De Engel van Amsterdam

Mijn twee kinderen worden groot. Nadat ik dochter J. op het schoolplein heb afgezet, fiets ik gehaast door naar mijn werk. Het is ’s ochtends altijd een race tegen de klok met deze vrolijke dochter, die naar mijn zin te traag op gang komt na het wakker worden. Er komt een soort rust over me heen als ze eenmaal op school is. Het zal ook niet lang meer duren of ze gaat alles zelf doen, net als mijn zoon. Twee kinderen, die niets liever willen dan snel groot worden en zelfstandig zijn. Op een dag, niet eens zo ver weg, ga ik deze blinde ochtendstress nog missen...

Kalm, maar ferm doortrappend vervolg ik mijn fietstocht, langs de mooie straten in Zuid en door het Vondelpark. Het park ligt er prachtig bij in de door de kou afgekoelde, ijle kleuren. Voor mij rijdt een man met lange, mottige dreadlocks op een peperdure, gemotoriseerde bakfiets met daarin drie langharige meisjes, of zijn het jongetjes? Om mij heen joggen mensen langs de groene bankjes waarop daklozen graag nog wat suffen of hun eerste biertje drinken. Honden worden uitgelaten en over het water van de centrale vijver galmen de lachsalvo’s van een groepje dat aan lachyoga doet. In het Vondelpark mag je helemaal jezelf zijn.

Als ik al een tijdje aan het werk ben komt er een oudere vrouw met een donker jongetje en een blanke baby mijn spreekkamer in. Met haar guitige, zwarte bril en grijze haar ziet ze eruit als de creatieve oma van de kinderen. Met korte, duidelijke instructies geeft ze het oudere broertje van de baby aan waar hij wel en niet aan mag zitten en hoe hij haar het beste kan meehelpen. Ze legt de baby op de onderzoekstafel naast mijn bureau en lacht het zes weken oude kindje toe. De baby geeft met haar hele lijfje lachjes ten beste en kijkt daarna zoekend naar haar broertje. Na het wisselen van onze eerste woorden, blijkt de vrouw niet de oma van de kinderen te zijn, maar de pleegmoeder. De afgelopen jaren heeft zij achttien baby’s uit crisissituaties opgevangen. ‘Ja’, zei ze, ‘nadat onze kinderen uit huis waren, misten mijn man en ik het om op het schoolplein te staan en langs de voetballijn.’ We hadden nog wat kamertjes vrij en tijd genoeg, dus we genieten van al die kinderen, ook de kinderen waar we contact mee hebben gehouden. En hij, ze wijst naar het broertje, hij is bij ons voor altijd, hè J?’ Het jongetje knikt bevestigend: ‘Ja, mijn moeder kan er niet mee stoppen, dus blijf ik nu voor altijd bij mama.’

Wanneer ik na mijn werkdag weer op de fiets stap, denk ik nog steeds aan deze bijzondere engel. En aan mijn dochter J. en het gat dat gaat vallen als er geen ochtendstress meer is, geen schoolplein en geen moederlijke hulp voor wat dan ook. Misschien is er dan ruimte voor nieuwe kinderen. Kinderen, met wie ik in het Vondelpark ga wandelen, waar ze helemaal zichzelf mogen zijn.