Kersvers

Het is een bloedhete dag eind mei. Er is geen vuiltje noch wolkje aan de lucht. Als kersverse collega mag ik een dag meerijden met iemand van het neonatale screenteam.

We rijden door het adembenemend landschap tussen de grote rivieren. Dikke wilgen staan te soezen in de zon en eindeloze rijen fruitbomen vragen om een vroege pluk. Dozen met kersen en aardbeien worden op de erven direct verkocht aan voorbijgangers. In verschillende dorpjes bezoeken we de ouders van pasgeboren baby’s voor de gehoortest en de hielprik. Het is nuttig om te zien hoe de zorg vanaf de eerste dag postpartum is geregeld. Het beste moment om de hielprik en gehoorscreening af te nemen is op de vierde dag na de geboorte. Op dit prille moment binnenkomen bij ouders vraagt om rust en respect.

De deskundigheid van mijn collega maakt indruk op me. Ze legt duidelijk uit op welke ziekten wordt gescreend. En ze vraagt na of ouders willen weten of zij de uitslag van het dragerschap bij sikkelcelanemie willen vernemen en of overgebleven materiaal mag worden gebruikt voor onderzoek. Zittend naast het kraambed realiseer ik me wat een kostbare meerwaarde een huisbezoek brengt.

Onderweg bespreken we de populatie van deze streek; de West-Betuwe, Bommelerwaard en de omgeving van Tiel. We praten over de verschillen tussen de stad en het platteland. Mijn laatste ervaringen in de stad waren mijn spreekuren op het azc in Amsterdam. Een wereld die heel ver weg lijkt van dit tijdloze landschap. Maar tegen mijn verwachtingen in lijkt mijn collega heel vertrouwd met het fenomeen vluchteling. Enthousiast vertelt ze over de twee Syrische gezinnen uit haar dorp. En hoe deze twee families overal in betrokken worden. Enkele dames zingen mee in het plaatselijk koor, hun kinderen doen het goed op de dorpsschool en de kerk helpt de mensen mee zich thuis te voelen.

Op het azc hielden we ons hart vast als een gezin plompverloren ergens in de polder werd geplaatst. Hoe zouden ze zich ooit thuis gaan voelen? De meeste gezinnen wilden zo graag in de stad blijven. Daar kenden ze meestal al wat mensen en hun kinderen gingen vanuit het azc naar school. Maar rijdend door dit gebied realiseer ik me dat ze niet beter terecht kunnen komen dan hier. Mijmerend over de gezinnen uit het azc, die ik nooit vergeten zal, zweef ik even tussen het verleden en het heden. Het heden dat me zo bevalt.

We bezoeken nog een laatste gezin met een pasgeborene en dan hebben we alle baby’s van de lijst gehad. Vanuit de nieuwbouwwijk draaien we weer een landweg op. Aan de rand van de sloot staat een ooievaar bij te komen in de warmte. Het dier draait zijn kop om en kijkt richting de auto. Ik heb nog nooit een ooievaar van zo dichtbij gezien en het lijkt even alsof we elkaar begrijpen. Genoeg baby’s gezien voor vandaag.