Patstelling

Het is een warme en drukke dag, het ene spoedje volgt het andere op. Vlak na de lunch komt een patiënt voor een crisisbeoordeling op mijn spreekuur. Het gaat niet goed met hem. Hij is impulsief en is even geleden dakloos geworden door onhandige keuzes in het leven. Hij is verslaafd en zijn goede vrienden/steunsysteem zijn overbelast en kunnen er niet meer voor hem zijn.

De laatste mensen die hem nog willen helpen maken zich zeer ernstige zorgen. Hij is al langere tijd heel erg somber en sinds gisteren ook agressief ontremd en suïcidaal. Hij heeft gevochten en daarbij zijn hand gebroken. Hij is onder behandeling bij de ggz maar krijgt daar (nog) niet de juiste zorg. Zelf vindt hij dat hij geen uitzicht meer heeft op betere tijden. Hij geniet nergens meer van en niets houdt hem hier. Hij heeft plannen gemaakt om zichzelf te suïcideren en dreigt daarbij ook anderen te zullen doden.

Hij heeft al contact gehad met zijn eigen behandelaar. Daar was hij niet welkom. Ik besluit de crisisdienst te bellen. Zij vertellen mij dat zij niet kunnen komen, ik moet bij de eigen behandelaar zijn. Ik bel het nummer dat de crisisdienst aan mij geeft.

Na twintig minuten heb ik iemand aan de telefoon. De eigen behandelaar is er niet. Ik kan vandaag niet overleggen. De waarnemer van de eigen behandelaar snapt niet waarom ik bel. Dit is toch een crisis? Advies: crisisdienst bellen.

Opnieuw bel ik de crisisdienst. Die snappen dat ik nog een keer bel, maar zij houden vast aan hun mening: dit hoort via de eigen behandelaar te lopen. Advies: bel de eigen behandelaar nog maar een keer.

In de tussentijd barst de patiënt in woede uit. Trekt een bankje van 100 kilogram ondersteboven, en slaat zichzelf nóg een breuk in zijn hand. Iedereen voelt zich onveilig in de praktijk. Ik bel de politie en die is al vrij snel ter plaatse. Ook zij besluiten om hem niet mee te nemen, want, zeggen ze na het zien van de patiënt: dit is een medisch probleem.

We zijn in een patstelling beland. Niemand wil zorg leveren, en de huisarts mag het oplossen.

Ook na lang bellen, zoeken, en nog meer bellen is het mij niet gelukt. Inmiddels loopt het tegen vijven. De praktijk zal toch moeten sluiten, en ik dreig de patiënt zo op straat los te laten. De politie besluit dat de crisisdienst het dan toch maar moet oplossen en laat de patiënt vervoeren door een BAS Ambulance.

Nu is hij opgenomen op een plek waar hij niet eens thuishoort.

Tijdsinvestering 4 à 5 uur. Is nu de patiënt goed geholpen? Nee. Heb ik die dag nog goede zorg kunnen leveren aan andere patiënten die ook zorg nodig hadden? Nee.

Eigenlijk wil iedereen die in de zorg werkt nee zeggen waar het moet, en ja zeggen waar het kan. Ook bij de ggz zullen er geen slechte intenties zijn. Ook zij zullen goede zorg willen leveren. Maar blijkbaar is de situatie daar zo nijpend dat ze de menselijkheid vergeten en alleen nog maar nee kunnen zeggen.

Laten we samen optrekken om de zorg beter te organiseren. Want wat hadden wij gewild als de patiënt in kwestie onze vader was?

Daisy Pors, huisarts, Den Haag