Dag fobie, welkom frikandel

Heleen, ik schreef al een eerdere blog over haar en haar braakfobie, kwam een paar weken later terug op het spreekuur. Eigenlijk ging het steeds beter. Ze was bij opa en oma op bezoek geweest in een andere stad en op de terugweg had ze op het station een frikandel speciaal gegeten. ‘En, bleef die binnen?’, vroeg ik. Was geen enkel probleem, het had geweldig gesmaakt. Ik stelde voor dat als ze het gevoel had dat de fobie over was voor mijn pensioen, ze met een frikandel speciaal zou komen en dat we die samen op zouden eten. ‘Wanneer ga je met pensioen?’, was haar vraag. Nadat ze hoorde dat dat over een maand ging gebeuren zei ze: ‘Gaat lukken.’

Vandaag was ze er weer. Het eerste wat ze zei was dat de snackbar nog niet open was, dus dat ze helaas geen frikandel had meegenomen. ‘Mag ik concluderen dat het over is?’ was mijn logische vraag. ‘Zo goed als’, was haar antwoord. Ze vond het nog wel een beetje eng, maar het beheerste haar helemaal niet meer. Ze vertelde dat ze nog wel een paniekaanval had gehad een paar weken geleden tijdens een concert in Amsterdam, maar dat ze wist: straks ga ik naar huis en is het over. Zelfs toen bleek dat de trein niet meer ging, bleef ze dat voelen. Was dus ook als een nachtkaars uitgegaan toen ze thuis was.

Ze ging ook weer naar school, een school waar ze met haar alternatieve uiterlijk een vreemde eend is in de kakkineuze eendenbijt. Ze wordt dus gepest. Ik besloot duidelijke taal te spreken en legde uit dat er in zo’n groep pubers altijd met een periscoop wordt gezocht naar een doelwit. Alles wat anders is komt in aanmerking. Ik adviseerde met haar ouders te kijken of school wat gaat doen en anders die hele kutzooi achter zich te laten en naar een andere school te gaan. Niet jezelf aan gaan passen, maar de omgeving! Ging ze doen. We keutelden nog wat aan over angst en dat ik ervan overtuigd was dat haar krachtige stuk het zou winnen. Ik gooide er nog een metafoor in: bij paniekaanvallen is het alsof er een valse herdershond onder het bureau zit. Je kunt hem niet zien, maar hij kan elk moment bijten. Hij beheerst je leven. De kunst is om hem onder het bureau weg te krijgen in z’n mand. Zo kun je hem zien en er met een boogje omheen lopen. Het wordt nooit een poedel, maar je kunt hem wel af gaan richten.

Enigszins metafoor-moe stond ze op. ‘Bedankt voor alles.’ ‘Het ga je goed, ik vind je een geweldige meid en niet tegen je ouders zeggen dat ik zo vaak schuttingtaal gebruik.’ ‘Ik zal erover nadenken’, zei ze en liep lachend haar toekomst tegemoet.