Goed is goed genoeg

Je bent op leeftijd. Er zit al een tijdje een knobbel in je borst. Dat wist jij. Dat wist ik. Samen besloten we er vooral niet naar te laten kijken. Ook al wisten we allebei dat de kans op een maligniteit groot zou zijn. Dat niks doen, ligt mij niet zo lekker. Wat zou ik graag voor je rennen. Het onderste uit de kan halen. Je overtuigen om er iets aan te laten doen. Jij weet de rollen echter om te draaien. In plaats van ik jou, stel jij mij de hulpvraag: ‘Waarom zou je dat willen doen?’

Ik moet een beetje lachen om je vraag. Je verrast me, dus hoor ik mezelf stamelen. ‘’Waarom? Nou, gewoon. Omdat er prima behandelingen zijn. Misschien is die wel hormoongevoelig en neem je een tabletje. Of zit die alleen op zijn plek en kun je volstaan met een operatie.’ Ik zie je kijken. Als ik de R van radiotherapie of de C van chemotherapie laat vallen ben je al helemaal resoluut: ‘Absoluut niet.’

Je hebt indringende ogen. En bent een tikkeltje eigenwijs. Hoewel ik inmiddels geleerd heb dat dat behoort tot de fysiologie van het ouder worden. Mensen krijgen nou eenmaal rimpels. Worden nou eenmaal grijs. En dus ook eigenwijs. ‘Ik hoor wat je zegt. Maar waarom zou ik dat willen? Ik heb nergens last van. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Dat hoeft niet nu, maar we hoeven ook niet meer zo hard te rennen voor mijn gezondheid.’

Touché. Je bent een vitale, ijdele dame op leeftijd. Ik probeer al tijden het merk van je gezichtscrème te achterhalen. Je fysieke presentatie correspondeert absoluut niet met je kalenderleeftijd. Helaas word je nu ingehaald door je ziekte. De knobbel in je borst dreigt naar buiten te groeien. Dat is voor niemand iets, maar al helemaal niet voor jou. Misschien is dat wel de reden waarom het niet voldaan voelt om genoegen te nemen met je weerwoord.

Je glimlacht vriendelijk en neemt mijn compliment dankbaar in ontvangst. Je indringende blik verandert in een brede glimlach. ‘Dat is lief van je, maar mijn lijf is wel degelijk zo oud. Goed is goed genoeg. Ik ben een mensje van de dag.’

Er volgen wat gesprekken over en weer. We besluiten samen om je toch naar de chirurg te verwijzen. Ook die weet je weer om je vinger te winden. Er volgen (geduldige) gesprekken. Geen overhaaste beslissingen. En bovendien een en al begrip. Precies wat jij aangeeft nodig te hebben. Mijn complimenten voor de tweede lijn.

Maar bovenal mijn complimenten voor mijn patiënten. De meest wijze lessen leer ik niet uit boeken of nascholingen. Soms is goed goed genoeg.