We bijten niet

Het is drie uur ’s nachts als ik word gebeld door een arts van het verpleeghuis. Vorige week is er een bewoner gevallen en nu is hij dood. Hoewel er een verdenking was van een heupfractuur, is hij niet ingestuurd naar het ziekenhuis. In plaats daarvan is ingezet op een comfortbeleid. Begrijpelijk, gezien zijn kwetsbaarheid.

Dit ‘verwachte’ onnatuurlijke overlijden is echter niet bij ons aangekondigd na de val van de patiënt, dus kom ik meteen met een hoop vragen. Hoe is hij gevallen? Wat is er gerapporteerd door de zorg? Waren er valpreventieve maatregelen? Is een incidentenmelding gemaakt?

Het is niet eenvoudig om antwoorden te krijgen om drie uur ’s nachts. De basisarts kan het allemaal zo snel niet vinden het epd. Ze is niet in dienst van het verpleeghuis, maar werkt in een zogenaamde regionale ANW-pool voor meerdere huizen. De verzorger kent de patiënt evenmin: hij valt vannacht in op deze afdeling. Voor hen zijn mijn vragen lastig te beantwoorden. Dat zal anders zijn voor het vaste zorgpersoneel, dat nu waarschijnlijk lekker ligt te slapen.

De officier van justitie neemt slaperig op, maar is in no time scherp

Om misdrijven uit te sluiten én om de kwaliteit van de zorg te bewaken, spit ik als een echte speurhond het dossier door, om vervolgens de officier van justitie wakker te bellen. Zij is eindverantwoordelijk voor het onderzoek en zal de beslissing moeten nemen tot nader onderzoek of vrijgave van het lichaam. Slaperig neemt ze op. Maar in no time is ze scherp en voelt me stevig aan de tand. Is mijn beoordeling grondig genoeg of moet ik verder snuffelen?

In het donker is het soms moeilijk speuren naar de juiste sporen. Overdag is alles helderder, waardoor het makkelijker is om de waarheid te vinden. Bel ons daarom tijdig en laagdrempelig op ter overleg bij een verwacht onnatuurlijk overlijden. Sommige forensisch artsen zullen misschien blaffen, bijten doen ze nooit.