreken. Ze hebben dan misschien hun cijfers netjes op peil kunnen houden, sociaal gezien hebben ze ingeleverd. Een half jaar op een tienerleven is heel veel tijd. De school is als een kloppend hart voor tieners.
Veel vrouwen proberen op fanatieke wijze YouTube-kanalen vol te vloggen met gezondheidsadviezen. Ze zijn gemakkelijk te herkennen: ze hebben meestal een blanke huidskleur, slank postuur, weinig rimpels op plekken waar ze te verhelpen zijn, een uitbundige haardos met opvallende verlenging en een wat kritische, vinnige gelaatsuitdrukking. Alsof ze onrecht is aangedaan.
Ik was een kleine muppet van drie toen ik ziek werd. Het geheugen op die leeftijd werkt anders, in ieder geval een stuk milder. Dat ik mijn bewustzijn verloor, droeg daaraan bij. Ietsje later stopte mijn ademhaling ook. Dat moet ergens geweest zijn halverwege de wilde race met de oude Mercedes van mijn vader, die als de vader uit de Erlkonig, door de rode stoplichten heen jakkerde om op tijd bij het ziekenhuis aan te komen. Ik werd uit de armen van mijn moeder overgenomen door een medisch professional en verdween achter twee klapdeuren van de spoedeisende hulp.
Lieve ome Chris. Je was mijn lievelingsoom. Die liefde was wederzijds, dat kon ik voelen. Jij en ik, wij hebben allebei die kunstzinnige klik. Dat herkende jij in een omgeving waar kunst iets frivools was. Je had een dochter van dezelfde leeftijd, maar daar had je tot je grote verdriet geen contact meer mee.
Ik reed op de A2 naar het zuiden. Door een bocht van de snelweg boog de metalen colonne auto’s af waardoor ik de felle zon recht op mijn voorruit kreeg. De kleuren sloegen weg en mijn uitzicht veranderde in een monochroom sepia beeld.
Na een jaar overleg tussen staatssecretaris Paul Blokhuis en tientallen maatschappelijke organisaties ligt het er: het Nationaal Preventieakkoord. Vol maatregelen die een gezonde leefstijl moeten bevorderen. Maar zonder suikertaks. En dat is een slechte zaak, betogen drie artsen betrokken bij de publieke gezondheid.
De weigering van de vaccinaties, aangevinkt in het dossier op het beeldscherm voor mij, hebben geen toelichting of dialoog nodig. Denk ik. Ze heeft haar vier jongere kinderen ook niet gevaccineerd.
Tijdens mijn eerste baan als agnio kinderchirurgie lag er op de afdeling een klein meisje dat een meningokokkeninfectie had overleefd. Ze was net 3 jaar oud. Nadat ze was gered door de intraveneuze antibiotica en van de intensive care af mocht, sloeg het noodlot pas echt toe. Delen van beide armen en een been waren niet meer te redden. Het verschonen van de verbanden en de herhaaldelijke venapuncties die ik moest doen waren niet alleen voor haar traumatisch.
Het is een bloedhete dag eind mei. Er is geen vuiltje noch wolkje aan de lucht. Als kersverse collega mag ik een dag meerijden met iemand van het neonatale screenteam.
Het was misschien geen stralende dag, maar wel Koningsdag. En dat stemde iedereen vrolijk en Oranjegezind, al was het maar voor een dag. Ook dochter J. was helemaal in de stemming om de gedragen kleding van haarzelf en haar broer te gaan verkopen. Het op de laatste minuut uit de kast getrokken tafellaken lag bedekt de basisschoolcouture van de afgelopen drie jaren.
Dat las ik op de gevel van mergelstenen vakwerkhuis in het land van Maas en Peel, langswandelend op de route van het Pieterpad. Onder de spreuk stond het logo van de gemeente. En ik vond het mooi, net zo mooi als de zestig cent voor een overtocht over de zuiderlijke rivier door het veer.
Als ik aan de aanstaande vaccinatie van mijn dochter denk, zie ik een déjà vu voorbijkomen. Ik was 11 jaar toen ik tegen rubella werd gevaccineerd.
OOPOEH’s zijn senioren die zelf niet meer aan een huisdier willen beginnen, maar er wel op willen passen. Niet de lasten, wel de lusten, zeg maar. Ik kan ze geen ongelijk geven; een hond is een hele zorg, maar in gedoseerde vorm een krachtig antidepressivum. Ik zou bijna durven zeggen: huisartsen, breng uw neerslachtige patiënten in contact met Stichting OOPOEH.
Mijn jongste J. en ik bijten ons stuk op een topografieles over de Scandinavische landen. De stemming zit er goed in, want vikingnamen als Kattegat, Narvik en Småland zijn behoorlijk lachwekkend. ‘Weet je trouwens dat de oprichter van Ikea dood is gegaan deze week’, zegt J.
Mijn twee kinderen worden groot. Nadat ik dochter J. op het schoolplein heb afgezet, fiets ik gehaast door naar mijn werk. Het is ’s ochtends altijd een race tegen de klok met deze vrolijke dochter, die naar mijn zin te traag op gang komt na het wakker worden. Er komt een soort rust over me heen als ze eenmaal op school is.
Het achtuurjournaal had een rampzalige uitwerking. Het begon met het malheureuze nieuws dat de zanger van de wereldhit ‘Oh Happy Day’ overleden was. De gospel was het liedje van mijn overleden vader en mij.
Wat was ik verheugd toen ik deze week Lauren V. weer op televisie terugzag. Ik had haar namelijk gemist. Het is vast geen gemakkelijke tijd geweest voor de presentatrice die herkenbaar is aan haar gevlochten haarstukje dat ze zo joyeus en stijlvast over haar linkerschouder draagt. Maar het blijkt dat ze geenzins heeft stilgezeten; ze is namelijk zwanger.
Het is januari en mijn junkmailbox loopt weer vol met reclames voor de mooiste zomervakanties en sportschoolabonnementen.
Nederland is het land met de gelukkigste kinderen, wijst onderzoek uit. Als jeugdarts en moeder maakt zo’n conclusie me natuurlijk erg tevreden.
Op mijn spreekuur voor kinderen van 0 tot 12 jaar op het azc in Amsterdam verschijnt een Eritrese moeder met haar zoontje. Om een indruk van de gezondheid van het kind te krijgen, vraag ik de medische voorgeschiedenis uit met behulp van een tolk. De tolk vertaalt dat het kind nooit medische ingrepen heeft ondergaan.
In Amsterdam en vele andere gemeenten kan vanaf januari een huisarts of jeugdarts niet meer direct verwijzen naar de specialistische jeugd-ggz. In plaats daarvan worden we verwacht een zogenaamd perspectiefplan te schrijven.
Als jeugdarts houd ik me behalve met de gezondheid van kinderen ook bezig met hun welzijn. Ik word regelmatig betrokken bij pestproblemen op school. Toch herinner ik me niet dat ik ooit expliciet naar discriminatie heb gevraagd. Waarom eigenlijk niet? Omdat het geen diagnose is?
Zijn vader zit naast hem. Hoe is het voor je vader, vraag ik. Zijn vader pinkt een traan weg en zegt dat hij zijn zoon nooit had laten gaan als hij geweten had hoe moeilijk de reis zou zijn.
In de oude Bijlmerbajes, het huidige azc, rijdt een jongetje op een oud fietsje door de Kalverstraat. De Kalverstraat is de naam van de lange gang waarop alle deuren naar de woontorens uitkomen. Het is het kloppend hart van het azc. Alle bewoners komen hier dagelijks doorheen gelopen en velen
Kunstenaars gebruiken regelmatig hun werk als politiek manifest. Toch zijn kunstenaars vooral de mensen die kijken, en geen politieke beslissingen hoeven of kunnen nemen. Daarin lijken ze een beetje op artsen.
