Een lul van een vent

Wijlen tante Elly was al twee jaar zo dement als een deur. Ze zou voor de laatste keer op bezoek gaan bij haar jongste zus, mijn moeder, die in Spanje woonde. Samen met oom Bert, een lul van een vent, maar dit terzijde, kwamen ze aan in Jesús Pobre.

De dag na aankomst gleed tante Elly uit en bezeerde haar enkel. Gelukkig zat er even verderop, in Denia, een Nederlandse huisarts, die een mooi bestaan financierde uit de gebreken van niet-Spaanse pensionado’s. Met de enkel bleek gelukkig weinig aan de enkel, maar de bovengenoemde collega was onder de indruk van de enorme hoeveelheid geneesmiddelen die oom Bert verdeeld over de dag bij haar naar binnenschoof. Doortastend, en daar kunnen we allemaal wat van leren, schrapte hij ter plekke meer dan de helft van al die medicatie. Binnen twee(!) dagen was de dementie van tante Elly gans en al verdwenen. Ze bleek dus al die tijd in een chronisch delier te hebben verkeerd.

Ik vond het, als net gevestigd huisarts, een grof schandaal dat haar eigen huisarts dit had laten gebeuren! Dat hij niet kritisch naar de medicatie had gekeken; ik kon er met de pet niet bij. Je schaamt je gewoon voor sommige van je collega’s, ze zijn eigenlijk een smet op onze beroepsgroep. Door dit soort koekenbakkers snap je ook beter waarom specialisten zich soms neerbuigend over ons uitlaten. Gelukkig wist ik natuurlijk dat zoiets stompzinnigs mij nooit zou overkomen. Ik werkte namelijk volgens alle NHG-Standaarden en was me bewust van de risico’s van polyfarmacie. Ik was mij ook zeer bewust van de voordelen van zelfgenoegzaamheid, maar helaas nog niet van de nadelen.

De heer Van der Giessen liep tegen de negentig en woonde in huize Avondrood, een bejaardenhuis, want dat bestond toen nog. Hij ging geleidelijk achteruit, belandde in bed en zijn jonge en betrokken huisarts, ik dus, concludeerde dat het een aflopende zaak was. Met de familie besprak ik een en ander op een warme maar serieuze toon. De familie had enorm veel vertrouwen in mij en ikzelf ook. Op een gegeven moment belde de verzorging naar de praktijk. Meneer kon eigenlijk nauwelijks meer slikken en ze vroegen zich af of hij zijn medicatie nog in moest nemen. Ik legde op vaderlijke toon uit dat dat juist gevaarlijk was, omdat hij zich dan kon verslikken en een lelijke longontsteking kon oplopen. Het is zo belangrijk dat je als huisarts blijft helicopteren boven de materie en dat je met een mengsel van kennis en zicht op de patiënt de juiste oplossingen vindt. Tevreden hing ik op.

De volgende dag belde dezelfde verzorgende weer. De heer Van der Giessen zat in de stoel de krant te lezen. Gelukkig zag de verzorgende niet hoe aan de andere kant van de lijn een iets te arrogant ego volledig aan gort ging. Het gesprek met de familie zal ik niet snel vergeten. Ik moest met blote billen bekennen dat hun vader en opa onder mijn supervisie min of meer was vergiftigd, en dat het aan de verzorgenden te danken was dat hij nog leefde.

Ik heb dit verhaal nooit aan oom Bert verteld. Hij zou mij waarschijnlijk hebben uitgelachen en het breeduit hebben rondgebazuind in de familie, want dat is toch de les uit dit verhaal: oom Bert was een lul van een vent en is dit tot zijn dood gebleven.