Ik zou er toch aan gewend moeten zijn
1 reactieMijn hart breekt elke keer weer. Na vijf jaar moet ik er toch aan gewend zijn. Ik weet toch dat er nu eenmaal verschillen zijn; twee levens die eigenlijk niet verenigbaar zijn in mijn hoofd.
Mijn leven in Nederland, waar ik als huisarts in opleiding in mijn eigen spreekkamer tien minuten heb voor een consult, soms zelfs meer.
Waarin ik de hulpvraag kan uitvragen, een goed lichamelijk onderzoek kan doen, de patiënt kan uitleggen wat hij heeft, via shared decision making samen kan beslissen wat de behandeling is. Waarna de patiënt naar huis gaat, soms met medicijnen, soms alleen met uitleg en soms naar het ziekenhuis. Hoe dan ook, met zorg.
En dan mijn leven in Congo. Waar ik vandaag in één middag meer dan vijftig kinderen zie onder een boom in het bos. De hulpvraag is duidelijk: kun jij zorgen dat mijn kind niet ook doodgaat zoals mijn andere kinderen? Mijn lichamelijk onderzoek bestaat uit mijn klinische blik en stethoscoop, ik beslis welke van de tien medicijnen die ik meegenomen heb, ik kan geven. Dan gaat de patiënt terug naar zijn hut of het bos in om eten te zoeken. Om te wachten totdat er misschien weer eens een dokter langskomt. Of niet.
Ik zou er toch aan gewend moeten zijn na vijf jaar. Maar ik ben het niet. In Nederland volg ik de discussie over vergoedingen van medicijnen voor zeldzame ziekten. In Congo zie ik dit kind dat een jaar heeft moeten wachten op tuberculosemedicijnen. Zou ik eraan gewend moeten zijn, of niet?
Marianne Reimert, tropenarts in Congo-Brazzaville
lezersverhalen over tijd
Eva
, ANIOS kindergeneeskunde
Ik denk niet dat het ooit zal wennen... maar is dat ook niet het mooie ervan? Datgene dat je ertoe terug doet keren iedere keer weer, en de niet onder woorden te brengen drive om door te gaan...
[Reactie gewijzigd door op 23-01-2018 11:56]