Afscheid
3 reacties
Lief medisch-specialistisch vak, we moeten even praten.
Het is mooi geweest. Ik ga je, ondanks dat ik nog heel veel van je hou, na 23 jaar verlaten. De relatie die we hebben is steeds toxischer geworden en ik ga er een keer aan onderdoor, zoals ik al zoveel bevlogen collega’s heb zien doen.
Toen ik je tijdens mijn coschappen op de werkvloer leerde kennen, was het liefde op het eerste gezicht! Je had overzichtelijke, menselijke, emotionele en praktische eigenschappen, met zowel een acute als beschouwende kant! Je paste perfect bij mij. We konden samen veel betekenen voor de mensen die ons om hulp vroegen, vaak al in één consult. We deden zelf de diagnostiek en konden dan ook vaak meteen behandelen. Wat ik ook fijn vond, was dat er nauwelijks patiënten overleden.
We hebben prachtige tijden gekend met veel intensieve, emotionele en humoristische momenten. Onze patiënten waren altijd verrassend en uniek in de omgang met hun kwalen waarvoor ze ons consulteerden. We zijn door diepe dalen gegaan, zijn gevallen en weer opgestaan, hebben fouten gemaakt en elke dag wel iets geleerd. We hebben de zorg naar een hoger niveau getild, ruimte gegeven aan mensen met een ander idee over zorg en gesprekken gevoerd met gemeentes en partijen in de eerste lijn, om ook voor de kwetsbaren beter te kunnen zorgen. We deden 24-uursdiensten. Er volgde een fusie, waarna het in de dienst veel drukker werd en ook intensiever, doordat we in het ziekenhuis moesten gaan slapen.
Je werd in de loop van de tijd steeds veeleisender. Op de poli werd ondersteuning wegbezuinigd, kwam er onder andere meer pathologie, uitgebreide informed consent, een arbeidsintensief epd en ‘Samen Beslissen’. Maar je gaf me niet meer tijd per patiënt. Om meer ruimte te krijgen ging ik minder uren betaald werken, maar dit gaf eigenlijk weinig lucht. Want de neventaken bleven hetzelfde, het aanbod groeide en op de aanwezige dagen leek het wel of ik de ‘gemiste’ dag aan het inhalen was.
Ik heb het er niet meer voor over om altijd maar alles voor je opzij te zetten
Coaching bleek voor een tijdelijke opleving te zorgen in onze relatie, maar na een tijdje gingen de energiegevers die ik voor mezelf gevonden had, weer op een laag pitje: te leeg na 24 uur poli-besprekingen-poli-dienst. Jij ging er ook steeds slechter uitzien: het niet vervangen van een zieke collega in het kader van een bezuiniging, een akkefietje met onze raad van bestuur, hr-regeltjes, autonomieverlies, controlebehoefte vanuit de steeds groeiende en immer veranderende managementlagen, de inspectie en de verzekeraars. Alles bij elkaar maakte het dat ik me steeds minder tot je aangetrokken voelde. Het wantrouwen dat ik voelde vanuit de bestuurslaag tegenover mij als medisch specialist, en de patiënt steeds meer als ‘product’ moeten zien, hielpen niet mee. Mijn emmertje is het afgelopen jaar tot aan de rand gevuld geraakt.
De passie, de drang tot vooruitgang en de dagelijkse verwachtingen op de werkvloer bleken voor mij uiteindelijk onmogelijk te combineren met mijn mentale en fysieke gezondheid en mijn gezin. Ik heb het er niet meer voor over om altijd maar alles voor je opzij te zetten. Maar misschien ligt het dus niet alleen aan mij, maar ook aan jou… We zijn uit elkaar gegroeid. Ik ga niet nog twintig jaar afwachten of je misschien weer de oude wordt, met als enige garantie een burn-out…
Dan liever een gebroken hart.
Dag.
Welmoed
een afzwaaiend medisch specialist
F. Groenendaal
Kinderarts-neonatoloog, Utrecht
Beste Welmoed,
Je 'praktijkperikel' is me uit het hart gegrepen! Ik ben bang, dat dit vertrek de komende jaren nog veel vaker gaat gebeuren. Heel jammer, dat je tekst beperkt moet blijven tot de lezers van Medisch Contact. Je ervaringen zouden bred...er gedeeld mogen worden. Sterkte!
Chirurg niet praktiserend , Enschede
Heel duidelijk beschrijft Welmoed dat het niet de patiënt of de werkplek is die specialistafstotend is maar de door politiek en verzekeraar en de door hen ontworpen tijdrovende protocollen .
Dit is een laat signaal en je voelt de worsteling die aan ...de beslissing vooraf is gegaan. Zelfs het vooruitzicht de geneeskunde te moeten gaan verlaten heeft haar niet weerhouden.
Om een totale exodus te voorkomen (die al stevig op gang is) dienen drastische maatregelen genomen te worden. Wie voelt de verantwoordelijkheid om deze exodus tegen te gaan. Welke politicus of ambtenaar gaat hier zich hard voor maken? Welke belangenorganisatie gaat de trom roeren? Ook patiënten organisaties zouden uit welbegrepen eigenbelang veel meer actie moeten voeren. Het is niet vijf voor twaalf het is twee voor twaalf! Dank voor het artikel Welmoed, ik hoop dat je signaal tot een ommezwaai zal leiden.
E.J. Ravensbergen
Anesthesioloog-pijnspecialist, kaderarts palliatieve zorg, SCEN-arts, Hoorn
Och Welmoed, wat een moed.
Je bent ‘de kloof’ ingestapt, zoals Moniek de Boer in haar figuur schetste: van je succesfase, via de overlevingsfase, naar jouw eigen zingevingsfase.
Voor jou is die zingeving blijkbaar niet meer in deze relatie mogel...ijk. Het zal moeilijk geweest zijn om tot deze slotsom te komen, om zoveel geweldige collega’s en jouw patiënten achter te laten. Ik weet het. En het is het waard.
Heel veel sterkte, het komt goed.