Lapzwansen

Het is januari en mijn junkmailbox loopt weer vol met reclames voor de mooiste zomervakanties en sportschoolabonnementen. Over de zomervakantie besluit ik het liefst op het laatst, mede omdat het even duurt voordat ik op één lijn ben met de puber F, de vriend F en de agenda’s van de exen.

. Maar het rappel op sport drukt op een akelig zenuwtje. Dat komt mede doordat ik in een tijdschrift las dat het sportieve gedrag van een dochter bepaald wordt door het gedrag van de moeder. Mijn sportieve gedrag, of beter gezegd, het gebrek daaraan, dus. Dat verklaarde een hoop.

Beschamend feit; bij mijn zoon is dat inderdaad heel anders. De vader is jaloersmakend sportief. En dus is mijn zoon dat ook. Want eerlijk is eerlijk en nog wetenschappelijk bevestigd ook: de vaders zijn het voorbeeld voor het sportieve gedrag van de jongens.

Zelf ben ik een van die ouders die te bewegen is door wetenschappelijke argumenten. Na het lezen van het onderzoek was ik dan ook meteen om. Mijn geloofwaardigheid stond hier op het spel. Ik moest namelijk bekennen dat ik meer dan regelmatig de ouders van kinderen adviseer om hun kind flink te laten sporten. Bij druk gedrag, te veel gamen en overgewicht heeft dat magistraal effect. En dat is nog maar een greep uit alle redenen waarom kinderen moeten sporten. Leefstijladviezen zijn corebusiness in de jeugdgezondheidszorg. Dus reed ik hier een behoorlijk scheve schaats. Een beetje vergelijkbaar met de hoofdredacteur van ‘De Hoefslag’ die niet van paarden houdt.

Maar het is dus allemaal mijn eigen schuld. Eerlijk toegegeven, van het haastig regelen dat het meiske haar hockeykleding op tijd aan heeft, controleren dat fruit en bitje in de tas zitten en ze ontbijt achter de melkkiezen heeft, krijg ik nou niet bepaald het gevoel dat het weekend begint. Vervolgens moeten we op tijd (lees: om 8 uur, of met geluk om 9 uur in de ochtend) in weer en wind op een hockeyveld verschijnen. Pas als het eerste rondje cappucino's wordt uitgedeeld, kom ik een beetje tot mijn onsportieve zelf. Maar dat is vaak van korte duur, want als ik zie dat mijn dochter tijdens het heetst van de hockeystrijd met een ander meisje stond te kletsen over haar kniekousen, vraag ik me tandenknarsend af waarom ik zo vroeg opgestaan ben. Op zondag volgt hetzelfde ritueel voor mijn voetballende zoon, maar met zijn militaire discipline rolt alles dus vanzelf.

Die lapzwanzige houding van mij heb ik nu dan ook rigoureus overboord gegooid en we gaan haar trainingen en wedstrijden niet meer overslaan. En moeders heeft inmiddels een paar van die glimmende plastic hardloopschoenen toegevoegd aan het schoenenassortiment. Gelukkig is het nu nog even winterstop , dat wel.