Meer over Praktijkperikel

Tijdens een weekenddienst moest ik schouwen bij een vrouw van 56. Ik las in het dossier van de huis­artsenpost: ‘na lang ziekbed overleden, mevrouw Vuursma-van Donk’. Haar naam deed me ergens aan denken.

Ik schrijf de volgende ontslagbrief: ‘Patiënt is goed ingesteld op fluoxetine en dexamfetamine. Op 17-10-22 bleek ze geen klachten meer te hebben en hebben we in onderling overleg de behandeling afgesloten met aan u het verzoek de medicatiecontrole op u te nemen.’

Veel huisartsen ondervinden problemen om een opvolger te vinden. Maar hoe ingewikkeld is het nu echt en hoeveel moeite kost het om een praktijk over te nemen? Ik ben een praktijkhouder van een solopraktijk in een welvarende woonkern in het westen van het land die wil associëren. Mijn vaste waarnemer heeft interesse om dat avontuur aan te gaan. We besluiten om samen verder te gaan.

Als een coassistent van mening is dat die weinig kan toevoegen bij de diagnosestelling presenteer ik een van de vele missers van mijzelf of collega’s waarbij de coassistent het beter wist dan de ‘deskundige’.

Zoals gewoonlijk rijd ik naar het ziekenhuis. Door de ramp in Turkije en Syrië heb ook ik veel familie­leden en vrienden verloren. Het nieuws komt elke dag hard binnen. Het doet pijn. Met tranen in mijn ogen start ik mijn werkdag; er staat een volle poli op het programma.

Mijn patiënt is overleden. Ze werd 102 jaar oud, met een levenslust waar je u tegen zegt.

Een 69-jarige Nederlandse vrouw overlijdt onverwacht tijdens een vakantie in Portugal. Het lichaam wordt gerepatrieerd en de nabestaanden escorteren de kist vanaf Schiphol naar de woonplaats van de overledene.

Een bijna 90-jarig familielid met een sterk schommelende bloeddruk – soms veel te hoog, maar bij medicatie soms te laag – wordt door haar cardioloog ingesteld op onder andere amlodipine 2,5 mg, voorgeschreven door de huisarts.

Een lichte verstandelijke beperking heeft ze. Ze woont zelfstandig in de wijk. Meerdere instanties zijn nauw betrokken. Het is een wankel evenwicht maar ze redt het thuis.

Vorige week kreeg ik een eerste brief van een letselschadeadvocaat, vanwege een claim die een patiënt van mij heeft ingediend wegens een vermoede medische fout.

Het is begin januari. Ik start mijn computer op maar iets gaat er anders dan anders. Van het ding heb ik geen sikkepit verstand maar het lijkt alsof ergens in het land de provider van mijn HIS een eindeloze update heeft aangezet. Op mijn scherm lees ik '6985276 van 26788642 gedownload'. Geen flauw idee wat dit betekent.

Osteoporose en fractuurpreventie. Conform deze richtlijn krijgen patiënten na een recente heupfractuur behandeling met zoledroninezuur (5 mg eenmaal per infuus per jaar). Kosten? Zoledroninezuur 5 mg (0,05 mg/ml fl 100 ml) is verkrijgbaar voor 236,50 euro per verpakking.

Als ik de verpleegkundige van de avonddienst vraag of ik even in mijn labuitslagen mag kijken, krijg ik een stellig nul op het rekest. Daarvoor heeft ze geen toestemming en als ze mij dat zou toestaan willen alle andere patiënten – ja, ik ben huisarts, maar nu even patiënt – het ook en daar komt ze niet mee weg. Ze wrijft het me nog even fijntjes in met de vraag of ik wel op de hoogte ben van de strenge AVG-regels.

Op de mammapoli zag ik een vrouw, ruim vijf jaar na de behandeling van haar laagrisicomammacarcinoom, voor controle. Protocollair kon ik haar follow-up overdragen aan het tweejaarlijkse bevolkingsonderzoek. Maar zij wilde liever in het ziekenhuis onder controle blijven.

Soms zijn er van die dagen met geluksmomentjes. Dit was er zo een.

Het moment is éíndelijk daar! Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik mij als jonge klare mag inkopen in een vakgroep. Ik had de voorkeur gegeven aan loondienst, maar die keus ligt niet bij mij, en ach…,‘uiteindelijk ben je beter af’, hoor ik van de verschillende adviseurs.

De waarnemend huisarts, die meerdere spiraaltjes per week plaatst en daarin dus zeer bekwaam is, heeft onlangs voor het eerst een Levosert-spiraal geplaatst.

Glimlachend zit ze tegenover mij. Hoewel onze communicatie door een taalbarrière stroef verloopt, spreken haar ogen boekdelen. Ze is blij dat ze hier nu bij mij is. Ik ga bij haar een koperspiraal zetten, iets waar ze met haar drukke leven met vier kleine kinderen erg naar uitkijkt.

Op vrijdagavond wordt de huisartsenpost gebeld over een 90-plus buitenlander die Nederlands noch Engels spreekt. De enige contactpersoon is een taalgenoot, 75 kilometer verderop. Woensdag heeft de huisarts covid vastgesteld, met als advies paracetamol en uitzieken.

De eerstvolgende patiënt die ik moest ophalen uit de wachtkamer was een man met buikklachten. In de anamnese die de assistente telefonisch al had afgenomen zag ik in eerste instantie geen aanwijzing die al een diagnose deed vermoeden. Patiënt gebruikte medicatie voor de bloeddruk. Gaarne beoordeling wegens ongerustheid.

Vol verwondering word ik wakker. Is het werkelijk 2023? Na een drukke nachtdienst op de Spoedpost Enschede tijdens oud en nieuw, glijdt de nacht, na een paar uur slaap in de morgen, aan mij voorbij.

Het is me de afgelopen tijd door veel geneeskundestudenten en artsen verzekerd: ik zou twee slaperige maanden tegemoetgaan. Ik heb er namelijk voor gekozen om twee maanden van mijn ellendig lange wachttijd in te vullen met een nieuw initiatief van het Radboudumc: het precoschap generalistische zorg.

De hulpvraag van de vrouw is duidelijk: 'Kan ik een verwijzing krijgen voor de dermatoloog?' De jeuk maakt haar gek, zegt ze. Plakkaten op haar armen, op haar coeur ook. Een urticarieel huidbeeld met de zon als oorzaak. 'Zo kan ik toch niet op vakantie dokter?'

Ik leg de telefoon neer. Zucht. Net een gesprek gehad met mevrouw P., een oudere dame die ik al langer ken vanuit het voormalig Slotervaart­ziekenhuis.

Na twee maanden wachttijd heeft mijn patiënt, een jongeman van 23 jaar wiens leven tot stilstand is gekomen vanwege aanhoudende klachten na een covid-19-infectie, een afspraak op de longcovidpoli. Waarschijnlijk (als je het wil geloven) omdat patiënten die naar deze polikliniek verwezen worden kampen met energetische problematiek, biedt de polikliniek het eerste consult bij de longarts via videoverbinding aan.