Ik houd mijn hart vast

‘Het ic-landschap is aan het veranderen, hoe zie jij jouw rol daarin?’ Deze vraag kreeg ik bij zowel mijn sollicitatiegesprek voor een fellowplaats als voor een stafplek als intensivist. Het landschap was veranderd. Meer chronische zorg, vooral minder infectieziekten, waarbij het wegblijven van de meningokokkensepsis het belangrijkste was. De verhalen hoorde ik wel. En die waren niet fraai.

Tijdens mijn opleiding kreeg ik helaas ook te maken met een patiënt met een meningokokkensepsis. Deze variant zat toen nog niet in het vaccin. En het was gruwelijk. Ze was ziek geworden op haar verjaardag en toen haar ouders haar, ondanks de aanwezige visite, in bed legden, zagen ze een dieppaars vlekje op haar gezicht. Terwijl ze naar haar keken werd het vlekje groter. Toen ze bij ons op de ic kwam had ze over haar hele lichaam grote zwartpaarse vlekken en ondanks forse inotropie een niet te meten bloeddruk. En hoewel we met alles wat we deden haar circulatoir stabiel kregen, had de bacterie al onherstelbare schade aangericht. Die beelden staan in mijn geheugen gegrift. Voor mij was dit de enige keer, maar ik kan me voorstellen dat mijn oudere collega’s talloze van dit soort beelden hebben. Naast haar naam staat in mijn hoofd de naam van een baby met kinkhoest. En vooral het beeld van de intens verdrietige ouders die met mij zagen dat het niet ging lukken, de longen kapotgemaakt door het effect van de bacterie op de cellen.

Ze had over haar hele lichaam grote zwartpaarse vlekken

De huidige retoriek over vaccinaties vind ik vreselijk. Er is zoveel desinformatie dat ik snap dat je als ouder huiverig wordt. Je wilt immers het beste voor je kind. Ik houd echter mijn hart vast dat het ic-landschap weer terug verandert naar de situatie voordat ik intensivist werd. Want dat gun ik geen enkele ouder. En ook mezelf en mijn collega’s niet. Laat staan de kinderen.