Geen coassistent erbij graag

‘Sorry voor vanochtend,’ schrijft ze, ‘ik klapte dicht en kon het niet vertellen’. Ik had wel gemerkt dat ze niet het achterste van haar tong had laten zien. Ik had veel moeite gedaan haar op haar gemak te laten voelen, veel ruimte geboden voor vragen. Het onderzoek zelf was vlot en soepel verlopen. Nee, ze had geen vragen meer, zei ze, en had zwijgzaam mijn spreekkamer verlaten.

In de spreekkamer van de coassistent stond ze die ochtend rechtop met haar jas nog aan toen ik binnenkwam. De coassistent stond ernaast. Het was de bedoeling dat we samen het uitstrijkje bij haar zouden afnemen. ‘Ze wil niet dat ik erbij ben’ zei de Co.

Op de een of andere manier was er iets misgegaan bij het plannen. Er was niet gevraagd of het akkoord was dat we het samen zouden doen. Vervelende situatie: een patiënt die overvallen wordt door het feit dat er een vreemde bij is en een enigszins teleurgestelde coassistent, die net tevoren nog enthousiast had laten weten blij te zijn weer eens een uitstrijkje te kunnen meemaken. Ze had het nog niet zo vaak gezien. Ik vond het fijn haar dat te kunnen bieden. Veel zien, veel doen, zo leer je het snelst. Belangrijk voor de toekomst van onze dokters. Jammer dus dat ze er niet bij mocht zijn. Natuurlijk is het niet persoonlijk naar haar toe. Toch voelt het voor de coassistent soms zo.

Maar de wens van de patiënt gaat altijd voor. ‘Oké, dan mag ze met mij meelopen en kun jij misschien al de volgende patiënt zien.’ zei ik. Luchtig oppakken, niet aandringen, niet vragen naar het waarom. Niet moeilijker maken dan het is. De patiënt mag het zeggen en dit is haar besluit.

‘Ik heb vroeger te maken gehad met seksueel geweld’, schrijft ze. ‘Ik heb therapie gehad en het gaat best goed, maar onderzoeken in die regio roepen spanning op en toen ik een vreemde in de kamer zag, kreeg ik error in mijn hoofd en klapte dicht. Jullie hebben enorm je best gedaan, daar lag het niet aan, maar het lukte me even niet. Sorry daarvoor.’

Niks luchtig dus, heel moeilijk en dapper van haar dat ze voor zichzelf opkwam, regie nam over haar eigen lichaam.

Ik ben verrast door haar berichtje. Zo openhartig en verhelderend. De kleine teleurstelling verdwijnt ook bij de coassistent als ze het leest. Er zit een mens met een voorgeschiedenis achter ‘het uitstrijkje’. Ook dat hoort bij het vak.