Bijt

Bijt, nu in de bioscoop. De trailer vindt u hier.

Bijt, het speelfilmdebuut van Guido Coppis, is het soort film waar menigeen niks mee heeft: dun verhaal, weinig dialoog, traag. En toch, Coppis is onmiskenbaar een begaafd stilist: zijn hele film baadt in een bruinoranje koperkleur, een soort negatief van Nederland. De acteurs, onder wie Reinout Scholten van Aschat, Frieda Barnhard en Johan Leysen (in zijn laatste rol), zijn bovendien zonder uitzondering goed en het gegeven is intrigerend.

Hoofdpersoon Mark, waarschijnlijk depressief en geplaagd door een treiterende kiespijn, verwaarloost zichzelf, en houdt zich staande dankzij bezoeken aan zijn stervende grootvader in een bedompt hospice. Aan het sterfbed van zijn opa ontmoet hij verpleegkundige Lisa. Hun omgang begint op zijn zachtst gezegd nogal stroef. Mark en Lisa leven in een wereld waarin mensen communiceren in korte mededelingen en via onverwachte geweldsuitbarstingen. Dat Mark werkt in een hondenasiel is geen toeval. Net als die honden zijn de mensen gevangen in een dystopische, troosteloze asielachtige omgeving, en hunkeren ze naar zorg en liefde. Advies: hou vol, en blijf zitten tot het eind. De laatste woorden die Mark uitspreekt tegen zijn tandarts vatten de hele film samen.