Jezelf zijn

‘Chirurgie, altijd al willen doen’, roep ik bij het co-schap chirurgie. ‘Neurologie, ik vind het helemaal geweldig’, is mijn reactie bij het co-schap neurologie. En waarom? Wil ik chirurgie gaan doen? Nee. Wil ik neuroloog worden? Nee. Maar ik geef gewoon het gewenste antwoord op de vraag: ‘Weet je al wat je hierna wilt gaan doen?’ Hypocriet? Misschien wel. Maar feit blijft dat je erop wordt aangekeken als je zegt parttime te willen werken of als je hebt besloten skileraar te worden in plaats van arts. En met ambities in de pathologie wordt je niet als ‘vol’ behandeld bij de chirurgie. Hoewel je dit niet zult terugzien in je beoordeling heeft het wel degelijk invloed op de leerzaamheid en het plezier van het co-schap.

Soms lijkt het alsof de hele staf je wil overhalen om hun collega te worden. Errug ‘prettig’ om de godganse dag te moeten uitleggen waarom je geen neuroloog wilt worden en wat er toch zo interessant is aan radiologie. Maar het kan erger, je wordt gewoon genegeerd. Want ‘je vindt het toch niet interessant’. Maar wie zegt dat? Dat psychiatrie mij interesseert, wil niet zeggen dat ik niet op de OK wil staan en het betekent zeker niet dat ik niet wil hechten! Een co-schap verzandt zo in eindeloos wachten, waarbij alle enthousiasme in de kiem wordt gesmoord. Raar eigenlijk, want als ik nu al weet dat ik parttime wil gaan werken of geen diensten wil draaien, geeft dat wel aan dat ik goed over mijn toekomst heb na gedacht.

Preventief antwoord ik dus ‘chirurg’ bij de chirurgie en ‘neuro­loog’ bij de neurologie. Maar ik verlang naar het aios-schap om dan eindelijk mezelf te kunnen zijn.

Mysterico, de co-assistent