Mijn mazelen
2 reactiesIk was een kleine muppet van drie toen ik ziek werd. Het geheugen op die leeftijd werkt anders, in ieder geval een stuk milder. Dat ik mijn bewustzijn verloor, droeg daaraan bij. Ietsje later stopte mijn ademhaling ook. Dat moet ergens geweest zijn halverwege de wilde race met de oude Mercedes van mijn vader, die als de vader uit de Erlkonig, door de rode stoplichten heen jakkerde om op tijd bij het ziekenhuis aan te komen. Ik werd uit de armen van mijn moeder overgenomen door een medisch professional en verdween achter twee klapdeuren van de spoedeisende hulp.
Wat er met mij gebeurde in die kritieke minuten weet mijn moeder niet na te vertellen. Mogelijk blies een lieve verpleegkundige me tegen mijn wipneus en wekte ze mij als Sneeuwwitje. Maar het zou ook kunnen zijn dat ik gereanimeerd ben. In ieder geval werden mijn ouders keurig thuis opgebeld om te zeggen dat ik was bijgekomen en opgenomen zou worden. Ze waren maar weer naar huis gegaan omdat er nog een ziek kind aandacht nodig had. Dat ging toen zo. Mijn zusje van anderhalf liep met een hoofd als een bietje rond. Er heerste mazelen in het gezin.
‘De mazelen waren naar binnen geslagen’, vertelden de medici mijn moeder. En zo vertelde mijn moeder het aan haar omgeving. En zo vertelde ze dat mij tijdens het paasweekend.
Ik heb nog herinneringen aan die tijd in het ziekenhuis. Merkwaardig genoeg alleen leuke. De verpleegkundige die me in zijn armen waste in de wasbak op de eenzame kamer waar ik wekenlang in quarantaine lag. Waar vandaan ik vele verdiepingen naar beneden kon kijken naar mijn ouders buiten het ziekenhuis. Ik zie ze nog staan zwaaien. De verpleegster die altijd ‘subiet’ zei in plaats van ‘zo meteen’, waardoor ik verlekkerd hoopte op bietjes bij het avondeten. Hoe een eeg werd afgenomen en ik nog veel later de gipsrestjes uit mijn krulletjes voelde vallen. De cadeautjes en kaartjes. Ik herinner me geen ziekte, geen traantjes, geen pijn, geen prikken of lumbaalpuncties en geen bezoek van mijn ouders. Misschien heb ik daaraan die verontrustende eigenschap overgehouden om niets te voelen als het juist helemaal niet goed met me gaat.
De realiteit is soms lachwekkender dan je kunt bedenken. Inmiddels ben ik al ruim vijftien jaar jeugdarts en heb ik zo veel kinderen gevaccineerd tegen mazelen dat je er een paar Johan Cruyff Arena’s mee kunt vullen. Met het vaccin dat in mijn tijd nog niet beschikbaar was. Ook heb ik in de kranten en op de radio en televisie meerdere keren uitleg gegeven over het belang van vaccineren. Maar nooit heb ik ooit weer gedacht aan mijn eigen verhaal. Bij deze dus, mijn mazelen. Niets bijzonders, maar toch fijner als dat een kind bespaard blijft met een simpele prik. Het lijkt er trouwens op alsof ik er nu pas echt van genezen ben.
meer van Jeanne-Marie Hament
Bart Bruijn
Huisarts, Streefkerk
Ik was 3 in 1963 met de mazelen en ik weet nog heel goed hoe ziek ik was. En omdat mijn broertje, die nog geen 1 was, ook mazelen kreeg en in het ziekenhuis werd opgenomen en aan het infuus (1963!) kwam, hadden mijn ouders voor mij geen tijd. Maar Op...a en Oma kwamen, wat ik toch wel weer heerlijk vond.
Het dramatische en nogal lange verhaal van het bijna wonderbaarlijk overleven van mijn broertje, wordt door mijn moeder nog steeds verteld.
Mazelen een onschuldige kinderziekte?
Paul Bocken
docent ziekteleer / klinische kennis, Culemborg
Of, zoals in mijn geval, zonder ziekenhuisopname, dat de huisarts niet één keer, maar drie dagen achter elkaar kwam om me te onderzoeken; ik was vier. Spreek over begin jaren zestig.