Hoofd- en bijzaken

Als huisarts doe ik voor onze patiënten ook rijbewijskeuringen. Soms een fluitje van een cent, zeker als het vitale ouderen zijn zonder een noemenswaardige ziektegeschiedenis. Soms echter vraag ik oprecht of ze nog wel auto moeten blijven rijden. Er komt immers een moment – liefst voordat er ongelukken gebeuren – om het felbegeerde briefje in te leveren.

Vaak antwoorden de ouderen in kwestie dat ze alleen nog in het dorp autorijden. Als ik dan zeg dat je ook in het dorp iemand dood kan rijden, kijken ze me verbaasd aan: ‘Nee hoor, we rijden heel voorzichtig.’

Laatst kwam er een patiënt van 75 jaar met een behoorlijke staat van dienst in het medisch circuit. Naast katalepsie bij narcolepsie, gonartrose, aorta-insufficiëntie, COPD, jicht, hernia en wat minder belangrijke ziektes, heeft ze recentelijk ook nog een CVA doorgemaakt. Als medicatie heeft ze onder andere efedrine en clomipramine.

Bij onderzoek heeft ze een parese links, rotatie van het hoofd gaat moeizaam en ze reageert wat trager. Eerlijk gezegd: niet iemand die nog moet autorijden. Ik geef aan dat ik mijn zorgen heb, waarop ze antwoordt: ‘Maar ik heb een automaat’.

Ik vul alles netjes in voor het CBR: ‘Niet in staat om een auto te besturen gezien voorgeschiedenis en bevindingen bij onderzoek.’

Kort daarop krijg ik een verzoek van de CBR-arts om toelichting: ‘Waarom gebruikt ze clomipramine en staat ze daarvoor onder behandeling bij een specialist?’ Dan vraag ik me toch af of je na zes jaar vwo, vier jaar geneeskunde en twee jaar coschappen niet in staat zou moeten zijn om hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden.

Klik hier voor alle bijdragen in de rubriek Praktijkperikelen.