Patstelling
6 reactiesHet is een warme en drukke dag, het ene spoedje volgt het andere op. Vlak na de lunch komt een patiënt voor een crisisbeoordeling op mijn spreekuur. Het gaat niet goed met hem. Hij is impulsief en is even geleden dakloos geworden door onhandige keuzes in het leven. Hij is verslaafd en zijn goede vrienden/steunsysteem zijn overbelast en kunnen er niet meer voor hem zijn.
De laatste mensen die hem nog willen helpen maken zich zeer ernstige zorgen. Hij is al langere tijd heel erg somber en sinds gisteren ook agressief ontremd en suïcidaal. Hij heeft gevochten en daarbij zijn hand gebroken. Hij is onder behandeling bij de ggz maar krijgt daar (nog) niet de juiste zorg. Zelf vindt hij dat hij geen uitzicht meer heeft op betere tijden. Hij geniet nergens meer van en niets houdt hem hier. Hij heeft plannen gemaakt om zichzelf te suïcideren en dreigt daarbij ook anderen te zullen doden.
Hij heeft al contact gehad met zijn eigen behandelaar. Daar was hij niet welkom. Ik besluit de crisisdienst te bellen. Zij vertellen mij dat zij niet kunnen komen, ik moet bij de eigen behandelaar zijn. Ik bel het nummer dat de crisisdienst aan mij geeft.
Na twintig minuten heb ik iemand aan de telefoon. De eigen behandelaar is er niet. Ik kan vandaag niet overleggen. De waarnemer van de eigen behandelaar snapt niet waarom ik bel. Dit is toch een crisis? Advies: crisisdienst bellen.
Opnieuw bel ik de crisisdienst. Die snappen dat ik nog een keer bel, maar zij houden vast aan hun mening: dit hoort via de eigen behandelaar te lopen. Advies: bel de eigen behandelaar nog maar een keer.
In de tussentijd barst de patiënt in woede uit. Trekt een bankje van 100 kilogram ondersteboven, en slaat zichzelf nóg een breuk in zijn hand. Iedereen voelt zich onveilig in de praktijk. Ik bel de politie en die is al vrij snel ter plaatse. Ook zij besluiten om hem niet mee te nemen, want, zeggen ze na het zien van de patiënt: dit is een medisch probleem.
We zijn in een patstelling beland. Niemand wil zorg leveren, en de huisarts mag het oplossen.
Ook na lang bellen, zoeken, en nog meer bellen is het mij niet gelukt. Inmiddels loopt het tegen vijven. De praktijk zal toch moeten sluiten, en ik dreig de patiënt zo op straat los te laten. De politie besluit dat de crisisdienst het dan toch maar moet oplossen en laat de patiënt vervoeren door een BAS Ambulance.
Nu is hij opgenomen op een plek waar hij niet eens thuishoort.
Tijdsinvestering 4 à 5 uur. Is nu de patiënt goed geholpen? Nee. Heb ik die dag nog goede zorg kunnen leveren aan andere patiënten die ook zorg nodig hadden? Nee.
Eigenlijk wil iedereen die in de zorg werkt nee zeggen waar het moet, en ja zeggen waar het kan. Ook bij de ggz zullen er geen slechte intenties zijn. Ook zij zullen goede zorg willen leveren. Maar blijkbaar is de situatie daar zo nijpend dat ze de menselijkheid vergeten en alleen nog maar nee kunnen zeggen.
Laten we samen optrekken om de zorg beter te organiseren. Want wat hadden wij gewild als de patiënt in kwestie onze vader was?
Daisy Pors, huisarts, Den Haag
Lees ook
R.H.M. de Vriend
Huisarts, Warmond
Waar blijven we met ons allen als we geen verantwoordelijkheid meer durven/willen nemen.
Waarom alsmaar afschuiven?
Heel kerkenbaar stuk Daisy.
Helaas goed gevat.
J. Wind
huisarts, Wijk & Aalburg
Kan iemand mij uitleggen 'waarom het altijd zo moeilijk is om de crisisdienst van de GGZ te interesseren en mobiliseren voor problemen waarvoor zij in het leven geroepen is?'
Een bakker heeft toch ook een vak geleerd & verkoopt toch ook gewoon graa...g zijn brood....! Waarom de crisisdienst dan niet; hebben ze daar een hekel aan hun werk of zo? Verder: de huisartsenpost 'is er voor elkaar' : wij zien op de HAP vooral patiënten 'voor en van anderen': solidariteit. Dit zou toch bij de GGZ ook moeten gelden!? Ten derde: dit soort dingen gebeurt niet wanneer het somatiek betreft. Graag wat meer liefde, aandacht, belangstelling en financiële ondersteuning voor deze tak van de gezondheidszorg.
E.M. Stuveling
Huisarts
Als ik met vakantie ben, ziek ben, nachtdienst heb gehad, etc. dan is (contractueel verplicht!!) waarneming/achterwacht geregeld. Laat we deze verplichting ook in de GGZ doorvoeren (eerste en tweede lijn). Hier moet één telefoontje genoeg zijn voor ...de huisarts. Deze zaken, ook de hieronder genoemde, kunnen wat mij betreft direct gemeld worden.
De huisarts staat overigens nooit pat. Als er geen zetten meer te zetten zijn blijven we altijd eindverantwoordelijk en ‘at risk’ voor een tuchtzaak. Remise is het zeker niet.
Ik lees nu al een aantal weken/maanden een aantal blogs van deskundigen waarin gesteld wordt dat we psychiatrische patiënten nu echt serieus moeten nemen. Dat de problematiek vaak wordt onderschat (maatschappelijk én professioneel), dat de prevalantie van psychische ziekte torenhoog is en vaak onderbehandeld etc. Geringschattende en oordelende opmerkingen over deze patiënten worden gefileerd. Dus, de psychiater vraagt (terecht) veel aandacht voor de psychiatrische patiënt. Voor huisartsen dagelijkse kost. En wat gebeurt er in de praktijk? Gaan we het nu met z’n allen goed regelen?
[Reactie gewijzigd door Stuveling, Erik op 26-08-2023 09:55]
psychiater, Heerenveen
Wat een ontzettende verdrietige gang van zaken!
Ja, er zijn afspraken en dat is noodzakelijk en goed: als een patiënt in behandeling is wordt hij eerst door zijn eigen behandelaar gezien die immers van de hoed en de rand weet en het best kan inschat...ten wat er aan de hand is en nodig is en of bemoeienis door de crisisdienst daarna nog aan de orde is.
Maar... dat ontslaat niemand van de plicht om in elke individuele situatie gewoon na te denken en te doen wat moet gebeuren. In dit geval (suïcidale uitingen, dreigend) weet iedereen dat het uiteindelijk toch op 'een beoordeling' uit gaat draaien. Niemand heeft er zin in, dat is ook duidelijk, want: huisvestingsprobleem, wellicht onder invloed, dreigen met geweld, manipulatie (?).
Beter ware geweest wellicht dat de crisisdienst even had overlegd met de eigen behandelaar en, indien geen ernstige contra-indicatie aanwezig, er voor gezorgd had, zo nodig in overleg met de politie, dat er een snelle beoordeling door eigen behandelaar of crisisdienst had plaats gevonden.
H. van der Pol
I.E. van Hövell tot Westervlier - Ullmann
Huisarts, Oosterbeek
Herkenbaar, Daisy. Verdrietig.
Y. Keehnen
Huisarts
Doet me denken aan de casus van 2 jaar geleden waarin de HUISARTS berispt werd door het tuchtcollege in een soortgelijke situatie. De huisarts probeerde een suïcidale patiënt beoordeeld te krijgen door de eigen behandelaar, die wees naar de crisisdie...nst, en zo heen en weer. En in de tussentijd beroofde de patiënt zich van het leven. En blijkbaar was de huisarts degene die zijn werk niet goed gedaan had, zo vond het tuchtcollege.
Zie https://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/actueel/nieuws/2021/12/3/berisping-huisarts-voor-zorg-voor-patient-in-psychische-nood
Gelukkig is het in jouw casus 'goed' afgelopen Daisy, maar wat voelen patiënten (en familie, en huisartsen) zich toch regelmatig zwaar in de steek gelaten door de GGZ.
Het gaat ook vaak wél goed, natuurlijk. Maar dat begint bijna als een uitzondering te voelen. Want ook dit soort cases kan ik zo oplepelen uit mijn eigen praktijk. En oh wee als er ook nog een verslaving mee speelt! Zo was ik als huisarts een half jaar verantwoordelijk voor een patiënt met oa schizofrenie en poly drugsgebruik'. Na een verhuizing verzuimde de oude ggz instelling adequaat over te dragen naar een instelling in de nieuwe woonplaats. En het duurde een half jaar en meerdere heen en weer ver/afwijzingen van ggz naar verslavingszorg en weer retour, met bijbehorende wachttijden, voor de patiënt (bij zowel ggz als verslavingszorg ) in zorg was. In de tussentijd viel de patiënt onder de huisarts, inclusief antipsychotica. Pas na dreigen met een klacht bij de inspectie was het geregeld, binnen 3 dagen (!). Die klacht is er overigens wel gekomen. Maar de schade was aanzienlijk, bij patiënt, buren, partner, maar ook als onmachtige hulpverlener kan je hier aardig stuk op lopen.