Paradijsvogel

Lieve ome Chris. Je was mijn lievelingsoom. Die liefde was wederzijds, dat kon ik voelen. Jij en ik, wij hebben allebei die kunstzinnige klik. Dat herkende jij in een omgeving waar kunst iets frivools was. Je had een dochter van dezelfde leeftijd, maar daar had je tot je grote verdriet geen contact meer mee.

Daarom was je extra dol op mij. Tussen de andere elf broers en zussen was je een paradijsvogeltje. Je droeg graag jurkjes en speelde minder woest dan de andere jongens. Je creatieve talent kon je onvoldoende kwijt in de bakkerij van opa. Je werd een zeer succesvolle kapper en stylist. Natuurlijk trouwde je met een vrouw. Dat werd zo van je verwacht. Je kapsalon werd een begrip en mensen hielden van je. Maar jijzelf kon zo niet gelukkig zijn. Toen kwam je uit de kast. Met je nieuwe Camaro en open zijden blouse reed je op een dag langs. Ik schrok me rot, maar ik vond je geweldig. Om te gillen zo gaaf. Later kwam ome Frans, en die bleef bij je tot het einde en daarna.

Jouw gulle en vrolijke karakter kennende, weet ik zeker dat je heel veel hebt gehouden van je vrouw. En zo nog meer van je dochter. Wat moeten zij een verdriet hebben gehad toen je uitkwam voor je homoseksualiteit en wisten dat je niet kon blijven. Dit onvermijdelijke verdriet had jij ze nooit aan willen doen.

Afgelopen week werd ik gebeld door EenVandaag en Vera Bergkamp, lid van de Tweede Kamer voor D66. De vraag was of wij als jeugdartsen weleens te maken hebben met jeugdigen die conversietherapie moeten ondergaan om hun LHBT-identiteit om te buigen. Toen ik met mijn collega’s in het land nadacht over wat wij tegenkomen in de praktijk werd het snel stil. We komen dit namelijk niet tegen. Of het niet meer bestaat is een ander verhaal. Het is een feit dat de intolerantie naar LHBT’ers is toegenomen. En dus zal mijn boodschap voor EenVandaag zijn: jongeren en/of hun ouders die worstelen met de LHBT-identiteit in het gezin, de klas, de sportclub of hun geloofsgemeenschap zijn meer dan welkom bij de jeugdarts die hoort bij hun school. Kant-en-klare antwoorden zijn er niet altijd, maar een gesprek lucht enorm op en is het begin van iedere oplossing. 

Mijn opa en oma kende ik als hele lieve mensen. Zijzelf of iemand uit de gemeenschap zullen zeker hebben geprobeerd mijn oom om te praten naar een zo normaal mogelijk bestaan. Dat deden ze niet alleen uit hun geloof maar ook uit liefde voor hun kind. En uit onwetendheid. Precies die onwetendheid kan veertig jaar later nooit meer het excuus zijn om je kind op weg te sturen naar een leven met zoveel verdriet en eenzaamheid voor alle betrokken partijen.