‘Begeleid’ wonen?
Plaats een reactieZe had een lichte verstandelijke beperking. Ze woonde ‘begeleid’: had een eigen woning, functioneerde zelfstandig in de wijk, maar kon desgewenst bellen met begeleiding dichtbij.
Enkele dagen per week had ze een maaltijdservice en enkele dagen kookte ze zelf. Ze had lagerugklachten met uitstraling en was geopereerd door een neurochirurg, die een operabele discushernia zag, maar niet de patiënte eromheen.
Waarom ze naar een academisch pijncentrum was verwezen, kon ik niet achterhalen. Het leidde in haar geval tot veel gedoe met vragenlijsten. Bij complexe patiënten leveren die vaak nuttige informatie op, maar voor haar was het een onnodig struikelblok. Tijdens het eerste consult bleek dat er geen zenuwblokkade of medicijnen aangewezen waren. Ze bezocht dus het ‘multidisciplinaire spreekuur’ met een psycholoog en fysiotherapeut. Daar trof ik haar: verlegen zittend naast haar begeleidster. Ze bleek de afgelopen jaren steeds eenzamer te zijn geworden. Haar gewicht was behoorlijk toegenomen en ze lag een groot gedeelte van de dag op bed. Toen ik vroeg waar het ‘begeleid wonen’ uit bestond, keek de begeleidster me vragend aan. Blijkbaar zag men er slechts op toe dat de boel niet in de fik vloog. We bespraken dat elke dag een stukje wandelen een goede start was. Maar de begeleidster gaf aan dat er geen tijd was om patiënte hiermee te helpen. Ik maakte in mijn hoofd de rekensom: dit consult plus vervoer was waarschijnlijk goed geweest voor twee weken wandelplezier.
Ook een praktijkperikel of anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.
Meer praktijkperikelen:- Er zijn nog geen reacties
