Een adembenemende cirkel is rond

De longarts belde me zo’n anderhalf jaar geleden op. Mevrouw Overdonk had een ernstige vorm van longfibrose en hij had elke tegel opgetild om te kijken of daar verlichting van haar lijden onder te vinden was, maar nu waren er geen tegels meer. Hij had niets meer te bieden en was zo grootmoedig dat aan haar en mij toe te geven.

Hij had het er hoorbaar moeilijk mee en vroeg mij de zorg en begeleiding over te nemen. Ik deed dat graag, ook omdat zij en haar man bijzonder aardige mensen zijn en de longarts ook, trouwens. Voortaan ging ik wekelijks bij ze langs. Aanvankelijk ging het met zuurstof en een lage dosering prednison nog net, maar de gang naar de slaapkamer boven werd steeds moeizamer. Meneer vroeg een traplift aan, zodat ze niet volledig geradbraakt boven- of onderaan de trap instortte. Een traplift aanvragen is één, een traplift krijgen is twee. Ik besloot me ermee te bemoeien, omdat het nuttig leek als de traplift er vóór haar overlijden zou zijn. Mijn eerste brief was charmant en volledig gericht op gunstig stemmen van de lezer, de tweede nog net niet dreigend. Beide hielpen geen ene moer. Meneer kreeg te horen, toen hij belde of de brieven van de huisarts waren ontvangen: ‘Ja, maar daar houden wij geen rekening mee.’ 

Geleidelijk hoogde ik de prednison op in goed overleg met de longarts. Het effect leek even gunstig, maar dat ebde snel weg. Ze begon vaker aan te geven dat ze niet wou creperen en dat ze als het slechter werd euthanasie wilde. Ik besprak de hele procedure met haar en haar man en dat gaf rust. 

Een week geleden had ik een visite bij haar gepland om afscheid te nemen, omdat ik nog maar vijf dagen zou werken. Mijn assistente schreef er later bij: ‘Wil je spreken, gaat niet goed.’ Toen wist ik het al… 

Bij binnenkomen zei ze meteen: ‘Het gaat niet meer, ik houd het niet meer vol, er is niks meer aan zo. Ik moet met alles geholpen worden, ben constant benauwd, dokter, ik wil euthanasie.’ Als ik heel eerlijk ben, was er een deel van mij dat hier helemaal geen zin in had. Ik wilde de laatste dagen voor mijn pensioen rustig zwelgen in een stroom dankbetuigingen, kaarten, flessen wijn en tranen van ontroering, afgesloten met een afscheidsreceptie die werkelijk alle verwachtingen overtreft. Toen ze uitgesproken was en me aankeek werd dat lafhartige deel het zwijgen opgelegd. Ik sprak af dat ik donderdag terug zou komen om de ‘consistentie’ van haar verzoek te toetsen en belde later die dag de SCEN-arts.  

Eergisteren belde hij om te zeggen, dat alles in orde is. Morgen gaat het gebeuren. De ambulancedienst brengt een naaldje in, de apotheek maakt de elastomeerpomp en de medicatie klaar en ik sein ook alvast de GGD-arts in. Als het achter de rug is zal ik de longarts bellen om hem te vertellen hoe het laatste anderhalf jaar is geweest en hoe ze op hem gesteld was: ‘Een heel goede en lieve dokter.’ Hij zal dan even stilvallen aan de telefoon, mogelijk overvallen door emotie en me bedanken voor het bellen en me ‘o ja, voor ik het vergeet: een mooi pensioen’ wensen. 

 Een euthanasie op mijn een-na-laatste werkdag en dan ook bij een patiënt met longfibrose. Mijn eerste blog ‘Het gele strand’ ging ook over een patiënt met longfibrose die met euthanasie is gegaan. Wat ik me kan herinneren was dat een van de eerste keren. Zo is een adembenemende cirkel rond.