Opstarten en afscheid

‘Het werk dat je als je klaar bent gaat doen, is niet anders dan het werk dat je al deed’, hoor ik van alle kanten. ‘Je bent zo gewend.’

Dan start ik als psychiater. Mijn werkkamer is nog dezelfde, de teams waarin ik werk ook. Toch voelt het heel anders. De eerste patiënt voelt als een mijlpaal. Zij weet het niet, maar ze is mijn eerste patiënt die ik als psychiater zie. Daar zit ik dan, na een opleiding van tien jaar. ‘Dat moet ik even met de psychiater overleggen’, denk ik na de tweede patiënt. Dan bedenk ik dat ík dat ben.

Er staat echt ‘psychiater’ boven mijn rapportages en onder mijn mail. De eerste dag voelt het heel gek om ‘Ik ben Mette Konings, psychiater’ tegen een patiënt te zeggen. Na een week rolt het makkelijker van mijn tong. Inhoudelijk is het werk inderdaad niet nieuw, maar doordat mijn verantwoordelijkheid en rol zijn veranderd, voelt het wel anders.

‘Het duurde drie jaar voordat ik niet na een dienst dacht: gelukkig is alles goed gekomen’, zei een psychiater tegen me. Het is het meest steunende dat ik heb gehoord. Psychiater ben je op papier vanaf je registratie. Maar je psychiater voelen, daar groei je geleidelijk in. En dat stopt niet na de opleiding, het is het begin.

Zij weet het niet, maar ze is mijn eerste patiënt die ik als psychiater zie

Wat wel stopt, is mijn serie Veldwerkcolumns. Ik heb de afgelopen twee jaar met veel plezier gedeeld hoe het voor me was om in opleiding te zijn tot psychiater. Ik heb genoten van jullie enthousiaste reacties op deze column. Vooral als wat ik meemaakte herkenbaar bleek te zijn. Ik wens de volgende aios op deze plek evenveel plezier met de opleiding en het schrijven.

De redactie bedankt Mette Konings voor haar vele boeiende en scherpzinnige columns en wenst haar een mooie carrière als psychiater.