Gekkenhuis?

‘Het is hier een gekkenhuis’, zegt een patiënt op de high intensive care. Het zet me aan het denken. Vroeger noemden we de psychiatrische instelling exact zo. De HIC is de afdeling voor de acuutst zieke patiënten. De eerste keer dat ik als coassistent de high intensive care oploop, weet ik niet waar ik ben beland. Iemand is zich aan het optrekken aan de deurpost. Patiënten lopen in felgekleurde vodden kriskras over de afdeling en snellen op me af, als nieuweling op de afdeling. Een patiënt geeft me een hand. Hij laat hem alleen niet meer los, totdat een verpleegkundige hem daarop wijst. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weer weg.

Als ik als semiarts begin op diezelfde high intensive care, ben ik door dit eerdere beeld best bang. Als semiarts krijg ik mijn eigen caseload. Ik leer de mensen kennen. Juist door hun menselijke kant te zien, vind ik ze niet meer eng.

Een patiënt geeft me een hand en laat hem niet meer los

Als aios kwam ik dan ook graag terug op de HIC. De plek waar ik ernstig zieke mensen heb gezien, maar er ook veel voldoening uit haalde om ze te zien opknappen. Ik begeleidde er coassistenten en de blik die ik in hun ogen zag, herinnerde me eraan hoe ik hier zelf ooit voor het eerst binnenliep.

‘Ben ik gek?’ vraagt een patiënt in het voorbijgaan. Ik vind niet snel nog iemand gek. ‘Nee, ik vind je niet gek’, antwoord ik dan ook in alle eerlijkheid. ‘Ben ik normaal?’ vraagt hij dan. Deze vraag besluit ik niet te beantwoorden. Maar een gekkenhuis, dat hebben we gelukkig allang niet meer. We hebben een high intensive care, die niet voor gekken is maar voor mensen.