Mijn kerkhof: net wel en net niet
Plaats een reactieOp een ochtend, tijdens mijn spreekuur op het consultatiebureau, kwam de wijkverpleegkundige binnen en vroeg of ik wilde komen om een zuigeling na te kijken.
Hij was acht weken oud en leek benauwd. Mijn alarmbellen gingen rinkelen, want ik werd herinnerd aan een casus die ik tijdens mijn coschap had meegemaakt.
Dit was in de tropen, bij een perifeer staatsziekenhuis, waar je werd geacht om als coassistent zelfstandig alle patiënten eerst te onderzoeken alvorens de achterwachtspecialist te consulteren. Een baby van negen maanden was ingestuurd door de arts van een dichtbij liggend dorp met het vermoeden van een aangeboren hartafwijking; de baby had intercostale intrekkingen. Ik begon een iv-lijn in te brengen terwijl ik de verpleegkundige verzocht om spoedig de kinderarts op te roepen. Voordat de kinderarts kwam, overleed het kind voor mijn ogen. Reanimeren mocht niet baten, zijn hart kon het niet meer aan.
Met dit voorbeeld nog scherp in mijn geheugen, keek ik naar deze baby van acht weken: hele lichte intercostale intrekkingen, ik hoorde een hartruis, zijn lever enorm vergroot. Het zou me toch niet nog een keer gebeuren! Tegen de normale werkwijze in, verwees ik hem gelijk naar het ziekenhuis en informeerde de huisarts. De volgende dag lag hij onder het mes in het academische ziekenhuis. Hij bleek een grote VSD te hebben en het had niet veel gescheeld, vertelde moeder later aan mij. Ze zei ook dat ze onderweg dacht dat zij hem aan het verliezen was, hij leek achteruit te gaan. Gelukkig knapte hij wel op bij aankomst in het perifere ziekenhuis en werd met spoed meegenomen naar het academisch ziekenhuis.
En zo liep het verhaal goed af. Iedere arts heeft zijn kerkhof. Jaren geleden kon ik het kind net niet redden, in dit geval net wel.
Vasanthi Iyer, arts maatschappij en gezondheid, jeugdarts KNMG
Lezersverhalen over Tijd- Er zijn nog geen reacties
