Klimcursus huisartsgeneeskunde

‘Beste Imme,

Jeetje, dan stopt de huisarts, waar ik 18 jaar heel veel lief en leed mee gedeeld heb. Dat kwam even binnen….Als eerste is het jou natuurlijk van harte gegund en wens ik jou alleen maar alle goeds van de hele wereld!!'

'Wat hebben wij veel meegemaakt. Van het eerste contact, waarin ik vertelde dat ik zwanger was van Henk, langs de bloeding in mijn hersenen naar heel veel psychische klachten. Jouw woorden toen je bij me kwam met de hersenbloeding “er gaat heel veel gebeuren, laat alles maar over je komen” hebben mij erdoorheen geholpen. Jouw betrokkenheid al die jaren bij Henk. En dan de hel die ik meemaakte met de mishandelingen. Stuk voor stuk zware dingen die we samen aangingen. Als het even niet goed ging wist ik dat ik altijd bij jou terecht kon en dan weer sterker naar buiten liep. Keer op keer liet je me inzien dat ik een sterke vrouw ben en het wel ga redden. Daarom mijn grote dank voor alles wat er de afgelopen 18 jaar op ons pad is gekomen! Dank je wel! Trudy en Henk.’

Ze gaf me deze kaart bij ons laatste contact vandaag, zes werkdagen voor mijn pensioen. Ik mocht hem pas lezen nadat ze weg was. Achttien bewogen jaren flitsten door mijn tranen heen. Dit is het, hier gaat het om in ons vak. Al je kennis, al je bijscholingen, alle stapels MC, HenW, NTvG, alle protocollen, alle standaarden, allemaal nuttig en belangrijk, maar als je daar op kan gaan staan betreed je een ander gebied. Met de jaren en de ervaring ga je vertrouwen op je klinische blik, vallen de nietpluisluikjes in je hoofd vanzelf open en komt er ruimte om naar mensen te kijken en ze echt te zien. Als je in dat landschap gaat wandelen wordt het een duizelingwekkend mooi en moeilijk vak. Je leert veel over de menselijke staat en over jezelf, je leert over menselijke moed en menselijk falen, je maakt grote vreugde en intens verdriet van zeer dichtbij mee.

Waarom vertel ik dit? Omdat dit het rijkste vak is, dat er bestaat, het vak dat heel veel vraagt, maar veel meer geeft, wat een voorrecht is om te mogen doen en soms een zwaar lot. Niets komt voor niets. Nu ik deze berg bijna heb beklommen doe ik mijn zuurstofmasker af en kijk naar het verpletterende uitzicht. Om hier te komen, moet je een klimcursus huisartsgeneeskunde doen en je verder blijven bekwamen om dokter én mens te zijn. Ik hoop, dat de studenten geneeskunde die zich hierdoor aangesproken voelen, dezelfde keuze zullen maken die ik indertijd heb gemaakt. Soms heb ik het gevoel, dat ik ervoor ben geboren, maar nu ik terugkijk denk ik, dat het gaandeweg in mij is geboren.