De tempende topper

Ondanks alle digitale mogelijkheden op de operatiekamer, neem ik nog altijd een blaadje mee met het overzicht van de ingrepen. Vaak zet ik er opmerkingen bij, voor mezelf en voor het (dagelijks wisselende) ok-personeel. Altijd goed om bijzonderheden van tevoren te verduidelijken, net als in het verkeer: hoe duidelijker, hoe veiliger. Zo’n notitie kan van alles zijn: ‘hyperventilatie’, ‘tolk mee’, ‘latexallergie’. Want ook onder plaatselijke verdoving kan gebrekkige communicatie al gauw tot problemen leiden.

Vanmiddag lijken problemen ver weg: een boventallige anesthesieassistente helpt ons aan alle kanten. Wat een topper: stipt, ijverig en meedenkend. Af en toe hoor ik haar op de achtergrond bellend instructies geven aan de kamer naast ons. Patiënt R. mag gebracht worden, patiënt S. gehaald, extra druppeltje, extra tabletje.

‘Bij mevrouw T. moeten jullie straks even de temperatuur meten’, zegt ze door de telefoon. Ik hoef mij er niet mee bezig te houden, want het tempo zit er goed in en ze straalt controle uit. Zolang ze mij niet stoort, stoor ik haar ook niet. Maar dit laatste onderwerp begint mij geleidelijk meer af te leiden. Want even later: ‘Hebben jullie de temperatuur gemeten? Doe nog maar een keertje.’ En weer wat later: ‘Dokter? Mevrouw T. is de volgende patiënt. Haar temperatuur is nu 37,3 graden.’

‘Dat is goed nieuws’, zeg ik. ‘Maar voelt ze zich ziek?’

‘Nee, geen klachten.’

‘Had ze eerder verhoging?’ vraag ik opererend.

‘Nee hoor, steeds prima geweest.’

‘Waarom wordt haar temperatuur dan gemeten?’

‘Dat staat hier op een briefje. Dus dat volg ik op.’

‘En wie heeft dat briefje geschreven?’

‘Weet ik niet. Dat lag hier al. Ik zal weer even bellen.’ Ook aan de andere kant van de lijn heeft men geen idee waar de noodzaak van het ‘tempen’ van deze patiënt vandaan komt.

Mijn enthousiasme over de flow van deze middag begint te temperen. ‘Laat dan eens zien waar dat precies staat’, zeg ik, terwijl ik mijn steriele jas uitdoe. Ze pakt iets van haar tafel. ‘Hier staat het, kijk: “temp”.

‘Dat heb ík geschreven’ zeg ik. ‘Dat is míjn briefje.’

‘Waarom vraagt u het dan?’ Haar controle slaat om in verwardheid.

‘Omdat “temp” niet “temperatuur” betekent, maar “temporaal”. Incisie vanaf de zijkant. Dat doe ik zo vaak bij een diepliggend oog.’

‘Dat kon ik niet weten. Ik sta hier bijna nooit.’

Ze heeft nog gelijk ook.

Een maand later zie ik tijdens de ok-voorbereiding ‘TEMP’ staan, getypt achter een van de patiëntennamen. Daar gaan we weer. Wie heeft dat nou weer opgeschreven? Maar dát blijken initialen te zijn.

Oscar Tops, oogarts